หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5338

“แต่เราไม่พบวิญญาณของตระกูลหูหม่าเลย จากที่สอบสวนเย่าหวู่เซี่ยกับคนอื่นๆ พวกมันสารภาพว่าส่งวิญญาณเหล่านั้นไปที่ฐานใหญ่ของตำหนักวิถีมารแล้ว”

ดวงตาของม่อเฉินมีประกายรับรู้ เขาหันไปหาหูหม่าซือ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเสียใจ “เสียใจด้วย หูหม่าซือ ภารกิจนี้ไม่ง่าย”

หูหม่าซือโบกมือ กล้ำกลืนความผิดหวัง “จะง่ายหรือไม่ อย่างน้อยเราก็รู้ว่าวิญญาณยังอยู่ ตราบใดที่ยังมีตำหนักวิถีมาร ข้าจะตามล่าพวกมันจนกว่าจะพบดวงวิญญาณของคนตระกูลข้า”

“พูดได้ดี” ม่อเฉินตอบ แววตาเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม “สำนักดาบอาจจะเล็ก แต่หากต้องการเรา ดาบทุกเล่มของเราก็พร้อมเป็นกำลังรบ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ศิษย์สำนักดาบที่อยู่รอบๆ ก็รีบรุดเข้ามา จ้องมองเฉินผิงด้วยความเกรงขาม

เขาเคยสอนวิชาให้หลิงเสวี่ยที่ผาฝึกดาบ แล้วไปกับหูหม่าซือแค่สองคนเพื่อบดขยี้สำนักย่อยของ ตำหนักวิถีมาร สำหรับเหล่าศิษย์รุ่นเยาว์ของสำนักดาบ เขาคือตำนาน

“เฉินผิง เจ้าสุดยอดมาก!” มีคนตะโกนขึ้น พร้อมกับเสียงประสานที่เห็นด้วยอย่างกระตือรือร้น

เฉินผิงก้มหน้าลงด้วยรอยยิ้มอ่อนน้อม สายตาของเขากวาดมองฝูงชนจนกระทั่งเห็นหลิงเสวี่ยยืนอยู่ด้านหลัง เสื้อคลุมสีขาวตัดกับหิน มือทั้งสองกำผ้าไว้แน่น

ทันทีที่สบตากัน ดวงตาของเธอก็สว่างไสว แต่ความกังวลก็ผุดขึ้นมา เธอก้าวไปข้างหน้าและหยุดกะทันหัน เหมือนทั้งอายทั้งกล้าจนทำอะไรไม่ถูก

เฉินผิงนึกขึ้นมาได้ เขาเดินไปหาหลิงเสวี่ย เสียงรองเท้าของเขาเสียดสีแผ่นหิน

“เฉินผิง...” หลิงเสวี่ยรีบเดินเข้าไปหาเขา เสียงของเธอสดใสด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังแอบกังวลเมื่อสายตาจับจ้องเลือดแห้งที่เปื้อนเสื้อของเขา “เจ้าบาดเจ็บเหรอ”

"ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ถลอกนิดหน่อย" เขายกมือข้างหนึ่งขึ้น ปลายนิ้วลูบไล้คิ้วที่ขมวดของเธอ เสียงของเขาอ่อนโยนและแผ่วเบา "ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง"

แก้มของหลิงเสวี่ยแดงก่ำ เธอรีบส่ายหัวและพูดอย่างร้อนรน "ข้าไม่ได้ห่วงหรอก เอ่อ อาจจะกังวลนิดหน่อย แต่ข้ารู้ว่าเจ้าจะกลับมาอย่างปลอดภัย"

เธอยื่นห่อผ้าให้เขา "ข้าเตรียมยาทากับสมุนไพรไว้ให้เจ้า กลับสำนักแล้วเจ้าต้องเอาไปใช้ทันที"

เขาจับข้อมือเธอไว้และพูด “ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอก ใช้แค่พลังวิญญาณก็พอ”

"ไม่ได้" เธอปลดมือเขาออก "พลังวิญญาณแค่ปิดแผลได้ผิวเผิน ต้องทำความสะอาดให้ถูกวิธี รออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวข้ากลับมา"

เฉินผิงมองดูเธอออกไป ทำได้เพียงหัวเราะเบาๆ ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านในอกอุ่นยิ่งกว่ายาใดๆ

พวกเขาออกเดินทางหลายเดือน หลิงเสวี่ยเติบโตจนไม่ใช่แค่เด็กสาวขี้อาย เป็นเซียนโลการะดับสี่ที่รอคอยถูกขัดเกลา จิตดาบของเธอเปล่งประกายดุจแสงดาว พลังบำเพ็ญเพียรของเธอค่อยๆ เพิ่มขึ้นทีละก้าว ทว่าก็ยังถือว่าบอบบางถ้าเทียบกับเขา

ไม่กี่นาทีเธอก็กลับมา มือถืออ่างวารีวิญญาณพร้อมด้วยสมุนไพรวิเศษสิ่งกลิ่นหอมลอยบนพื้นผิว ปล่อยกลิ่นหอมหวานลอยฟุ้งไปทั่วห้อง

หลิงเสวี่ยวางอ่างลงบนโต๊ะ หยิบผ้าและขี้ผึ้งออกมาจากห่อ ก่อนจะลุกขึ้นตรงหน้าเขา “เฉินผิง ถอดเสื้อคลุมออกก่อน ข้าจะเอายาทาแผล”