หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5362

“กล้าดียังไงถึงก่อเรื่องในลานศักดิ์สิทธิ์?” องครักษ์ตวาด “ที่แห่งนี้ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในแคว้นเฉิน ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ห้ามเข้าไปเด็ดขาด”

“ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด?” เฉินผิงหัวเราะเบาๆ ชี้นิ้วที่เปี่ยมด้วยพลังวิญญาณและแตะพื้น ประกายสีทองพุ่งขึ้นไป

ลานศักดิ์สิทธิ์ระเบิดอย่างรุนแรงราวกับฟ้าผ่า รอยแยกบนพื้นแผ่ขยายออกไป รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งออกมา

องครักษ์ถอยหลังไป ใบหน้าถอดสี หอกของเขาหล่นกระทบพื้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่มีทางที่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับหนึ่งจะปลดปล่อยพลังระดับนั้นออกมาได้!

“ทีนี้ผมคู่ควรหรือยัง” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

องครักษ์ตัวสั่นและหลีกทางให้ “คะ-คู่ควร... ใช่แล้ว... เข้าไปได้เลย”

จื่อหยวนมองดูด้วยความตกตะลึง เฉินผิงไม่ใช่เบี้ยที่คนอื่นชักใยอยู่แน่นอน

ระดับบำเพ็ญเพียรอันต่ำต้อยที่เขาแสดงออกมาเป็นเพียงหน้ากาก และเธอก็เกือบจะมองเขาผิดไป

พวกเขาก้าวเข้าสู่ลานศักดิ์สิทธิ์ เสียงสวดมนต์หยุดลงเมื่อผู้บำเพ็ญเพียรชาวสวรรค์ทุกคนหันมา

อาภรณ์พลิ้วไหว เสียงกระซิบดังขึ้น ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนโลการะดับหนึ่งเดินข้างจื่อหยวน ความสับสนปะปนกับความดูถูกในแววตาเหล่านั้น

เสียงกระซิบดังไปทั่วฝูงชน “คนแปลกหน้านั่นใครกัน ทำไมถึงกล้าเดินข้างจื่อหยวน?”

“ที่ลือกันว่าเขาพาองค์หญิงกลับมาใช่ไหม?” ใครบางคนถามด้วยความสงสัย “แค่ขั้นเซียนโลการะดับหนึ่งเองเหรอ”

“ขั้นเซียนโลการะดับหนึ่ง?” อีกคนเยาะเย้ย “กล้าดียังไงถึงเหยียบเข้ามาในพื้นที่ซึ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในแคว้นเฉิน”

เสียงพูดคุยเบาๆ ดังและเงียบเป็นระยะ ดวงตาของผู้บำเพ็ญเพียรชาวสวรรค์หรี่มอง สายตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

“แค่สงสัย” เฉินผิงพูดพลางปิดบังความจริงไว้เบื้องหลังรอยยิ้ม ทองสวรรค์หล่นมีปราณเซียน และยังถูกใช้เสริมความแข็งแกร่งให้กับผนึกได้ด้วย ระฆังเหลยหยินถูกขโมยไป... ดูเหมือนจะไม่ใช่ความบังเอิญ วิญญาณมารจ้องจะทำลายผนึก... เทวรูปศักดิ์สิทธิ์ของแคว้นเฉินดูเหมือนจะเป็นของที่คล้ายกับระฆัง... แคว้นเฉินเกี่ยวข้องอะไรกับผนึกของระฆังเหลยหยินหรือเปล่า?

เคราและผมของเขาขาวซีด ผิวมีริ้วรอยเหมือนกระดาษเก่าๆ แต่รัศมีที่โอบล้อมเขานั้นไม่อาจหยั่งได้ มันคือรัศมีขั้นเซียนปุถุชน

ราชาจิน เจ้าแห่งแคว้นเฉิน

ขั้นเซียนปุถุชน! ชีพจรของเฉินผิงเต้นเร็วขึ้น เหนือยิ่งกว่าเจ้าตำหนักหลิวและแม้แต่นักพรตฉีเต้าจาง มิน่าแคว้นนี้ถึงได้ครอบครองดินแดนอันกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ เมื่อราชาจินครองบัลลังก์ ใครจะกล้าท้าทาย แม้แต่อารามเหลยหยินยังต้องเกรงใจ

เฉินผิงตระหนักได้ในขณะนั้น

ราชาจินกวาดสายตาไปทั่วลานกว้างก่อนจะจ้องมองเฉินผิง ความประหลาดใจผุดขึ้นชั่วขณะก่อนจะหายไป “จื่อหยวน นี่คือผู้บำเพ็ญเพียรที่พาองค์หญิงกลับบ้านหรือ?”

จื่อหยวนก้าวไปข้างหน้า โค้งคำนับด้วยความสง่างาม “ถูกแล้วฝ่าบาท เขาคือเฉินผิง เขานำตัวองค์หญิงกลับมายังนครหลวงอย่างปลอดภัย”

ราชาจินก้มหัวลงและกล่าวกับเฉินผิง “เฉินผิง เราซาบซึ้งในบุญคุณของเจ้า หากต้องการสิ่งใด โปรดบอกมา แล้วแคว้นเฉินจะตอบแทน”