หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5424

วิญญาณติดปีกตนนั้นคุกเข่าลงต่อหน้ามารกลืนวิญญาณ เข่าข้างหนึ่งวางลงบนหิน “ม่อหยวนขอรายงานตัว” มันพูดเสียงแหบพร่า ด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความแค้น “บรรพบุรุษของอาณาจักรนี้ขังข้าไว้ในหุบเหว ให้ข้าชำระหนี้แค้นเถิด ข้าจะยืนมองแคว้นของพวกมันมอดไหม้เป็นผุยผงเคียงข้างท่าน”

ความประหลาดใจปรากฎในแววตาว่างเปล่าของมารกลืนวิญญาณ ถูกแทนที่ด้วยความยินดีในทันใด “ม่อหยวน! แม่ทัพเอกของข้ายังไม่ตาย” เขากางแขนทั้งสองข้างออก เสื้อคลุมสะบัดไปตามสายลม “เมื่อมีเจ้าอยู่เคียงข้าง ข้าจะกลายเป็นดาบที่คมกริบยิ่งกว่าเดิม”

เขาหันหลัง เสียงคำรามก้องไปทั่วหุบเหวดุจแตรศึก “วิญญาณมารทุกดวง จงกระจายกำลังให้ทั่วชั้นหก ไล่ล่าผู้รอดชีวิตทุกคน ใครขัดขืนไม่ต้องปรานี ใครยอมจำนนให้ไว้ชีวิต แต่พวกมันจะต้องอยู่ต่อในฐานะทาสของข้า”

“ตามบัญชา!”

เสียงร้องตอบกลับดังกึกก้อง สั่นสะเทือนไปทั่วฟ้า

ครู่ต่อมา กองทัพวิญญาณมารก็ทะยานออกมาราวกับกระแสน้ำดำ ไหลทะลักเหนือหุบเหวอเวจี มุ่งสู่กำแพงนครหลวงที่อยู่ไกลออกไป

ปีกกระพือบินไปยังเทือกเขาตะวันออก เงาแผ่กระจายไปทั่วที่ราบตะวันตก จุดสีดำกระจายทั่วทะเลทางใต้ ในช่วงเวลาเพียงพริบตา ทุกมุมของชั้นหกก็จมอยู่ใต้ความมืด

มารกลืนวิญญาณเฝ้ามองกองทัพของเขาหายลับไปในราตรี เขาแสยะยิ้ม

เขาก้มลงมองตำราพิธีกรรมพร้อมกำมือแน่น “ตำรานี้ทำได้มากกว่าปลดปล่อยวิญญาณ” เขาพึมพำ “เมื่อดินแดนนี้เป็นของข้า ข้าจะเปิดเผยความลับทุกอย่างที่มันซ่อนไว้ ชาวสวรรค์ผู้อยู่เบื้องบนลงมาหาข้าได้เลยหากแน่จริง ข้าจะเผชิญหน้ากับพวกมันทั้งหมด”

ด้านหลังเขาคือเฉินเจี้ยนกับหวู่ชวง ผู้อาวุโสทั้งสองก้มลง สีหน้านอบน้อม “ยอดเยี่ยมมาก นายท่าน วิญญาณมารนับแสนดวงและผู้บำเพ็ญเพียรมารนับไม่ถ้วน ชั้นหกจะตกอยู่ในกำมือของท่านในไม่ช้า ท่านจะได้ยืนหยัดในฐานะผู้ปกครองสูงสุด”

มารกลืนวิญญาณไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

เฉินผิงคว้าตัวเขาไว้และกดนิ้วลงบนคอ ชีพจรเต้นแผ่วเบาจนแทบสัมผัสไม่ได้ ความตื่นตระหนกผุดขึ้นในใจเฉินผิง เขาควานหายารักษาในเสื้อคลุม แต่กลับพบเพียงขวดเปล่า ยาในนั้นถูกใช้หมดในศึกก่อนหน้านี้แล้ว จะทำยังไงดี?

เปลือกตาของราชาจินเปิดขึ้น เขาคว้าข้อมือของเฉินผิงไว้ “เฉินผิง... มี... ที่เดียว... ที่จะช่วยข้าได้...” แต่ละคำหลุดออกมาจากปากด้วยความพยายามอย่างหนัก

“ที่ไหน? บอกผมมา!” เฉินผิงเร่ง โน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อฟังเสียงกระซิบของราชาที่เจ็บหนัก

เฉินผิงรู้สึกถึงความหวัง “งั้นไปหุบเขาสายหมอกกันเลย!” เขาคว้าร่างแน่นิ่งของราชาจิน อุ้มขึ้นหลังและมุ่งหน้าสู่เทือกเขาทางตะวันออกด้วยความมุ่งมั่น

ก้าวไปได้ไม่ถึงสิบก้าว ผู้บำเพ็ญเพียรมารหลายสิบคนก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางหมู่ไม้ เมื่อเห็นเหยื่อ พวกมันก็ส่งเสียงโห่ร้องป่าเถื่อน