หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5370

“ในเมื่อกล้าแตะต้องผม งั้นผมจะทำให้คุณยอมจำนน ทั้งจิตใจ ร่างกายและวิญญาณ”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ แก่นมังกรที่ฝังอยู่ในอกของเขาก็กระพริบ หอกทองคำพุ่งออกมา ส่องแสงเจิดจ้าทั่วลานประลอง แสงนั้นก่อตัวเป็นร่างมังกรทองสูงตระหง่าน แต่ละเกล็ดของมันส่องประกายระยิบระยับ

เสียงคำรามของมังกรโบราณก้องกังวานราวกับไร้ที่สิ้นสุด

คลื่นกระแทกทำเอาทุกคนถอยไป นักรบทัพหลวงพวกที่อ่อนแอล้มลงกับพื้น

แม่ทัพโจวจ้องมองด้วยความตกตะลึง

สายเลือดมังกรที่เขาเคยภาคภูมิ บัดนี้กลับรู้สึกเหมือนเครื่องประดับราคาถูกที่วางอยู่ข้างๆ มงกุฎเพชร

เฉินผิงไม่ได้แค่มีสายเลือดมังกร แต่ยังเป็นสายเลือดที่สูงส่งที่สุด สายเลือดมังกรทอง

“ข้ายอมแพ้!” แม่ทัพโจวหมอบลงกับพื้น เสียงสั่นเครือ “นับจากนี้ข้าจะขอน้อมรับคำสั่งจากท่าน เฉินผิง”

เป็นครั้งแรกที่เขาให้คำมั่นจากใจจริง

แม้แต่จื่อหยวนซึ่งปกติมีท่าทีสำรวม ยังยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงหน้ามังกรทอง พูดไม่ออกด้วยความเกรงขาม

มังกรทองลอยอยู่เหนือลานประลอง ม้วนตัวกลางอากาศขณะที่เสียงคำรามของมันก้องไปทั่วท้องฟ้า

เหล่านักรบทัพหลวงที่เคยเยาะเย้ยเฉินผิงต่างก้มหน้า แขนขาสั่นเทา ความเคารพยำเกรงบดบังความดูถูกเหยียดหยามหมดสิ้น

เกล็ดสีมรกตของแม่ทัพโจวสลายเป็นเถ้าถ่าน ปีกที่ขาดรุ่งริ่งของเขาห้อยลงข้างลำตัว เมื่อเห็นร่างมังกรทองอันเจิดจรัส ความคับแค้นในอกก็หายไปหมดสิ้น

ในฐานะที่มีสายเลือดมังกรในตัว เขารู้ดีกว่าใครว่าสายเลือดมังกรทองนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด สัญชาตญาณบีบให้เขาหวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง

“เฉินผิง ความเย่อหยิ่งทำให้ตาของข้ามืดบอด โปรดยกโทษให้ข้าด้วย” คำพูดของเขาบัดนี้มีแต่ความยำเกรง

เฉินผิงยกมือขึ้น แก่นมังกรจางลง ร่างมังกรทองหายไปพร้อมกับรัศมีอันทรงพลัง