หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5367

ริมฝีปากของเฉินผิงยิ้มเยาะอย่างเหยียดหยาม

เขาเก็บกระบี่พิฆาตมังกรและพูดว่า “ก็ได้ ผมจะไม่ใช้กระบี่ แค่มือเปล่าล้วนๆ พอใจหรือยัง?”

แม่ทัพโจวกระพริบตา จากนั้นแววตาก็ปรากฎความบ้าคลั่ง “เจ้าพูดจริงหรือที่ว่าจะไม่ใช้อาวุธ?”

สำหรับแม่ทัพโจว เหตุผลที่เฉินผิงเอาชนะเมิ่งโถวและทำลายหอกเงินของเขาได้คืออาวุธศักดิ์สิทธิ์ หากไม่มีกระบี่ ไม่ว่าจะรวดเร็วแค่ไหน เซียนโลการะดับหนึ่งก็ไม่มีทางเหนือไปกว่าแม่ทัพโจว

“ผมพูดจริง” เฉินผิงพูดพลางขยับข้อมือ “เดิมพันเหมือนเดิม มณีสวรรค์หนึ่งล้านชิ้น ถ้ากลัวก็แค่ยอมแพ้ ส่งมณีสวรรค์หนึ่งล้านมา แล้วก็จบกัน”

“กลัวเหรอ?” แม่ทัพโจวตะโกน “ข้าไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!”

พลังวิญญาณสีทองพุ่งออกมาจากร่างของแม่ทัพโจวราวกับเปลวเพลิง ลุกลามไปทั่วสนามประลอง เขาไม่คิดจะยั้งมือ ปล่อยให้ความโกรธเกรี้ยวของขั้นเซียนโลการะดับแปด กำหมัดทั้งสองข้างแน่น สร้างดวงแสงเจิดจ้าสองดวง “เจ้าหาเรื่องเองนะเจ้าหนู อย่าโทษข้าก็แล้วกัน”

จื่อหยวนที่อยู่ห่างๆ ขมวด เธอเห็นความแข็งแกร่งของเฉินผิงมาแล้ว แต่แม่ทัพโจวไม่ใช่เซียนโลการะดับแปดทั่วไป เขามีเลือดมังกร หากปราศจากอาวุธ เฉินผิงคงตึงมือเมื่อต้องเผชิญหน้ากับร่างกายอันแข็งแกร่ง

“รับมือ!”

แม่ทัพโจวพุ่งไปข้างหน้าด้วยแสงสีทอง หมัดกระแทกลงบนหัวของเฉินผิงอย่างแรงจนน่าจะทำลายภูเขาได้ เขาอัดพลังวิญญาณทั้งหมดตั้งแต่กระบวนท่าแรก มุ่งมั่นที่จะทวงคืนเกียรติยศในการโจมตีเพียงครั้งเดียว

นักรบทัพหลวงรอบๆ อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง แรงกดดันจากการโจมตีนั้นอาจถล่มภูเขาราบเป็นหน้ากลองได้ ร่างกายและกระดูกของมนุษย์คงไม่เหลือ

เฉินผิงยังคงไม่สะทกสะท้าน