หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5338

“แต่เราไม่พบวิญญาณของตระกูลหูหม่าเลย จากที่สอบสวนเย่าหวู่เซี่ยกับคนอื่นๆ พวกมันสารภาพว่าส่งวิญญาณเหล่านั้นไปที่ฐานใหญ่ของตำหนักวิถีมารแล้ว”

ดวงตาของม่อเฉินมีประกายรับรู้ เขาหันไปหาหูหม่าซือ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเสียใจ “เสียใจด้วย หูหม่าซือ ภารกิจนี้ไม่ง่าย”

หูหม่าซือโบกมือ กล้ำกลืนความผิดหวัง “จะง่ายหรือไม่ อย่างน้อยเราก็รู้ว่าวิญญาณยังอยู่ ตราบใดที่ยังมีตำหนักวิถีมาร ข้าจะตามล่าพวกมันจนกว่าจะพบดวงวิญญาณของคนตระกูลข้า”

“พูดได้ดี” ม่อเฉินตอบ แววตาเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม “สำนักดาบอาจจะเล็ก แต่หากต้องการเรา ดาบทุกเล่มของเราก็พร้อมเป็นกำลังรบ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ศิษย์สำนักดาบที่อยู่รอบๆ ก็รีบรุดเข้ามา จ้องมองเฉินผิงด้วยความเกรงขาม

เขาเคยสอนวิชาให้หลิงเสวี่ยที่ผาฝึกดาบ แล้วไปกับหูหม่าซือแค่สองคนเพื่อบดขยี้สำนักย่อยของ ตำหนักวิถีมาร สำหรับเหล่าศิษย์รุ่นเยาว์ของสำนักดาบ เขาคือตำนาน

“เฉินผิง เจ้าสุดยอดมาก!” มีคนตะโกนขึ้น พร้อมกับเสียงประสานที่เห็นด้วยอย่างกระตือรือร้น

เฉินผิงก้มหน้าลงด้วยรอยยิ้มอ่อนน้อม สายตาของเขากวาดมองฝูงชนจนกระทั่งเห็นหลิงเสวี่ยยืนอยู่ด้านหลัง เสื้อคลุมสีขาวตัดกับหิน มือทั้งสองกำผ้าไว้แน่น

ทันทีที่สบตากัน ดวงตาของเธอก็สว่างไสว แต่ความกังวลก็ผุดขึ้นมา เธอก้าวไปข้างหน้าและหยุดกะทันหัน เหมือนทั้งอายทั้งกล้าจนทำอะไรไม่ถูก

เฉินผิงนึกขึ้นมาได้ เขาเดินไปหาหลิงเสวี่ย เสียงรองเท้าของเขาเสียดสีแผ่นหิน

“เฉินผิง...” หลิงเสวี่ยรีบเดินเข้าไปหาเขา เสียงของเธอสดใสด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังแอบกังวลเมื่อสายตาจับจ้องเลือดแห้งที่เปื้อนเสื้อของเขา “เจ้าบาดเจ็บเหรอ”

"ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ถลอกนิดหน่อย" เขายกมือข้างหนึ่งขึ้น ปลายนิ้วลูบไล้คิ้วที่ขมวดของเธอ เสียงของเขาอ่อนโยนและแผ่วเบา "ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง"

แก้มของหลิงเสวี่ยแดงก่ำ เธอรีบส่ายหัวและพูดอย่างร้อนรน "ข้าไม่ได้ห่วงหรอก เอ่อ อาจจะกังวลนิดหน่อย แต่ข้ารู้ว่าเจ้าจะกลับมาอย่างปลอดภัย"

เธอยื่นห่อผ้าให้เขา "ข้าเตรียมยาทากับสมุนไพรไว้ให้เจ้า กลับสำนักแล้วเจ้าต้องเอาไปใช้ทันที"