หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5376

จื่อหยวนบิดตัวหลุดจากโซ่ แต่คลื่นกระแทกก็ยังอัดใส่ซี่โครงของเธอ เธอซวนเซ กระอักเลือด ใบหน้าซีดเผือด

พิษบางเบาจนแทบสัมผัสไม่ได้เข้าไปในช่องท้องของเธอ แทรกซึมเข้าในกายและแผ่ไปทั่วร่าง

“จื่อหยวน!” เสียงตะโกนของเฉินผิงดังก้องในถ้ำ เสียงของเขาตื่นตระหนกแต่ก็ยังมีความหวัง

ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปช่วยเธอ ฝ่ามือของหลิวคุนก็กระแทกเข้ากลางหลังของเฉินผิง แรงกระแทกนั้นราวกับถูกภูเขาถล่มทับ เลือดสาดกระจายไปทั่วพื้น และเฉินผิงก็ทรุดลง เจ็บปวดทุกลมหายใจ

หลิวคุนเดินมาข้างหน้าช้าๆ รอยยิ้มโหดเหี้ยมของผู้ชนะปรากฏบนริมฝีปาก “เฉินผิง” เขาคำรามพลางเหยียบขาของเฉินผิง “ในที่สุดเจ้าก็เข้าใจแล้วใช่ไหมว่าเรามันคนละชั้น มอบกระบี่พิฆาตมังกรและวิญญาณของเจ้ามาซะ แล้วข้าจะให้เจ้าตายสบาย” ฝุ่นควันหมุนวนรอบตัวขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง

เฉินผิงนอนคว่ำหน้าลงกับพื้น ลิ้มรสเลือดในปากขณะที่เขากระอักออกมา แต่ดวงตาที่แข็งกร้าวยังไม่ยอมแพ้

สายตาของเขาเหลือบมองจื่อหยวนที่บาดเจ็บซึ่งนอนหมอบอยู่ไม่ไกลนัก จากนั้นก็มองรอยยิ้มเย้ยของหลิวคุน ความโกรธแค้นและไม่ยอมรับพลุ่งพล่านขึ้นพร้อมกัน ก่อตัวขึ้นภายในตัวเขาราวกับภูเขาไฟที่พร้อมปะทุ

เขาเงยหน้าขึ้น เปลวเพลิงสีทองสว่างวาบในแววตา แก่นมังกรที่ปกคลุมหัวใจของเขาทำงาน สว่างไสว และร้อนแรงยิ่งกว่าครั้งไหน

เสียงคำรามที่ก้ำกึ่งระหว่างเสียงมนุษย์กับมังกรดังออกมาจากลำคอ หินงอกหินย้อยด้านบนเริ่มสั่น

เกล็ดสีทองเปล่งประกายบนผิวของเฉินผิง ด้านหลังเขาคือมังกรทองขนาดมหึมาที่กางปีก บดบังความมืดมิดของถ้ำด้วยแสงบริสุทธิ์ ชั่วพริบตานั้นถ้ำก็เจิดจ้า

รัศมีที่พวยพุ่งทำลายพิษที่กัดกินพลังวิญญาณของเขาชั่วขณะ พลังนั้นทะลักทะลวงผ่านร่างอย่างดิบเถื่อน ราวกับจะพุ่งผ่านกำแพงที่กั้นพลังขั้นเซียนปุถุชน และแม้แต่อากาศก็สั่นไหวเมื่อเผชิญพลังของเขาที่ใกล้ฟื้นคืน

หลิวคุนเซถอยหลัง เลือดไหลอาบใบหน้า “ร่างที่แท้จริงของมังกรทอง? เป็นไปไม่ได้! เจ้าโดนพิษอยู่ จะมีพลังมหาศาลขนาดนั้นได้ยังไง?”

เฉินผิงไม่ตอบ ท่ามกลางแสงและเกล็ดเจิดจ้า เขาพุ่งเข้าหาจื่อหยวน กอดร่างของเธอไว้ในอ้อมแขน

กระบี่พิฆาตมังกรตวัดเป็นวงกว้าง ริ้วแสงสีทองฟาดฟัน บีบให้ศัตรูชุดดำต้องถอยด้วยความตื่นตระหนก

“หลิวคุน” เฉินผิงคำราม “ความอัปยศในวันนี้ฉันไม่ลืมแน่ เจอกันครั้งหน้าแกต้องชดใช้เป็นร้อยเท่า!”

เกราะทองคำหุ้มผิวหนังของเขา เปลวเพลิงปะทุใต้เท้าของเฉินผิงขณะที่เขาใช้ท่าเท้าประกายไฟ เขากอดจื่อหยวนไว้แน่นและพุ่งทะยานขึ้นไปยังเพดานถ้ำ

เขาโอบกอดจื่อหยวนแนบอก ริมฝีปากของเธอซีดจาง แววตามีประกายเยือกเย็น “หลิวคุน ความบาดหมางครั้งนี้จะจบลงก็ต่อเมื่อหนึ่งในเราสองคนตาย ฉันจะเปิดโปงแผนร้ายของแก และหลั่งเลือดแกเป็นการชดใช้”

คนของหลิวคุนวนเวียนอยู่ตามเนินเขาที่ปกคลุมไปด้วยหมู่ไม้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็ม เมื่อไม่มีวี่แววของเฉินผิง หัวหน้าของพวกเขาก็สบถและพาสมุนที่อ่อนล้ากลับไปยังสำนักมหาเสนาบดี

ภายในห้องทำงานที่สว่างด้วยตะเกียง หลิวคุนเดินวนเหมือนหมาป่าติดกรง รองเท้าเสียดสีพื้นไม้ขัดเงา หากเฉินผิงหลบหนีไปได้เขาจะถูกเปิดโปง หากความจริงไปถึงหูราชาจิน มหาเสนาบดีจะถึงคราวล่มจม

“นายท่าน เราจะทำยังไงดี? เฉินผิงหนีไปแล้ว ถ้าเขาไปรายงานกับฝ่าบาทเราจบเห่แน่!” ผู้บำเพ็ญเพียรชุดดำพูดเสียงสั่นเครือ

หลิวคุนเงียบครู่หนึ่ง แววตาเป็นประกายอำมหิต “อย่าเพิ่งแตกตื่น พิษร้ายยังอยู่ในเลือดของเขา และข้ายังมีไพ่ตาย”

เขาหันกลับไปหาบริวาร “เตรียมรถม้า ข้าจะไปวังหลวงเดี๋ยวนี้”

ขณะเดียวกันภายในพระราชวัง ราชาจินนั่งกระสับกระส่าย นิ้วสั่นระริก กังวลกับความล่าช้าของเฉินผิง เมื่อได้ยินว่ามหาเสนาบดีขอเข้าเฝ้า เขาก็ขมวดคิ้ว ทำไมหลิวคุนถึงมาหาข้าในเวลานี้