หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5341

เฉินผิงและหูหม่าซือมองพวกเขาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยแววตามุ่งมั่น ก่อนที่จะโค้งคำนับให้กับคนอื่นๆ ที่ต้องอยู่ที่นี่ “ทุกคน ดูแลตัวเองด้วย” ทั้งสองกล่าวพร้อมกัน “เราต้องไปแล้ว”

หลิงเสวี่ยจ้องมองเฉินผิงไม่วางตา ขนตาเป็นประกาย ริมฝีปากสั่นระริก “เฉินผิง สัญญากับข้า เจ้าต้องรอดกลับมาหาข้าให้ได้”

เฉินผิงมองดวงตาของเธอ และความเข้มแข็งในตัวเขาก็ละลายหายไปในชั่วพริบตา เขาส่งยิ้มน้อยๆ “รอผมด้วย”

พลังวิญญาณหลั่งไหลรอบตัวพวกเขา ขยับเท้าก้าวเดียวโผบินขึ้นไป ลำแสงสองเส้น เส้นหนึ่งสีเงิน อีกเส้นหนึ่งสีอำพัน บินขึ้นท้องฟ้ายามเช้าราวกับดาวหางคู่

เงาของพวกเขาหายลับไปในเมฆ และหลังจากนั้นเองที่หลิงเสวี่ยปล่อยให้น้ำตาไหลริน เธอใช้แขนเสื้อปัดแก้ม หายใจแรงข่มความเจ็บปวด จงฝึกฝน หลิงเสวี่ย จงแข็งแกร่งขึ้น เมื่อเฉินผิงกลับมาจะได้ไม่เสียใจ

ม่อเฉิน หลี่ชุนเฟิงและหนานป้าเถียนที่อยู่ด้านหลังยืนเคียงข้างกัน ใบหน้าเคร่งขรึมขณะที่เสียงสะท้อนของทั้งสองที่บินไปค่อยๆ เงียบลง

ทุกคนต่างรู้ว่าเส้นทางสู่ชั้นหกนั้นอันตราย และตำหนักวิถีมารกับตำหนักลำดับหกแห่งตำหนักทวยเทพคือคู่ต่อสู้ที่แสนเจ้าเล่ห์

หลี่ชุนเฟิงถอนหายใจเสียงเบา “ขอให้โชคชะตาคุ้มครอง”

ม่อเฉินพยักหน้า “จิตวิญญาณของเฉินผิงเข้มแข็ง โชคชะตาจะเข้าข้างเขา หากมีหูหม่าซืออยู่เคียงข้าง ข้าเชื่อว่าเขาจะฝ่าฟันไปได้”

ไกลจากเมืองเจี่ยนเชิง เฉินผิงและหูหม่าซือทะยานไปบนท้องฟ้าว่างเปล่า เสื้อคลุมสะบัดราวธงในพายุ ขณะที่มุ่งหน้าไปยังชั้นหกอันไกลโพ้น

ชายแดนระหว่างชั้นห้าและหกคือเทือกเขาทลายเมฆ สันเขาแหลมเหมือนฟันเลื่อย ห่อหุ้มด้วยเมฆหมอกรอบๆ

ไม่ใช่หมอกธรรมดา มันเต็มไปด้วยด้วยพลังมิติรุนแรงที่ฉีกกระชากผู้บำเพ็ญเพียรที่อ่อนแอได้ง่ายดายราวกับฉีกกระดาษ มีเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับเจ็ดขึ้นไปที่ทนได้

หูหม่าซือไสหมวกฟางไปด้านหลัง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าที่อ่อนล้า “นั่นไง เทือกเขาทลายเมฆ”

เฉินผิงชี้ไปยังเมฆหมอกเบื้องหน้า “ตำนานเล่าว่าพลังมิติภายในนั้นรุนแรงและปั่นป่วน พลาดแค่ก้าวเดียวคงไม่รอด อย่าประมาท”

หูหม่าซือหยิบเครื่องรางสีเหลืองออกมาสองชิ้น “เครื่องรางคงสภาพ” เขาพูดพลางวางเครื่องรางลงบนฝ่ามือของเฉินผิง “มันจะทำให้พลังมิติรอบตัวเราสงบลงจนผ่านไปได้”

เฉินผิงตบเครื่องรางลงบนอก เครื่องรางสลายกลายเป็นแสง และห่อหุ้มเขาไว้ในเปลือกสีเหลืองบางๆ

ทันใดนั้นอากาศรอบตัวก็สงบลง พลังมิติเริ่มอ่อนแรงลง กลายเป็นเพียงแรงดึงดูดจากระยะไกลที่ไม่ได้รุนแรงนัก