หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5369

กรงเล็บมังกรของแม่ทัพโจวเต็มไปด้วยรอยแผลเล็กๆ เลือดไหลซึมผ่านเกล็ดและส่งเสียงฟู่เมื่อกระทบกับหิน

รัศมีของเขาเริ่มจางลง ร่างมังกรสิ้นเปลืองพลังเกินไป ขณะที่รัศมีของเฉินผิงยังคงมั่นคงเช่นเดิมเหมือนก่อนการประลอง

“เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทางที่เจ้าจะเป็นแค่เซียนโลการะดับหนึ่ง!” แม่ทัพโจวคำราม ดวงตาแดงก่ำ

เขาไม่อาจยอมรับได้ว่าเซียนโลการะดับแปดที่มีสายเลือดมังกรอย่างเขา จะพ่ายให้เซียนโลการะดับหนึ่งอย่างราบคาบ

เฉินผิงเช็ดรอยเลือดออกจากริมฝีปาก เขาโดนกรงเล็บไปทีหนึ่ง แต่ก็ทำได้แค่สร้างรอยขีดข่วน

“ระดับบำเพ็ญเพียรเป็นแค่หน่วยวัด ไม่ใช่ความแข็งแกร่งทั้งหมด” เฉินผิงกล่าว น้ำเสียงเย็นชา “อวดอ้างว่าคัวเองเป็นเซียนโลการะดับแปด แต่กลับไม่รู้จักใช้พลังที่แท้จริง สมควรแล้วที่จะพ่ายแพ้”

“บัดซบ!” แม่ทัพโจวตวาด

เขาอ้าปากกว้าง พ่นลมหายใจมังกรสีครามออกมา ร้อนระอุจนน้ำทะเลเดือดพล่านและท้องฟ้าไหม้เกรียม พุ่งตรงมายังเฉินผิง ลมหายใจมังกรคือพลังแห่งสายเลือดมังกร เหนือกว่าปรารณเซียนทั่วไป แม้แต่ขั้นเซียนโลการะดับเก้าก็จะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านในพริบตา

เหล่านักรบถอยหนีด้วยความตื่นตระหนก เสียงเกราะเบียดเสียดกันขณะที่พวกทหารผลักกัน

สายตาของจื่อหยวนตื่นตระหนก เธอพุ่งไปข้างหน้า แต่ก็สายไปแล้ว

ความมุ่งมั่นฉายผ่านดวงตาของเฉินผิง

เขาสูดหายใจเข้าหนึ่งครั้ง พลังวิญญาณหลั่งไหลท่วมเส้นลมปราณ ทะยานเข้าสู่กำปั้น ขณะที่จิตตวิสุทธิสร้างเส้นใยพลังรอบข้อนิ้วของเขา

แสงสีเทาซึมออกมาจากผิวของเขา บางเบาแต่มองเห็นได้ หนักอึ้งพอที่จะบดขยี้ภูเขา

“แหลกไปซะ!” เฉินผิงตะโกน

หมัดคู่ของเขาชกไปข้างหน้า มือสีเทาขนาดมหึมาปรากฏขึ้นกลางอากาศ ปะทะกับลมหายใจมังกรสีคราม

ไม่มีใครกล้าดูแคลนเซียนโลการะดับหนึ่งอย่างเขาอีกแล้ว พลังของเขาเข้าขั้นหายนะ

“น่าประทับใจมาก เฉินผิง” จื่อหยวนกล่าวพลางรีบเดินเข้าไป ทำท่าเคารพด้วยการแนบกำปั้นกับฝ่ามือ “แม่ทัพโจว-”

“เดิมพันไว้แล้วย่อมไม่คืนคำ” เฉินผิงพูดขึ้น ดวงตาเหลือบมองแม่ทัพโจวที่นอนพื้น “แม่ทัพโจว มณีสวรรค์หนึ่งล้านชิ้น จ่ายมาซะ”

แม่ทัพโจวนอนแผ่บนพื้นหินที่แตกละเอียด ปอดร้อนผ่าว กล้ามเนื้อทุกมัดไม่ยอมลุกขึ้นยืน เลือดไหลซึมผ่านมุมปากขณะที่เขายันตัวขึ้นด้วยศอกข้างหนึ่ง สายตาร้อนผ่าวยิ่งกว่าคบเพลิงในสนามประลอง “ได้... ข้ายอมแพ้!” เขาตวาด คำพูดมีกลิ่นคาวเลือดและความอัปยศ “มณีสวรรค์หนึ่งล้านชิ้น ข้าจะส่งให้ถึงมือเจ้า”

เขายังคงยึดมั่นในศักดิ์ศรี ทว่าแม้แต่ศักดิ์ศรีก็ยังมีขีดจำกัด ไม่ว่าจะใช้อาวุธหรือสู้ด้วยมือเปล่า ในที่สุดเขาก็ยอมรับความจริง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเฉินผิง เขาพ่ายแพ้หมดรูป ไม่มีข้อแก้ตัว

“แต่ผมอดคิดไม่ได้ว่าคุณยังติดใจบางอย่าง” เฉินผิงพูดกับแม่ทัพโจวด้วยน้ำเสียงอยากรู้อยากเห็น

แม่ทัพโจวไม่ได้ตอบและกัดฟันแน่น เขาต้องปิดบังพลังที่แท้จริงไว้แน่ๆ หลอกให้ข้าตายใจ แล้วเล่นงานไม่ให้ตั้งตัวด้วยพลังที่ข้าไม่เคยคาดคิด และข้าจะไม่มีวันลืม