หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5478

เฉินผิงกอดอก "ถ้าอย่างนั้น แล้วเจ้าสำนักม่อชื่อแข็งแกร่งแค่ไหน?"

ใบหน้าของเขาหวาดผวา "ว่ากันว่าเขาเป็นเซียนระดับสูงสุด อีกไม่นานก็ขึ้นไปยังอาณาจักรแดนสรวงได้ ทั้งยังครอบครองวิชาที่เซียนสวรรค์สอนให้ แข็งแกร่งยากหยั่งถึง"

เซียนระดับสูงสุด? หมาจรจัดที่ชั้นหกยังโหดกว่า เฉินผิงขำอยู่ในใจ

เขาแตะไหล่ชายคนนั้นอย่างแผ่วเบา "พวกคุณไปหลบกันก่อน หลังผมกวาดล้างสำนักม่อชื่อ จะไม่มีใครเป็นทาสอีก ทุกคนจะเป็นอิสระ"

ทาสคนนั้นส่ายหน้า "เราไปจากที่นี่ไม่ได้ ทันทีที่ออกนอกอาณาเขตตราทาสจะทำงาน เจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าตาย"

เฉินผิงยิ้มปลอบใจ "ก็แค่ผนึกทั่วไป ของแบบนี้ผมถนัด"

"แต่...ผู้มีพระคุณ เซียนสวรรค์สร้างตราทาสด้วยตัวเอง" ชายคนนั้นพูดต่อ "คงไม่ง่ายที่จะเอาออก"

เฉินผิงไม่พูดอะไร นิ้วของเขาถูข้อศอกชายคนนั้น อักขระเรืองแสงเริ่มแผ่วลง

เฉินผิงกระซิบคาถา ริ้วแสงสีทองลอยไปในอากาศ ไหลเข้าไปในตัวทาสทุกคน

ตราทาสบนตัวแต่ละคนเริ่มหายไป ราวกับโซ่ตรวนที่ขาดลง

พวกเขาที่เห็นดังนั้นคุกเข่าลง โขกศีรษะลงพื้นด้วยความซาบซึ้ง

เฉินผิงแค่ยกมือขึ้นและใช้พลังอย่างแผ่วเบา ทาสแต่ละคนก็ลอยขึ้นมา ไม่อาจต้านทานได้ต่อให้ต้องการก็ตาม

พวกเขามองด้วยความทึ่ง ในใจมีทั้งความหวังและอิจฉา

"นะ-นี่มันพลังของเซียนอย่างนั้นหรือ?" เสียงกระซิบดังขึ้น

ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายอย่างอัศจรรย์ใจ