หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5353

เขาหยิบเครื่องรางสีเหลืองยับยู่ยี่ออกมาจากในเสื้อคลุม อักขระดูอย่างกับรอยเขียนขยุกขยิกของเด็กน้อย “ดูสภาพสิ ผมนึกว่าจะใช้งานไม่ได้เสียอีก”

สายตาของจื่อหยวนมองกระดาษเครื่องราง ปลายนิ้วของเธอจุดพลังวิญญาณ มันคือเครื่องรางพันธนาการระดับต่ำสุด พลังวิญญาณของมันน้อยจนไม่น่าจะมีผลกับผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับหนึ่งด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับองค์หญิงแห่งแคว้นเฉิน ทว่าตอนอยู่ที่ประตู พลังวิญญาณสีทองของเขากลับรู้สึกแข็งกระด้าง ไม่เหมือนขยะชิ้นนี้เลย

“ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเจ้า” เธอพึมพำพลางใช้ความคิด

เธอชี้หน่วยลาดตระเวนนักรบสวรรค์ในชุดเกราะสีเงินที่ปลายถนน “เหล่านักรบสวรรค์เฝ้าดูแลเขตตะวันตก นครหลวงกำลังวุ่นวาย เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรน่าสงสัยเดินเตร่ไปตามซอกซอย เจ้าเองก็ควรจะเลี่ยงที่เปลี่ยวคน”

เธอทำเป็นเตือนเขา อยากรู้ว่าเขาจะเผยพิรุธออกมาหรือไม่

ดวงตาของเฉินผิงหรี่ลงขณะมองแสงอาทิตย์สะท้อนเกราะอกขัดเงา “ชุดเกราะโออ่าจริง! ทำเอานักรบในชั้นห้าดูด้อยไปเลย ผมอยากใส่เกราะแบบนั้นบ้าง ไปไหนมาไหนจะได้ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง”

เขาเอื้อมมือไปแตะเกราะแขน และชักมือกลับเมื่อนักรบสวรรค์จ้องมอง ไม่สนใจผู้บำเพ็ญเพียรมีพิรุธที่เธอกล่าวถึง

เมื่อเห็นเขาตาลุกวาวกับชุดเกราะและเมินเฉยคำเตือนของเธอยิ่งทำให้จื่อหยวนรู้สึกไม่พอใจ

เธอไม่เชื่อว่าผู้บำเพ็ญเพียรที่จับตัวองค์หญิงได้จะหยาบคายขนาดนั้น แต่ท่าทางและความโลภในดวงตาของเขาเมื่อเห็นของวิเศษ ล้วนตรงลักษณะผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรไร้หัวนอนปลายเท้า

“ข้างหน้าคือหอคอยแสงจันทร์” เธอกล่าวพลางเปลี่ยนทิศทางไปยังสิ่งก่อสร้างที่สลักรูปเมฆและสูงเสียดฟ้า “หนึ่งในสถานที่ไม่กี่แห่งที่คนนอกเข้าได้ ในเมื่อเจ้ามาเปิดหูเปิดตา สนใจจะขึ้นไปชมทิวทัศน์ของนครหลวงไหม”

ไม่ว่าจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรหรือไม่ก็ควรให้คนจับตามองเขาเซียนโลการะดับหนึ่งที่จับตัวองค์หญิงได้ไม่อาจปล่อยให้เป็นอิสระ จื่อหยวนตัดสินใจเรื่องเฉินผิงแล้ว

จื่อหยวนที่นั่งอีกฝั่งเห็นอาการของเขา รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปากอย่างเย็นชา พลางครุ่นคิดว่าเขาจะเนียนได้อีกนานแค่ไหน

เสียงสวดมนต์ยามเช้าดังผ่านหน้าต่าง เฉินผิงหันตามเสียงนั้นไป มองเห็นหอบัณฑิตแห่งหนึ่งไม่ไกลจากหอคอยแสงจันทร์

เฉินผิงมองดูศิษย์ของหอบัณฑิต พวกเขาสวมชุดคลุมเรียบหรู ใบหน้าเปล่งปลั่ง ทุกอิริยาบถมีความภาคภูมิโดยกำเนิดของชาวสวรรค์ แต่ในสายตาของเขา เขาเห็นแค่ความเย่อหยิ่งหัวสูง

“เจ้าเห็นหัวกะทิของแคว้นเฉินเข้าแล้ว” จื่อหยวนกล่าว เชิดหน้าขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ “มีเพียงผู้ที่เปี่ยมด้วยพรสวรรค์เท่านั้นที่จะได้รับอนุญาตให้เข้าหอบัณฑิต ผู้บำเพ็ญเพียรชาวสวรรค์แสวงหามากกว่าการบำเพ็ญเพียร เราหลอมรวมความแข็งแกร่งด้วยการเรียนรู้ ด้วยดนตรี ด้วยปรัชญา ทุกสิ่งที่ขัดเกลาจิตวิญญาณ หากนักรบละทิ้งความสง่างาม สักแต่จะใช้พละกำลัง แบบนั้นก็ไม่ต่างจากคนเถื่อน”