หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5425

“จับพวกมัน! นายท่านจะตบรางวัลให้เรามหาศาล!” ผู้บำเพ็ญเพียรมารตะโกน นำทัพบุกทะลวงป่าด้วยดาบมารสีดำ

เฉินผิงแบกร่างราชาที่บาดเจ็บ เดินโซเซฝ่ารากไม้ที่พันกันยุ่งเหยิงและหมอกที่ปกคลุมในป่า เลือดอุ่นๆ ไหลซึมออกมาจากบาดแผลที่ซี่โครงของราชาจิน ท่วมหลังของเฉินผิงจนรู้สึกราวกับมีมีดร้อนๆ แนบผิวหนัง เขาใช้พลังวิญญาณไปเกือบหมดแล้วกับการต่อสู้ที่ผ่านมา ตอนนี้มีเพียงพลังใจอันแน่วแน่เท่านั้นที่ช่วยให้ขาของเขาขยับได้ เขาปกป้องราชาที่หมดสติ หลบหลีกศัตรูที่กำลังไล่ตามหลัง

“หยุดหนีได้แล้ว! ยอมแพ้ซะแล้วข้าจะช่วยให้เจ้าตายสบาย!” เสียงของผู้บำเพ็ญเพียรมารดังก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำ

หมอกควันสีดำเลื้อยตามมา ดาบมารหลายเล่มเฉียดผ่านไหล่ของเฉินผิง ทำลายต้นไม้ใหญ่หักโค่น เฉินผิงกัดฟันแน่น เขาไม่กล้าหันหลังกลับ ได้แต่รีดเค้นพลังที่เหลืออยู่ในร่างออกมาและบังคับขาที่บอบช้ำให้วิ่งต่อไป

หุบเขาสายหมอกตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งเหนือสันเขาถัดไปที่ปกคลุมด้วยหมอกหนา แต่เฉินผิงก็รู้สึกว่าผู้บำเพ็ญเพียรมารกำลังเข้ามาใกล้ทุกชั่วขณะ เสียงฝีเท้าของพวกเขาดังไปทั่วพื้นป่าราวกับเสียงฟ้าร้อง เขาก้าวต่อไปด้วยปอดร้อนผ่าว ความรู้สึกเย็นชาแล่นเข้ามาในอกของเขาทุกครั้งที่หายใจ ฉันต้องมาจบชีวิตลงที่กลางป่าอย่างโดดเดี่ยวแบบนี้หรือ?

เสียงคำรามอันกึกก้องขัดจังหวะไล่ล่า เสียงดังสนั่นหวั่นไหวจนยอดไม้สะเทือน และเหล่านกน้อยต่างบินขึ้นฟ้าด้วยความตื่นตระหนก

ผู้บำเพ็ญเพียรเผ่าอสูรกว่าสิบคนพุ่งทะยานออกมาจากป่ามืด ร่างกายของพวกเขาห่อหุ้มด้วยหนังสัตว์ที่เย็บเป็นชุด ถือหอกปลายกระดูกและดาบคมกริบ พวกเขาเข้ามาขวางระหว่างเฉินผิงและเหล่ามาร

“กองทัพมารชั่วช้า กล้าดียังไงถึงมาอาละวาดในดินแดนของผู้บำเพ็ญเพียรเผ่าหมี!” หัวหน้าของพวกเขาตะโกนเสียงดัง ร่างกายที่สูงตระหง่านของเขาเต็มไปด้วยขนสีน้ำตาล หอกกระดูกในมือส่องประกายด้วยจิตสังหาร

ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกาย ความหวังเบ่งบานขึ้นมาในความสิ้นหวัง “เผ่าอสูร” เขากระซิบ แทบไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นก็รู้สึกถึงความมุ่งมั่นที่พุ่งพล่านอีกครั้ง

“พวกหน้าโง่” ผู้บำเพ็ญเพียรมารคำราม ใบหน้าบิดเบี้ยวภายใต้หมวกเกราะ “จัดการพวกมัน!”

ผู้บำเพ็ญเพียรมารหลายสิบคนทำตามสั่งและพุ่งเข้าใส่ คมดาบของพวกเขาเคลือบด้วยพลังสีดำ

หัวหน้าเผ่าอสูรหมีเข้าเผชิญหน้า เขาคำรามดังราวกับเสียงหิมะถล่ม แล้วแทงหอกทะลุอกมารคนหนึ่ง

โลหะปะทะกระดูก ดาบของผู้บำเพ็ญเพียรมารกระเด็น และเจ้าของดาบยังไม่ทันได้กรีดร้อง อสูรหมีก็เตะเขาล้มคว่ำ ตามมาด้วยหอกกระดูกสีขาวที่แทงทะลุลำคออย่างโหดเหี้ยม เลือดสีดำกระเซ็นเปื้อนใบไม้