หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5354

“ชาวสวรรค์ช่างมีวัฒนธรรมสูงส่ง” เฉินผิงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “แต่ก็แปลก ผมเคยได้ยินมาว่าชาวสวรรค์หลายคนในตำหนักทวยเทพใช้ศาสตร์มืด และพวกเขาก็อ้างตัวว่าเป็นชาวสวรรค์เช่นกัน”

จื่อหยวนกระพริบตา ริมฝีปากเผยอจากนั้นเธอก็แสร้งหัวเราะเบาๆ “ชาวสวรรค์มีมากมายหลายเผ่า เลี่ยงไม่ได้ที่จะมีเนื้อร้ายในชาวเรา กระนั้นผู้บำเพ็ญเพียรแห่งแคว้นเฉินก็ยังคงเป็นแบบอย่างของความสง่างาม”

เฉินผิงยิ้มเยาะเล็กน้อยและหายไปอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่รอยยิ้มเห็นด้วย แต่เป็นเชิงขบขันมากกว่า

“บอกผมทีจื่อหยวน ศิษย์ของคุณศึกษาตำราอะไรกัน? ตำราดั้งเดิม? ประวัติศาสตร์? หรือหลักคำสอนลึกลับ?” เฉินผิงถามเรียบๆ แต่สายตาของเขากลับมองเข้าไปในอาคารและลานอันเงียบสงบของหอบัณฑิต สังเกตเห็นว่ามีพลังวิญญาณที่เลือนรางและมองไม่เห็นในอากาศ ต่างจากถนนอึกทึกข้างนอก ราวกับว่ามีบางอย่างซ่อนเร้นภายในหอบัณฑิต

“ถ้าเจ้าอยากรู้เรื่องหอบัณฑิตขนาดนั้นก็ตามข้ามา เห็นด้วยตาตัวเองย่อมชัดเจนกว่าคำบอกเล่า”

พูดจบจื่อหยวนก็ก้าวออกจากหอคอยแสงจันทร์ รองเท้าผ้าไหมของเธอก้าวออกไปขณะที่เฉินผิงเดินตาม

หอบัณฑิตอันกว้างใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า โดมหินอ่อน ชายคาประดับสีเงิน ดวงตาของเฉินผิงเบิกกว้างด้วยความทึ่ง แววตาของจื่อหยวนดูพึงพอใจ เธอพาเขาลอดผ่านประตูบานใหญ่

เหล่านักรบสวรรค์ยืนเฝ้าสองข้างทาง แต่ละคนโค้งคำนับขณะที่จื่อหยวนเดินผ่าน เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงอำนาจของเธอในแคว้นเฉิน

“เพื่อทำความเข้าใจหอบัณฑิต เจ้าต้องไปที่หอสมุดหลวง จึงจะได้เห็นจิตวิญญาณแห่งการเรียนรู้ของเรา”

จื่อหยวนพาเฉินผิงเข้าไปในหอสมุดหลวง

เฉินผิงไม่นึกว่าเธอจะต้อนรับคนนอกดีขนาดนี้ ทำเอาเขาอดสงสัยไม่ได้

เนื้อหาเต็มไปด้วยคำสรรเสริญเยินยอชาวสวรรค์ และคำถากถางชนเผ่าอื่นๆ เฉินผิงอ่านต่อไป ชาวสวรรค์เหล่านี้เดิมทีเป็นเพียงมนุษย์ จนกระทั่งความเย่อหยิ่งได้แยกพวกเขาจากเผ่าพันธุ์เดียวกัน ยิ่งนานไปยิ่งเหินห่าง

“จื่อหยวน คุณว่าอะไรสำคัญกว่ากัน ความรู้หรือการบำเพ็ญเพียร” เขาถามพร้อมวางบันทึกกลับเข้าที่

“แน่นอนว่าทั้งสองอย่าง” เธอตอบโดยไม่ลังเล “การบำเพ็ญเพียรปกป้องเกียรติของชาวสวรรค์ แต่การศึกษาหาความรู้ขัดเกลาจิตใจ หากปราศจากความรู้ ความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียวคงไม่ทำให้เราต่างจากเดรัจฉาน เจ้ามาจากชั้นห้า เฉินผิง ผู้บำเพ็ญเพียรจากชั้นนั้นคงไขว่คว้าพลังอย่างเดียวโดยไม่สนใจจะขัดเกลา ถูกไหม?”

น้ำเสียงจื่อหยวนนุ่มนวลและไพเราะ แต่ทุกคำพูดล้วนแอบแฝง เบื้องหลังรอยยิ้มนั้นสายตาของเธอไม่เคยละจากใบหน้าของเฉินผิง คอยจับพิรุธไม่วางตา

เฉินผิงรู้สึกถึงแรงกดดันนั้น ความสงสัยของจื่อหยวนบีบเค้นเขามากขึ้นทุกชั่วขณะ เธอระวังตัวมาก แต่คิดเหรอว่าฉันจะตกหลุมพรางของเธอ? ไม่มีทางหรอก

“คุณพูดถูกแล้ว จื่อหยวน” เฉินผิงส่ายหัวพร้อมถอนหายใจครุ่นคิด “ผู้บำเพ็ญเพียรที่ชั้นห้าส่วนใหญ่เอาแต่ดิ้นรนหาทางรอด ไม่มีเวลาศึกษาหาปัญญา ผมโชคดีที่ได้มาเยือนแคว้นเฉินและได้เห็นอารยธรรมที่รุ่งเรืองเหนือจินตนาการ หากเอาแต่หมกมุ่นกับบันทึกโบราณ ไม่สนใจความเปลี่ยนแปลงภายนอก เราจะพัฒนาตัวเองได้ยังไง?”