หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5342

ใต้ท้องฟ้าสีคราม ลำแสงสองเส้นแยกเมฆออกจากกันและพุ่งตรงไปยังป่าดงดิบที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ทั้งสองร่อนลงอย่างราบเรียบ ท่ามกลางรากไม้ขนาดเท่ากำแพงเมือง

เฉินผิงสลายแสงสีทองที่ปกคลุมร่าง พลังมิติอันริบหรี่ยังคงปกคลุมตามปลายนิ้วของเขาหลังเพิ่งฝ่าพายุรอบเทือกเขาทลายเมฆมาได้ ขณะที่หูหม่าซือสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด

หูหม่าซือรู้สึกถึงพลังวิญญาณรอบตัวที่ซึมเข้าไปในเส้นลมปราณ “สุดยอด! ปราณเซียนที่ชั้นหกเข้มข้นยิ่งกว่าพลังวิญญาณของชั้นห้ามาก! ข้าติดอยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับเก้ามานาน อีกสักสองสามเดือนไม่แน่อาจจะบรรลุถึงขั้นเซียนปุถุชนได้!”

เฉินผิงมองไปรอบๆ สำรวจภูมิประเทศอย่างรอบคอบราวกับพรานมากประสบการณ์

ป่าของที่นี่ผิดแผกกับหุบเขาลมดำในชั้นห้า ลำต้นไม้ขนาดใหญ่เท่าสิบคนโอบสูงเสียดฟ้า ตะไคร่สีทองอ่อนเกาะอยู่บนเปลือกไม้แผ่พลังงานวิญญาณแผ่วเบา

ผลึกวิญญาณขนาดเท่ากำปั้นเกลื่อนพื้นดินราวกับไข่มุกกระจัดกระจาย แสงแดดส่องผ่านผลึกกระจายแสงสีขาวออกมา

ลึกลงไปจะได้ยินเสียงคำรามของสัตว์อสูรดังมาจากที่ไหนสักแห่ง แค่รัศมีของมันก็มากพอที่จะขู่ให้ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลกาจากชั้นห้าให้วิ่งหนีได้

“อย่าวอกแวก” เฉินผิงพึมพำ

ฝ่ามือของเขาจับกระบี่พิฆาตมังกร กระบี่ตอบรับด้วยการสั่นเบาๆ ราวกับบอกเขาว่าสัตว์อสูรในชั้นหกไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่พวกมันยังผสานการโจมตีเข้ากับปราณเซียนได้ด้วย

มีเสียงกิ่งไม้หักทางซ้ายของพวกเขา สายลมพัดกองใบไม้ปลิวว่อน

บางสิ่งที่ใหญ่โตพุ่งออกมาจากหลังต้นไม้ สัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ที่ตัวปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีน้ำเงินดำ หัวคล้ายจระเข้ที่หลุดมาจากฝันร้าย ดวงตาสีแดงเข้มสามดวง และปีกที่ขาดรุ่งริ่งกระตุกอยู่บนสันหลัง น้ำลายหยดลงมาจากเขี้ยวที่ยาวเท่ามีดสั้น แต่ละหยดส่งควันร้อนระอุ

“อสูรกิ้งก่าสามตา!” หูหม่าซือหน้าซีด “บันทึกโบราณจากชั้นห้าระบุว่าหนังของมันต้านการโจมตีของขั้นเซียนโลการะดับเจ็ดได้ น้ำลายของมันคือพิษบริสุทธิ์ และดวงตาที่สามพ่นหมอกกลืนวิญญาณ เพียงสัมผัสวิญญาณของเจ้าก็จะเน่าเปื่อย”

อสูรกิ้งก่าสามตาจ้องเฉินผิงเขม็ง ดวงตาที่สามของมันเป็นสีแดง และควันสีเขียวก็พุ่งใส่เขา