หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5471

"เซียนอัคคีวิญญาณ ท่านบาดเจ็บหรือเปล่า?" หลิงซื่อถามเสียงอ่อนเมื่อเห็นผู้อาวุโสดูอ่อนล้า

เซียนอัคคีวิญญาณหายใจเข้าลึกๆ "เดี๋ยวข้าก็หายดี ศึกเมื่อครู่นับว่าหนักหนา"

"แต่จ้าวมารอัคคีพามารกลืนวิญญาณหนีไปแล้วน่าจะไปที่ชั้นเก้าความสงบคงไม่เกิดในเร็ววัน"

พวกเขาหน้าเครียดเมื่อนึกถึงอนาคตต่อจากนี้

ทุกคนไม่อยากนึกภาพจอมมารทั้งสองที่กลับมาทวงแค้น

จื่อหยวนเสียงสั่น "แล้ว...เอายังไงต่อ?"

เซียนอัคคีวิญญาณรวบรวมความกล้าและพูด "รักษาตัวก่อนข้าจะเรียกสหายเก่ามาช่วย ถ้าพวกเขายังมีชีวิตอยู่"

"ถ้ายังไม่พร้อมจริงๆ อย่าขึ้นไปที่ชั้นเก้าเด็ดขาด" เสียงของเขาหนักแน่น

ทุกคนพยักหน้านอกจากหลิงซื่อ ไม่มีพวกเขาคนไหนที่อยู่รอดในชั้นนั้นได้

"ข้าคงต้องไปแล้ว" เซียนอัคคีวิญญาณพึมพำ "หลังศึกครั้งนี้อาจต้องใช้เวลาเป็นสิบปีหรือนานกว่านั้น กว่าพลังของข้าจะฟื้นคืน"

ร่างของเขาลุกเป็นไฟและพุ่งหายขึ้นไปบนฟ้าเหลือไว้เพียงไอร้อนในอากาศ

"ไปกันเถอะ" หลิงซื่อกระซิบพยายามไม่นึกถึงอนาคตที่รออยู่

ทุกคนพยักหน้าเงียบๆเดินทางออกจากหุบเขาตามหลิงซื่อทันทีที่ออกมา ทุกคนก็รู้สึกหนาวเหน็บ

เหลือเพียงทุ่งรกร้างเงียบงัน ภูเขาถล่มและแผ่นดินมอดไหม้

หลุมยุบบนพื้นเป็นหุบเหวลึกเทือกเขาพังทลายแม่น้ำเหือดแห้ง กลิ่นเหม็นไหม้ฟุ้ง

บนฟ้าคือริ้วพลังสีทองและแดงฉานที่ลอยเอื่อย เป็นหลักฐานย้ำเตือนถึงศึกเหนือมนุษย์ที่เพิ่งจบลง