หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5410

ทว่าเบื้องหน้ามารกลืนวิญญาณ ราชาครึ่งอสูรหมิงหวางกลับเงียบ ความเย่อหยิ่งที่ปรากฏบนใบหน้าของเขาหายไป

ดาบที่เพิ่งฟาดฟันไปเมื่อครู่นี้ไม่ได้เล็งที่เขา ไม่เช่นนั้นหัวของเขาคงถูกขาดไปแล้ว

"ยังอยากสู้กับข้าอีกไหม?" มารกลืนวิญญาณถามราชาครึ่งอสูร

ราชาครึ่งอสูรทำหน้าเจื่อนๆ และไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นราชาครึ่งอสูรหมิงหวางยังคงนิ่งเงียบ มารกลืนวิญญาณก็ยิ้มอย่างเย็นชา "จุนปู้หุ่ย แสดงให้พวกขยะเห็นว่ามารอย่างพวกเราแกร่งแค่ไหน..."

จากกองทัพวิญญาณมารที่อยู่ด้านหลังมารกลืนวิญญาณ เด็กชายคนหนึ่งก้าวออกมาข้างหน้า อายุไม่น่าจะเกินวัยรุ่น

ใบหน้าอ่อนเยาว์ทำให้ยากที่จะเชื่อว่าเขาคือผู้บำเพ็ญเพียรมาร

"ข้าคือจุนปู้หุ่ย ข้ารอคอยที่จะได้สู้มานาน..."

เด็กชายกล่าวกับราชาครึ่งอสูรหมิงหวาง พร้อมกับโค้งคำนับ

"เจ้า... อยากสู้กับข้าหรือ?" ราชาครึ่งอสูรขมวดคิ้ว ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะส่งเด็กมาสู้

"ไม่ได้เหรอ?" จุนปู้หุ่ยยิ้มน้อยๆ สงบนิ่งและไม่เกรงกลัว

ราชาครึ่งอสูรจ้องมองร่างเล็กอ่อนวัยเบื้องหน้า เขาเคยสู้กับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมานับไม่ถ้วนตลอดช่วงชีวิตในชั้นหก แต่ตอนนี้มารกลืนวิญญาณกลับส่งเด็กมา เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายสบประมาทเขา

"มารกลืนวิญญาณ นี่มันหมายความว่ายังไง?" ราชาครึ่งอสูรหมิงหวางจ้องมองมารกลืนวิญญาณที่ขี่หลังสิงโต "ส่งเด็กมาสู้กับข้า... นี่เจ้าดูถูกข้าหรือ?"

มารกลืนวิญญาณยิ้มเย็นชา รัศมีเย็นยะเยือกแผ่จากดวงตาของเขา "ชัยชนะไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุ หากเจ้าไม่กล้าสู้ ก็มอบตำราพิธีกรรมมาแล้วไสหัวไป"

"ใครบอกว่าข้าไม่กล้า?" ราชาครึ่งอสูรไม่พอใจ

เขาหันไปหาจุนปู้หุ่ย น้ำเสียงแฝงไปด้วยความหงุดหงิด "เจ้าหนู ถอยไปซะถ้าเจ้ายังรักตัวเอง แล้วส่งคนที่คู่ควรมาสู้กับข้า!"

"เจ้าจะรู้เองว่าข้าคู่ควรหรือไม่ หลังจากสู้กับข้า" จุนปู้หุ่ยกล่าวอย่างใจเย็น น้ำเสียงเยาว์วัยไร้ซึ่งความกลัว

เคร้ง!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน