หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5353

เขาหยิบเครื่องรางสีเหลืองยับยู่ยี่ออกมาจากในเสื้อคลุม อักขระดูอย่างกับรอยเขียนขยุกขยิกของเด็กน้อย “ดูสภาพสิ ผมนึกว่าจะใช้งานไม่ได้เสียอีก”

สายตาของจื่อหยวนมองกระดาษเครื่องราง ปลายนิ้วของเธอจุดพลังวิญญาณ มันคือเครื่องรางพันธนาการระดับต่ำสุด พลังวิญญาณของมันน้อยจนไม่น่าจะมีผลกับผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับหนึ่งด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับองค์หญิงแห่งแคว้นเฉิน ทว่าตอนอยู่ที่ประตู พลังวิญญาณสีทองของเขากลับรู้สึกแข็งกระด้าง ไม่เหมือนขยะชิ้นนี้เลย

“ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเจ้า” เธอพึมพำพลางใช้ความคิด

เธอชี้หน่วยลาดตระเวนนักรบสวรรค์ในชุดเกราะสีเงินที่ปลายถนน “เหล่านักรบสวรรค์เฝ้าดูแลเขตตะวันตก นครหลวงกำลังวุ่นวาย เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรน่าสงสัยเดินเตร่ไปตามซอกซอย เจ้าเองก็ควรจะเลี่ยงที่เปลี่ยวคน”

เธอทำเป็นเตือนเขา อยากรู้ว่าเขาจะเผยพิรุธออกมาหรือไม่

ดวงตาของเฉินผิงหรี่ลงขณะมองแสงอาทิตย์สะท้อนเกราะอกขัดเงา “ชุดเกราะโออ่าจริง! ทำเอานักรบในชั้นห้าดูด้อยไปเลย ผมอยากใส่เกราะแบบนั้นบ้าง ไปไหนมาไหนจะได้ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง”

เขาเอื้อมมือไปแตะเกราะแขน และชักมือกลับเมื่อนักรบสวรรค์จ้องมอง ไม่สนใจผู้บำเพ็ญเพียรมีพิรุธที่เธอกล่าวถึง

เมื่อเห็นเขาตาลุกวาวกับชุดเกราะและเมินเฉยคำเตือนของเธอยิ่งทำให้จื่อหยวนรู้สึกไม่พอใจ

เธอไม่เชื่อว่าผู้บำเพ็ญเพียรที่จับตัวองค์หญิงได้จะหยาบคายขนาดนั้น แต่ท่าทางและความโลภในดวงตาของเขาเมื่อเห็นของวิเศษ ล้วนตรงลักษณะผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรไร้หัวนอนปลายเท้า

“ข้างหน้าคือหอคอยแสงจันทร์” เธอกล่าวพลางเปลี่ยนทิศทางไปยังสิ่งก่อสร้างที่สลักรูปเมฆและสูงเสียดฟ้า “หนึ่งในสถานที่ไม่กี่แห่งที่คนนอกเข้าได้ ในเมื่อเจ้ามาเปิดหูเปิดตา สนใจจะขึ้นไปชมทิวทัศน์ของนครหลวงไหม”