หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5443

เมื่อเรือรบลงจอด เฉินผิงก็พาหลิงซื่อก้าวลงจากเรือ ราชาจินเป็นคนแรกที่ก้าวไปข้างหน้า เมื่อเห็นแสงพลังวิญญาณที่อาบร่างหลิงซื่อและรัศมีอันน่าเกรงขามของสี่องครักษ์สวรรค์ ราชาจินก็รีบโค้งคำนับ “คารวะเจ้าตำหนักลำดับสี่ ข้าคือราชาจินแห่งแคว้นเฉิน การมาเยือนของท่านได้ช่วยชั้นหกจากความพินาศ เป็นบุญคุณกับเรายิ่ง!”

“เจ้าตำหนักลำดับสี่!” หลายสิบเสียงอุทานขึ้นพร้อมกัน ฉีเต้าจาง จื่อหยวน หลิงเย่วและผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ โค้งคำนับเช่นกัน ดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง

ไม่มีใครคาดคิดว่าเฉินผิงจะโน้มน้าวผู้ปกครองวังราชาสวรรค์ได้ ทั้งยังกลับมาพร้อมเหล่ายอดฝีมือที่แข็งแกร่งพอจะทลายทั้งกองทัพ

จื่อหยวนรีบวิ่งไปหาเฉินผิง เสื้อคลุมสีม่วงของเธอพริ้วไหวขณะตรวจบาดแผลของเขา ตาของเธอรื้นน้ำตา “เจ้าไม่รู้หรอกว่าเราเป็นห่วงเจ้ามากแค่ไหน เฉินผิง”

เฉินผิงลูบมือเบาๆ ปลอบใจเธอ “ผมอยู่กับท่านเจ้าตำหนัก ใครจะทำอะไรผมได้?”

หลิงซื่อยกมือขึ้น น้ำเสียงสงบดุจแสงจันทร์ “ไว้ทักทายกันทีหลัง มารกลืนวิญญาณอยู่ที่ไหน?”

ราชาจินยืดตัวขึ้น เสียงแข็งกร้าวด้วยความโกรธ “เขายึดครองแคว้นเฉิน เที่ยวปล้นสะดมไปทั่วทุกแห่งเพื่อสร้างกองทัพขึ้นมาใหม่”

“งั้นเราก็โจมตีที่จุดตาย” หลิงซื่อหมุนตัว เสื้อคลุมยาวสะบัด ก้าวเดินกลับขึ้นไปบนเรือ “ราชาจิน รวบรวมผู้บำเพ็ญเพียรที่รอดชีวิตทุกคน ใครที่ยังสู้ไหว ไปกับข้าที่นครหลวง”

“รับทราบ!” เสียงตะโกนตอบรับของราชาจินดังขึ้นทันใด

แสงสว่างวาบพุ่งผ่านท้องฟ้า และภายในวันเดียว กองกำลังที่เหลือไม่มากนักจากทุกมุมของชั้นหกก็รวมตัวกันที่เรือรบลอยฟ้า

เหลืออยู่ไม่ถึงหมื่นคน แต่ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความโกรธแค้นร้อนผ่าว

เมื่อนักรบคนสุดท้ายก้าวเท้าขึ้นเรือ เรือก็ส่งเสียงจากนั้นก็ขยายออก ดาดฟ้าเรือยาวขึ้น เสากระโดงตั้งขึ้นดุจต้นไม้ใหญ่เพื่อรองรับน้ำหนัก

ภายใต้การคุ้มกันของนักรบเกราะทองสามร้อยนายและสี่องครักษ์สวรรค์ เรือแล่นทะยานเข้าหาแคว้นเฉินที่พังทลาย ท่ามกลางความมืดมิดบนฟ้า แถบแสงจางๆ จับตามลำเรือ

เรือรบแล่นฝ่ารัศมีมารหลายชั้น ผู้บำเพ็ญมารผุดขึ้นจากดินแดนรกร้าง แต่กลับถูกสี่องครักษ์สวรรค์กำจัดสิ้น ไม่มีดาบของศัตรูแม้แต่เล่มเดียวที่หยุดยั้งพวกเขาได้

เฉินผิงยืนอยู่ที่ดาดฟ้าส่วนหน้า ชายขอบนครหลวงปรากฎใต้หัวเรือ หอคอยจมดิ่งลงสู่หมอกควันสีดำ เสียงกรีดร้องดังไปตามสายลม

หัวของผู้บำเพ็ญเพียรที่ถูกตัดขาดซึ่งแขวนไว้บนกำแพงเพื่อข่มขู่ได้หายไปแล้ว แทนที่ด้วยอักขระสีดำตามเชิงเทิน สร้างวงแหวนอาคมอันน่าสะพรึงกลัวที่ปกคลุมทั้งเมืองในความเงียบ

ภายในกำแพงเมือง ถนนที่เคยพลุกพล่านไปด้วยผู้คนถูกทิ้งร้าง ในตรอกมืดมีเสียงกรีดร้องดังระงมและเสียงหัวเราะเบาๆ ของเหล่ามารที่สะท้อนไปมา

บ้านเรือนและร้านค้าถูกกัดกร่อนด้วยรัศมีมาร หนามสีดำผุดขึ้นบนทุกกำแพง คล้ายจะพังทลายลงมาเมื่อเผชิญสายลมแรง

ลึกลงไปในพระราชวังแห่งนครหลวง ภาพอันน่าสะพรึงกลัวราวกับฝันร้ายได้ปรากฏขึ้น

ที่ใจกลางท้องพระโรง มารกลืนวิญญาณลอยอยู่เหนือพื้นหินอ่อน เส้นด้ายสูบวิญญาณนับพันเส้นงอกออกมาจากรัศมีของเขา มัดเขาไว้กับโถสีดำสนิทที่วางเรียงราย

ภายในโถแต่ละใบคือแสงพลังวิญญาณริบหรี่ที่ร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด วิญญาณของผู้บำเพ็ญเพียรที่ถูกจับตัวมา ถูกขังไว้ตลอดกาลพร้อมกับความหวาดกลัว