หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 543

เนื่องจากงูพิษจำนวนมากปิดล้อมพวกเขาอยู่ พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกใดนอกเสียจากเฝ้ามองดูเฉียนเฟิงค่อยๆ ขับพิษออกมา

ขณะเดียวกันที่ก้นของทะเลสาบ เฉินผิงยังคงสงบนิ่งไร้ซึ่งเคลื่อนไหวใดๆ กู่ฉงจำนวนมากมายกำลังกัดกินและฉีกร่างของเขา พวกมันพร้อมจะฉีดพิษเข้าไปในร่างกายเขาทุกเมื่อ

เพียงไม่นาน พิษเข้มข้นจำนวนมากไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเฉินผิง อย่างไรก็ตาม เขาสามารถแปรเปลี่ยนให้พวกมันกลายเป็นพลังงานและกักเก็บมันเอาไว้

เมื่อกู่ฉงเริ่มโจมตีเขา พวกมันค่อยๆ ตายลงทีละตัว เฉินผิงดูดซับพลังจากพิษพวกมันอย่างช้าๆ จนร่างกายของพวกมันเหี่ยวแห้งก่อนจะลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ

แค่ชั่วพริบตาเดียว จำนวนกู่ฉงที่กำลังกัดกินเฉินผิงค่อยๆ ลดลง ขณะนี้ศพของพวกมันลอยขึ้นมาปกคลุมไปทั่วผืนทะเลสาบ

ตอนนี้กำลังภายในของเขาเพิ่มพูนขึ้นเป็นเท่าทวี ฟองอากาศมากมายค่อยๆ ผุดออกมาจากร่างกายของเขาช้าๆ จนทำให้พื้นผิวของน้ำเริ่มเดือดขึ้น

หึ่ง!

ทันใดนั้น เมื่อเฉินผิงลืมตาขึ้น ระลอกคลื่นที่ปั่นป่วนก็ปรากฏขึ้นทันทีที่ผิวน้ำของทะเลสาบ เวลานั้นเองคือเวลาที่เขาได้สำเร็จวิชาขั้นพื้นฐานเพราะเขาดูดกลืนพลังพิษจากกู่ฉง

หากมีใครสักคนเผลอแตะที่ผืนน้ำทะเลสาบนั่น ก็จะรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้มันไม่เย็นยะเยือกอีกต่อไปแล้ว แต่กลับเป็นความร้อนที่เข้ามาแทนที่

อีกทางด้านหนึ่ง เฉียนเฟิงได้ใช้กู่ฉงขับพิษออกจากร่างกายของเขาจนหมดสิ้น เขาลืมตาขึ้นพร้อมอ้าปาก กู่ฉงตัวนั้นคลานออกมาจากปากของเขาแล้วเลื้อยกลับเข้าไปในขวดดินอีกครั้ง

“ช่างเป็นวิชาที่อ่อนหัดอะไรเช่นนี้ คิดว่าเข็มเล่มเดียวจะเอาชีวิตของฉันได้อย่างนั้นเหรอ? มันเป็นเรื่องน่าตลกสิ้นดี!”

เฉียนเฟิงหันไปมองไป๋จ่านถังด้วยสายตาที่มุ่งร้าย

ในตอนนี้พลังของเฉียนเฟิงฟื้นกลับมาแล้ว พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าความหวังได้ริบหรี่ลงไปอีกครั้ง

“แกไม่คิดจะคุกเขาอ้อนวอนร้องขอชีวิตสักหน่อยรึ? บางทีฉันอาจจะนึกสงสารแล้วปล่อยพวกแกไปนะ” เฉียนเฟิงเอ่ยถามพร้อมกวาดสายตามองไปยังพวกเขาทุกคน

ถึงกระนั้น ไม่มีใครขอร้องหรืออ้อนวอนใดๆ พวกเขารู้ดีว่าสุดท้ายแล้วเฉียนเฟิงคงไม่ปล่อยพวกเขาไปอยู่ดี เขาแค่ต้องการพูดจาดูถูกเหยียดหยามเท่านั้น

เมื่อไม่ได้รับการตอบสนองอันใด เฉียนเฟิงรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก สายตาของเขากลับยิ่งเย็นชา “ในเมื่อไม่มีใครอ้อนวอนร้องขอชีวิต ฉันจะให้พวกแกได้ลิ้มลองพลังพิษของฉัน อันที่จริง พลังพิษของฉันไม่ทำให้พวกแกตายในทันทีหรอกนะ แต่มันจะทำให้พวกแกค่อยๆ ทรมานอย่างช้าๆ ก่อนที่ร่างกายของพวกแกจะเปื่อยเน่าในสี่สิบเก้าชั่วโมง”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาหยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นมา ของสิ่งนั้นมีรูปทรงคล้ายซอง ด้านในบรรจุผงที่มีลักษณะคล้ายแป้ง เขาตั้งใจที่จะขว้างผงนั่นใส่พวกเขา

น้ำตาไหลอาบไปทั่วทั้งใบหน้าของเซินเมิ่งเฉิน ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างมีสีหน้าที่หวาดกลัวไม่ต่างกัน

ขณะที่พวกเขากำลังจะถูกฆ่า ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกระเซ็นของน้ำดังขึ้นมาจากทะเลสาบ

เสาน้ำปรากฏตัวและพวยพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า พร้อมด้วยเฉินผิงกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนยอดเสา

“คุณเฉิน นั้นคุณเฉิน!” ไป๋จ่านถังจำเขาได้ในทันที

ในขณะนั้น เฉินผิงมองไปที่เฉียนเฟิงอย่างเย็นชา สร้างความรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงสันหลังของเขา

เฉียนเฟิงหันกลับไป เขามองเฉินผิงด้วยความตกตะลึง

แต่สำหรับคนอื่นๆ พวกเขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่เห็นว่าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่

“เป็นไปไม่ได้! มันเป็นไปได้ยังไงกัน? มีสัตว์พิษตั้งมากมายแต่ทำไมพวกมันถึงฆ่าแกไม่ได้?”

เฉียนเฟิงแทบไม่เชื่อสายตาของตน พิษร้ายของสัตว์พิษพวกนั้นสามารถฆ่าช้างให้ตายได้ทั้งโขลง เฉินผิงกลับรอดมาได้อย่างไรกัน?

“ไหนๆ แกก็เอ่ยถึงสัตว์พิษพวกนั้นแล้ว ต้องขอบคุณพวกมันจริงๆ” เฉินผิงเย้ยขณะที่ร่างของเขาค่อยๆ ลอยลงมาสู่พื้น

เมื่อเฉียนเฟิงหันกลับไปมองที่ทะเลสาบ เขาก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น เขาเห็นศพของเหล่ากู่ฉงนับไม่ถ้วนลอยปกคลุมไปทั่วทั้งทะเลสาบ