เมื่อทั้งหมดเดินทางมาถึงทะเลสาบ พวกเขาสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นจากอุณหภูมิที่ลดลง ทะเลสาบแห่งนี้แบ่งแยกหุบเขาออกเป็นสองฝั่ง หากผู้ใดต้องการที่จะข้ามฝั่ง ทางเลือกเดียวของพวกเขาคือข้ามทะเลลสาบไปเท่านั้น
หมอกไอเย็นปกคลุมไปทั่วทั้งทะเลสาบ ทัศนวิสัยก็เป็นไปอย่างยากลำบาก สิ่งเดียวที่สามารถมองเห็นได้คือเรือลำหนึ่งที่จอดอยู่ที่ท่าน้ำ
“คุณเฉินดูนั่น”
ทันทีที่ต้าฉางเหล่าพูดขึ้น เขาก็โยนก้อนหินก้อนหนึ่งลงไปที่กลางทะเลสาบ
นอกจากน้ำที่กระเซ็นแล้ว ยังมีร่างประหลาดสีดำโผล่ขึ้นมาก่อนที่จะดำลงไปใต้ผิวน้ำอย่างรวดเร็ว
“นั่นคือพวกสัตว์พิษที่เฉียนเฟิงเลี้ยงเอาไว้ เขาได้มาจากหมู่บ้านหม่าว ฉันได้ยินมาว่าเขายังมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้คนที่นั่นอีกด้วย” ต้าฉางเหล่าอธิบาย
“ฉันไม่สนว่ามันจะเกี่ยวข้องกับใคร วันนี้คือวันตายของมัน!” สีหน้าของเฉินผิงเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ “ทุกคนรอฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะข้ามไปคนเดียว”
จากนั้นเฉินผิงก็กระโจนพุ่งตัวไปในอากาศและลงไปที่เรือลำเล็กนั่น ทันใดนั้น เขาสังเกตเห็นผู้คนอีกฝั่ง พวกเขาเหล่านั้นลงเรือที่ท่าน้ำเช่นกัน ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวมาทางเฉินผิง
วินาทีที่เห็นคนบนเรือก็มีเสียงตะโกนของต้าฉางเหล่าก็ดังขึ้น “เฉียนเฟิง นั่นเฉียนเฟิง!”
หลังจากที่ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเฉียนเฟิงมานานหลายปี ต้าฉางเหล่ารู้สึกหวาดกลัวเขาอย่างมาก
ขณะเดียวกัน เฉียนเฟิงเห็นการปรากฏตัวของเฉินผิงและผู้อาวุโสทั้งสี่เช่นกัน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
“พวกท่านทั้งสี่น่าจะตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เกิดอะไรขึ้น?” เฉียนเฟิงถามอย่างเฉยเมย ขณะที่ประกายเย็นยะเยือกส่องสะท้านในดวงตาของเขา
ท่าทีของผู้อาวุโสทั้งสี่เปลี่ยนเป็นหวาดกลัวในทันที ทั้งสี่ไม่มีใครกล้าที่จะพูดอะไรออกไป
เมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เฉินผิงมองไปที่เฉียนเฟิง “แกคือเฉียนเฟิงผู้นำแห่งหุบเขาซีหนานส๋วนเยว่ ใช่มั้ย?”
“ฉันเอง ใครกันที่ถาม?” เฉียนเฟิงมองเฉินผิงอย่างพินิจพิเคราะห์ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
“ฉันคือเฉินผิง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...