หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5459

เขาลอยมาข้างหน้าชายเสื้อสะบัดตามลมเท้าของเขาลอยห่างจากพื้นไม่กี่นิ้วดวงตาสีแดงกวาดมองฝูงชนและหยุดที่เฉินผิง "เจ้าหนูข้ารู้ว่าเจ้ามีพรสวรรค์ แถมยังมีสายเลือดมังกรคุกเข่ารับใช้ข้าซะและข้าจะมอบพลังที่เจ้าเคยได้แต่ฝันถึงสักวันเจ้าจะได้ขึ้นไปถึงชั้นเจ็ด หรืออาจจะสูงยิ่งกว่านั้น"

เฉินผิงเชิดหน้าด้วยท่าทีปฏิเสธ "รับใช้แกเหรอ? ฝันไปเถอะ" สายตาของเขาคมกริบ "มารที่สูบกินวิญญาณผู้อื่นอย่างแกมันน่ารังเกียจฉันขอตายดีกว่าเป็นสมุนของแก"

"โอหัง!"

อากาศในหุบเขาเย็นยะเยือกเมื่อมารกลืนวิญญาณหุบยิ้ม "ในเมื่อปฏิเสธข้า อย่างนั้นก็อย่าอยู่เลย" เขาคำรามเสียงต่ำ "ถ้าอยากตายนักข้าจะสนองให้"

กรงเล็บของเขาชูขึ้นแสงสีดำแผ่ออกมาจากฝ่ามือแสงรัศมีมารรุนแรงบดบังแสงอื่นพร้อมที่จะบดขยี้เฉินผิงและคนที่โง่พอจะขวางทาง

เมื่อแสงสีดำใกล้ปะทุ ท้องฟ้าก็ปั่นป่วน แสงสีแดงฉานวูบวาบในก้อนเมฆท้องฟ้ามอดไหม้อากาศในหุบเขาร้อนระอุกระทั่งหมอกรัศมีมารยังแตกกระจายเหมือนควันถูกไอร้อน

มารกลืนวิญญาณขมวดคิ้วแสงในฝ่ามือของเขากระพริบเขาหันไปมองและเงยหน้าขึ้นท้องฟ้าแดงฉาน

อุกกาบาตเพลิงทะยานมาจากขอบฟ้าราวหอกทะลวงสวรรค์ไอร้อนพุ่งตามหลังเป็นทางยาวไม่นานอากาศเหนือหุบเขาก็ร้อนระอุด้วยพลังรุนแรง

ในเปลวไฟคือร่างที่ยืนนิ่ง เพลิงสลายไปและผู้อาวุโสผมหงอกในชุดคลุมสีอำพันก็ปรากฎแม้เส้นผมจะชรา ใบหน้าของเขาก็ยังแฝงความเยาว์วัยดวงตาที่ลุกโชนดูสงบนิ่งทว่าก็มีความร้อนแรงเช่นกัน

เปลวไฟลามเลียตามแขนเสื้อของเขาและใต้เท้าคือไฟที่เบ่งบานราวดอกไม้อากาศบิดเบี้ยวราวกับยำเกรงความร้อนของเขา

ชั่วขณะนั้นไม่มีใครกล้าพูดพวกเขาไม่เคยเห็นใครที่ดูประหลาดและทรงพลังเท่านี้มาก่อน

เฉินผิงเบิกตากว้าง

นั่นมันผู้อาวุโสที่สอนท่าเท้าประกายไฟให้ฉันนี่แล้วจากนั้นก็หายตัวไปเซียนอัคคีวิญญาณ เขามาทำอะไรที่ชั้นหก?