หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5342

ใต้ท้องฟ้าสีคราม ลำแสงสองเส้นแยกเมฆออกจากกันและพุ่งตรงไปยังป่าดงดิบที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ทั้งสองร่อนลงอย่างราบเรียบ ท่ามกลางรากไม้ขนาดเท่ากำแพงเมือง

เฉินผิงสลายแสงสีทองที่ปกคลุมร่าง พลังมิติอันริบหรี่ยังคงปกคลุมตามปลายนิ้วของเขาหลังเพิ่งฝ่าพายุรอบเทือกเขาทลายเมฆมาได้ ขณะที่หูหม่าซือสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด

หูหม่าซือรู้สึกถึงพลังวิญญาณรอบตัวที่ซึมเข้าไปในเส้นลมปราณ “สุดยอด! ปราณเซียนที่ชั้นหกเข้มข้นยิ่งกว่าพลังวิญญาณของชั้นห้ามาก! ข้าติดอยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับเก้ามานาน อีกสักสองสามเดือนไม่แน่อาจจะบรรลุถึงขั้นเซียนปุถุชนได้!”

เฉินผิงมองไปรอบๆ สำรวจภูมิประเทศอย่างรอบคอบราวกับพรานมากประสบการณ์

ป่าของที่นี่ผิดแผกกับหุบเขาลมดำในชั้นห้า ลำต้นไม้ขนาดใหญ่เท่าสิบคนโอบสูงเสียดฟ้า ตะไคร่สีทองอ่อนเกาะอยู่บนเปลือกไม้แผ่พลังงานวิญญาณแผ่วเบา

ผลึกวิญญาณขนาดเท่ากำปั้นเกลื่อนพื้นดินราวกับไข่มุกกระจัดกระจาย แสงแดดส่องผ่านผลึกกระจายแสงสีขาวออกมา

ลึกลงไปจะได้ยินเสียงคำรามของสัตว์อสูรดังมาจากที่ไหนสักแห่ง แค่รัศมีของมันก็มากพอที่จะขู่ให้ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลกาจากชั้นห้าให้วิ่งหนีได้

“อย่าวอกแวก” เฉินผิงพึมพำ

ฝ่ามือของเขาจับกระบี่พิฆาตมังกร กระบี่ตอบรับด้วยการสั่นเบาๆ ราวกับบอกเขาว่าสัตว์อสูรในชั้นหกไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่พวกมันยังผสานการโจมตีเข้ากับปราณเซียนได้ด้วย

มีเสียงกิ่งไม้หักทางซ้ายของพวกเขา สายลมพัดกองใบไม้ปลิวว่อน

บางสิ่งที่ใหญ่โตพุ่งออกมาจากหลังต้นไม้ สัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ที่ตัวปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีน้ำเงินดำ หัวคล้ายจระเข้ที่หลุดมาจากฝันร้าย ดวงตาสีแดงเข้มสามดวง และปีกที่ขาดรุ่งริ่งกระตุกอยู่บนสันหลัง น้ำลายหยดลงมาจากเขี้ยวที่ยาวเท่ามีดสั้น แต่ละหยดส่งควันร้อนระอุ

“อสูรกิ้งก่าสามตา!” หูหม่าซือหน้าซีด “บันทึกโบราณจากชั้นห้าระบุว่าหนังของมันต้านการโจมตีของขั้นเซียนโลการะดับเจ็ดได้ น้ำลายของมันคือพิษบริสุทธิ์ และดวงตาที่สามพ่นหมอกกลืนวิญญาณ เพียงสัมผัสวิญญาณของเจ้าก็จะเน่าเปื่อย”

อสูรกิ้งก่าสามตาจ้องเฉินผิงเขม็ง ดวงตาที่สามของมันเป็นสีแดง และควันสีเขียวก็พุ่งใส่เขา

ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกายสีทอง เขารวบรวมพลังมังกร ยกกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นสูงและฟัน “มังกรเพลิงทะลวง!”

ปราณดาบฟันใส่หลังของอสูรกิ้งก่าสามตา เกล็ดแตกกระจายออกราวกับเศษหิน เพลิงสีทองลุกท่วมบาดแผล ความร้อนทะลวงเข้าไปในตัว

เสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวดังออกมาจากลำคอของมัน เสียงสะเทือนจนใบไม้ปลิวว่อน

อสูรกิ้งก่าสามตาสะบัดอย่างบ้าคลั่ง พยายามสลัดให้หลุดจากเครื่องรางพันธนาการ หูหม่าซือประสานมือทั้งสองข้าง ใช้เครื่องรางติดต่อกันอีกสามชิ้น เครื่องรางเรืองแสงรัดแน่น ตรึงอสูรกายไว้กับพื้นชุ่มเลือด

เปลวเพลิงสีทองเผาผลาญพลังชีวิตของมันไปเรื่อยๆ เสียงร้องของมันค่อยๆ แผ่วลงเหลือเพียงเสียงหายใจหอบ ก่อนจะเงียบไป ในที่สุดอสูรก็ทรุดลง กลายเป็นกองซากศพไหม้เกรียม

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้า แสงบนกระบี่พิฆาตมังกรหรี่ลง เปลวไฟดับเหลือเพียงเหล็กส่องประกาย