หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5355

จื่อหยวนเชิดหน้า รอยยิ้มมั่นใจผุดขึ้นบนริมฝีปาก “เฉินผิง เจ้าคงไม่รู้ ในแคว้นเฉินความรู้ไม่ใช่เพียงเครื่องประดับ การอ่าน การถกเถียงหาเหตุผล การขัดเกลาจิตวิญญาณช่วยให้พลังวิญญาณของเราตอบสนองได้รวดเร็วเป็นสองเท่า ทุกพื้นที่ของหอบัณฑิตคือการเรียนรู้ เราศึกษาและบำเพ็ญเพียร อย่าได้มองข้ามความแข็งแกร่งของเรา”

ทันใดนั้นเสียงระฆังสัมฤทธิ์ในหอบัณฑิตก็ดังขึ้น เหล่าศิษย์ทยอยออกมาจากห้องเรียนอย่างเป็นระเบียบ มุ่งหน้าสู่ลานฝึกซ้อมที่อยู่ไกลออกไป

ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกายด้วยความสนใจ เขาหันไปหาจื่อหยวน “ถ้าอย่างนั้น ผมขอชมฝีมือของศิษย์ได้ไหม คงเป็นเกียรติมากที่ได้เห็นการผสมผสานระหว่างความรู้และพลัง”

จื่อหยวนลังเลอยู่นาน สายลมพัดผ่านขนนกสีม่วงบนผมของเธอ จากนั้นก็พยักหน้า “ได้สิ ตามข้ามา เฉินผิง”

พวกเขาก้าวเข้าสู่ลานหินกว้างรอบลานฝึกซ้อม ศิษย์หลายสิบคนกำลังแสดงวิชาของตัวเอง

เด็กหนุ่มคนหนึ่งใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองปกคลุมผิวหนังของตัวเอง อีกคนสวดภาวนาเบาๆ แล้วมิติในลานฝึกซ้อมก็บิดเบี้ยว เปิดประตูมิติที่มีสายลมแรงพัดออกมา

ทุกการเคลื่อนไหวประสานกันอย่างแม่นยำ และเมื่อฝึกซ้อมร่วมกัน จังหวะของพวกเขาก็ตรงกันราวท่วงทำนองดนตรี เห็นได้ชัดว่าเป็นผลพวงจากการฝึกซ้อมอันยาวนาน

เฉินผิงแสร้งทำเป็นทึ่ง ทว่าตัวเลขและรูปแบบต่างๆ ผุดขึ้นในความคิดของเขา เด็กหนุ่มเหล่านี้ฝีมือไม่เลว แต่ท่วงท่ากลับแข็งกร้าว สง่างามแต่มองออกได้ง่าย ถ้าเผชิญกับคู่ต่อสู้มากเล่ห์เหลี่ยมที่มีพลังทัดเทียมกันคงไม่ไหว

ขณะที่ดูเฉินผิงก็คุยกับจื่อหยวนเบาๆ พูดชมไปด้วยพลางลอบถามข้อมูลไปด้วย เมื่อเธอพูดถึงการปกครองของแคว้นเฉิน หรือพูดถึงระฆังเหลยหยินที่เพิ่งถูกขโมยไป เขาจะดูเลื่อนลอย แต่ความจริงแอบจำทุกอย่างไว้ในใจ ทว่าเธอเป็นคนไหวพริบดี ตอบคำถามอย่างผิวเผินโดยไม่ยอมให้เขารู้ลึกเกินไป

ทันใดนั้น ชายหนุ่มในชุดคลุมบัณฑิตสีน้ำเงินก็สังเกตเห็นและเดินตรงเข้ามา เสียงรองเท้ากระทบกับหินอ่อน ที่เอวของเขามีจี้มรกตสลักคำว่าเฟิง หน้าตาหล่อเหลาของเขาดูเย่อหยิ่งราวกับคนชาติตระกูลสูง