หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5426

ฉันจะไม่มีวันลืมวันนี้เลือดทุกหยดที่ถูกพวกมารหลั่งฉันจะเอาคืนเป็นร้อยเท่า

เฉินผิงไม่รู้ว่าเขาวิ่งมานานแค่ไหน ปอดของเขาร้อนผ่าว ขาแสบร้อน แต่เขาก็วิ่งต่อไปจนกระทั่งเงาของหุบเขาสายหมอกปรากฏขึ้นเบื้องหน้าในที่สุด ตรงปากหุบเขามีหมอกลอยราวกับม่าน ไอระเหยพวยพุ่งขึ้นมาทุกชั่วขณะ เผยให้เห็นแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยในอากาศ เป็นทางเข้าพื้นที่ต้องห้ามที่ราชาจินเคยบอกไว้ ความโล่งใจคลายความเหนื่อยล้าของเฉินผิง เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น จับราชาจินบนหลังขึ้นให้มั่นคงและพุ่งเข้าใส่ทางเข้าหุบเขา

จากนั้น เสียงปะทะของดาบและเสียงคำรามเบื้องหลังก็เงียบลงทันใด ร่างกายของเขาถูกตรึงไว้กับที่ เฉินผิงหันหลังกลับ กระดูกสันหลังส่งเสียง เขาจ้องมองเข้าไปในป่ามืดที่เพิ่งหนีออกมา หมอกควันสีดำสนิทสลายหายไป เบื้องหลังเขาคือผู้บำเพ็ญอสูรกว่าสิบคน เหล่าพี่น้องร่วมรบนอนแผ่หลาตามรากไม้ที่อาบไปด้วยเลือด ผู้บำเพ็ญเพียรอสูรหมีผู้เป็นหัวหน้าเผ่าถูกตรึงไว้กับต้นไม้ หอกกระดูกแทงทะลุอก ดวงตาของเขาซีดขาวและโกรธแค้นแม้กระทั่งตายไปแล้ว ยังคงจ้องมองราวกับสาปแช่งเหล่ามารที่จบชีวิตพวกเขา

“อ๊าก—!” เสียงคำรามดังออกมาจากลำคอของเฉินผิง เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง หันหน้าเข้าหาเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่ล้มตายและก้มลงโค้งคำนับอย่างเจ็บปวด “พี่น้องทั้งหลาย” เขาพูดอย่างหนักแน่น “วางใจเถิด ผมจะล้างแค้นให้เอง ผมสาบานว่าจะขับไล่มารทุกตัวไปจากชั้นหก”

ราชาจินสะดุ้งตื่นจากแรงสะเทือนในอกของเฉินผิง เปลือกตาหนักอึ้งเปิดขึ้นพลางกระซิบ “เฉินผิง...เกิดอะไรขึ้น?” คำพูดของเขาล่องลอย บางเบาไร้น้ำหนัก

เฉินผิงใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาที่เปื้อนขนตา และพยายามฝืนพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบลง “ไม่มีอะไร” เขาฝืนยิ้มเล็กน้อย “เราถึงหุบเขาสายหมอกแล้ว อีกเดี๋ยวคนของสำนักเหยาหวางจะช่วยรักษาท่าน” เขาประคองราชาจินแล้วเข้าไปในหุบเขา

ด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ ราชาจินยกมือข้างหนึ่งขึ้น วาดเส้นสัญลักษณ์เขาวงกตในอากาศพร้อมท่องคาถาอย่างแผ่วเบา กำแพงกระจกใสปรากฏขึ้น มองไม่เห็นจนกระทั่งแสงเลือนรางส่องกระทบขอบ เฉินผิงพาเขาผ่านเข้าไป ทางเข้าปิดลงและมองไม่เห็นภาพการสังหารหมู่อีก ปิดกั้นความโศกเศร้าและความแค้นจากภายนอก