หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5339

เฉินผิงถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออก มีรอยกรีดตื้นๆ บนกล้ามเนื้อแขนซ้ายของเขา ซึ่งโดนสะเก็ดระเบิดเข้าตอนที่เตี้ยนจู่ทำลายตัวเอง แม้จะไม่ลึกมาก แต่ปราณมารยังคงแผ่อยู่ตามขอบแผล

ดวงตาของหลิงเสวี่ยดูเหมือนจะเจ็บปวดแทนเขา เธอคุกเข่าลง ซับผ้าลงในวารีวิญญาณอุ่นๆ อย่างระมัดระวัง และเช็ดคราบเลือดออกเบาๆ ราวกับกลัวว่าถ้าไม่เบามืออาจทำให้เขาเจ็บปวด

ความอบอุ่นของวารีวิญญาณและกลิ่นหอมสดชื่นของสมุนไพรซึมซาบเข้าสู่บาดแผล ปราณมารที่แฝงอยู่เริ่มหายไปราวกับน้ำแข็งต้องแสงแดด

“คราวหน้าเจ้าต้องระวังให้มากกว่านี้” เสียงของเธอสั่น มือที่ถือกระปุกยาก็เช่นกัน “ข้ารู้ว่าเจ้าเข้มแข็ง แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ข้ากลัวว่าอาจเกิดอะไรขึ้นและอาจจะไม่ได้พบเจ้าอีก...”

เขาลูบเส้นผมสีเงินของเธอเบาๆ “ขี้กลัวจริง ผมสัญญา ผมจะระวังให้มากขึ้น”

เธอเงยหน้าขึ้น “เฉินผิง ท่านอาจารย์บอกว่าเจ้ากับหูหม่าซือวางแผนบุกไปที่ฐานใหญ่ของตำหนักวิถีมาร เรื่องจริงเหรอ?”

คำถามนี้สะกิดใจเขา เขาถอนหายใจแล้วพยักหน้า “จริง วิญญาณของตระกูลหูหม่าติดอยู่ในฐานใหญ่ของพวกมัน ผมจะไม่ยอมให้เขาไปเผชิญหน้าเพียงลำพัง อีกอย่างเจ้าตำหนักลำดับหกของตำหนักทวยเทพยังหมายหัวผมด้วย ผมจึงต้องไปสะสางที่อาณาจักรนิรันดร์ชั้นหก”

หลิงเสวี่ยกัดริมฝีปาก หายใจสั่นเทาก่อนจะพูดออกมา เสียงของเธอหนักแน่นแต่แผ่วเบา “ข้ารู้ว่าคงรั้งเจ้าไว้ไม่ได้ เจ้ามีเส้นทางของตัวเอง มีศึกของตัวเอง ข้าจะไม่ฉุดรั้งเจ้าไว้”

เธอสูดหายใจเข้าอีกครั้ง ดวงตามีประกายบางอย่าง “ข้าจะอยู่ที่เมืองเจี่ยนเชิงและทุ่มเทฝึกฝน เมื่อเจ้ากลับมา ตอนนั้นข้าจะแข็งแกร่งขึ้น หากภัยร้ายมาเยือนเราอีกครั้ง ข้าจะต่อสู้เคียงข้างเจ้า ไม่ใช่หลบอยู่ข้างหลังเจ้า”

ความมุ่งมั่นแรงกล้าส่องประกายในแววตาของเธอแทงใจเฉินผิงลึกยิ่งกว่าดาบ มันทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าหญิงสาวขี้อายที่เขาเคยปกป้องนั้นเติบโตขึ้นมากเพียงใด จิตวิญญาณของเธอแข็งแกร่งเทียบเท่ากับเขาแล้ว

เขาจึงเข้าใจแล้วว่าหลิงเสวี่ยไม่จำเป็นต้องให้เขาปกป้องอีกต่อไป เธอมีทั้งความภาคภูมิและความแข็งแกร่งของเธอเอง

“ตกลง” เฉินผิงตอบ

ใบหน้าคมกริบของเขามีรอยยิ้มบางเบา “ผมจะรอวันนั้น วันที่เราสองคนสู้ด้วยกันในสนามรบ”

เธอลุกขึ้นและเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แขนโอบรอบเอวแน่น แก้มของเธอแนบชิดกับอกของเขา และเสียงหัวใจเต้นสม่ำเสมอของเขาช่วยกล่อมใจเธอ

เฉินผิงกอดเธอไว้แน่น ปล่อยให้กลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้ที่เหน็บในเส้นผมของเธออบอวลไปทั่วปอด ช่วยให้จิตใจของเขาสงบลง

“เฉินผิง” เธอกระซิบกับเขาเสียงอู้อี้ “สัญญาว่าเจ้าจะจดจำข้า”

เขาวางคางลงบนผมของเธอ “ผมจะไม่ลืมคุณ”

แสงจากโคมไฟส่องไปทั่วห้อง เกิดเงาของสองคนทาบทับบนผนังไม้ เป็นเงาที่ก้ำกึ่งระหว่างความเจ็บปวดที่ต้องจากกัน และความสบายใจจากความอบอุ่นที่มอบให้กัน

เฉินผิงเหลือบมองเธอด้วยความกังวลเล็กน้อย “ตรงนั้นยังเจ็บอยู่ไหม?”