หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5337

“เราจะหาเจอ” เฉินผิงกล่าวพลางวางมือลงบนไหล่สหาย “สักวันหนึ่งเราจะบุกไปที่ตำหนักวิถีมาร และเราจะสะสางหนี้แค้นทุกอย่างในวันนั้น”

หูหม่าซือแค่นเสียงตอบอย่างคาดหวัง

พวกเขาค้นหาทรัพยากรในซากสำนัก จากนั้นก็หันหลังให้วังที่พังทลาย และมุ่งหน้าไปยังทางออกหุบเขา

ขณะผ่านซากปรักหักพัง เฉินผิงเหลือบมองเข้าไปในใจกลาง กองหินแตกหัก คราบเลือดแห้งๆ และรัศมีของหยูเยว่ที่ยังหลงเหลืออยู่ที่ถูกดับด้วยความโกรธเกรี้ยวของหูหม่าซือ เขาไม่พูดอะไรและเดินต่อไป

หลังจากออกจากหุบเขากระดูกโลหิต หูหม่าซือก็หยุด เขาหันกลับไปและขว้างเครื่องรางระเบิดกับเครื่องรางไฟขึ้นไปในอากาศ “เผาให้ราบ!”

เครื่องรางระเบิดดุจดอกไม้ไฟสีแดงเข้ม แผดเผาปราณมารและพลังวิญญาณที่ยังเหลือในหุบเขา แรงระเบิดดังซ้อนกันหลายครั้ง พายุเพลิงโหมกระหน่ำหน้าผา และหุบเขากระดูกโลหิตก็เริ่มพังทลาย

กระดูกสีขาวไหม้เกรียมก่อนจะสลายเป็นถ่าน ภายในไม่กี่นาที หุบเขาที่เคยน่าสะพรึงกลัวก็เหลือเพียงซากควันขโมง

“ไปกันเถอะ!” หูหม่าซือหันหลังกลับและเดินต่อไปยังยอดเขาไกลๆ ซึ่งสำนักดาบตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขาสูงเสียดฟ้า เขาไม่หันกลับไปมอง

ความเหนื่อยล้าทำให้ไหล่ตกเล็กน้อย แต่เขายังคงเดินต่ออย่างผ่าเผย

เฉินผิงถอนหายใจยาว ดวงตาจับจ้องซากปรักหักพังที่เขาช่วยทำลาย สำนักย่อยของตำหนักวิถีมารดับสูญ แต่ตำหนักใหญ่ยังคงอยู่ ยังคงเป็นดาบจ่อคอเขา

และนอกเหนือจากนั้น ยังมีกลุ่มอำนาจลึกลับที่จ้องมองด้วยสายตาหิวกระหาย

เส้นทางข้างหน้ายังคงเต็มไปด้วยอันตราย ทุกย่างก้าวไม่แน่นอน

แต่เฉินผิงไม่หวั่นไหว มีแต่ต้องก้าวไปข้างหน้า