หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5381

ประตูทิศใต้ของนครหลวงลับสายตาไป ขณะที่กองกำลังคุ้มกันเคลื่อนตัวไปยังดินแดนอันไกลโพ้นซึ่งปกครองโดยตำหนักลำดับสาม

เกือบสองชั่วโมงต่อมา หน้าผาสูงชันหน้าหุบเขาไร้วิญญาณก็ปรากฎ จุดที่หลิวคุนเลือก

กำแพงหินสูงตระหง่านสองข้างทาง เห็นเพียงท้องฟ้าเหนือศีรษะและเส้นทางคดเคี้ยวเพียงเส้นเดียวเบื้องล่าง ทางคับแคบไร้ทางหนี

หลิวคุนควบม้าและพยักหน้าเบาๆ ให้คนของเขา

อีกฝ่ายสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตะโกน “ระวัง! ทางเดินในหุบเขาข้างหน้าอาจมีการซุ่มโจมตี เตรียมตัว อย่าประมาท!”

ดาบถูกปลดจากฝัก หอกชูขึ้น กองกำลังคุ้มกันเกร็งตัว ทหารทุกคนกวาดสายตามองหน้าผา

หลิวคุนเดินเข้าไปใกล้รถม้าและพูดด้วยความกังวล “องค์หญิงจื่อ หุบเขาไร้วิญญาณอันตราย โปรดอยู่ข้างในและอย่ามองออกไปข้างนอก”

“มหาเสนาบดี ท่านรอบคอบนัก” องค์หญิงจื่อตอบด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง แม้จะสงสัยอยู่บ้าง ข้าเคยได้ยินมาว่าหุบเขาไร้วิญญาณอันตรายแต่ปลอดโจรผู้ร้าย แล้วทำไมจู่ๆ เขาถึงตื่นตระหนกขึ้นมา?

เสียงไม้กระทบกันดังลงมาจากที่สูง ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดดำพุ่งลงมาจากหน้าผา คมดาบเปล่งประกายขณะพุ่งลงมาหาทัพองครักษ์

รัศมีของพวกเขาแผ่พลังทำลายล้าง ศัตรูแต่ละคนอยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับแปดเป็นอย่างต่ำ และคนที่เป็นหัวหน้าอยู่ที่ระดับเก้าเทียบเท่ากับจื่อหยวน พายุโหมกระหน่ำพุ่งตรงมายังรถม้าขององค์หญิง

เสียงร้องด้วยความตื่นตระหนกดังแทรกขึ้นมา “ศัตรูบุก คนของตำหนักวิถีมาร!”

หลิวคุนแสร้งทำเป็นตื่นตระหนก สะบัดเสื้อคลุมแล้วตะโกนว่า “ปกป้ององค์หญิง! ขับไล่ผู้บุกรุกเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้นทัพองครักษ์ก็ลงมือ คมอาวุธปะทะกัน ขณะเดียวกันลำแสงพลังวิญญาณก็สาดส่องไปทั่วอากาศที่ปกคลุมด้วยหมอก

แสงจากคมดาบและมนต์คาถาสว่างวาบ ทั่วทั้งหุบเขาสั่นสะเทือนด้วยเสียงต่อสู้ดังสนั่น

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมดำเตรียมพร้อมมาอย่างดี รัศมีของพวกเขาดุร้ายป่าเถื่อน เลือดแดงฉานสาดกระจายไปทั่วผืนหญ้า

หัวหน้าของพวกเขาหัวเราะเย็นชา “มหาเสนาบดี อย่าเปลืองแรงเลย พวกเราได้ตัวองค์หญิงแล้ว ถ้าต้องการตัวนาง ให้ราชาจินเอาตำราพิธีกรรมมาแลก”

หลังเล่นละครเสร็จ ศัตรูก็หายลับไปท่ามกลางหมู่ไม้ เงาดำของพวกเขากลืนหายไปในหุบเขาลึก

ประกายแห่งชัยชนะฉายวาบในดวงตาของหลิวคุน ก่อนที่จะแสร้งทำเป็นร้อนรน “เก็บกวาดพื้นที่” เขาสั่งการ “เราจะกลับแคว้นเฉินทันทีและรายงานฝ่าบาท”

เหล่าทหารทำตามอย่างไม่ลังเล รวบรวมเศษซาก ช่วยผู้บาดเจ็บและเตรียมออกเดินทาง

ระหว่างทาง หลิวคุนเดินกะเผลก กระอักเลือดและแสร้งซับแผล รับบทคนบาดเจ็บสาหัส

ขณะเดียวกัน องค์หญิงจื่อถูกพาตัวเข้าไปในถ้ำแคบๆ ที่ซ่อนตัวลึกเข้าไปในภูเขา

มือนั้นหลุดออกจากปากของเธอ “เจ้าเป็นใคร” เธอถาม เสียงสั่นเครือแต่แฝงด้วยความเย่อหยิ่ง “พวกตำหนักวิถีมารหรือเปล่า?”