หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5477

"ข้า...ข้าไม่รู้ ข้ามีหน้าที่แค่คุ้มกัน" ผู้บำเพ็ญเพียรมารตัวสั่นจนโซ่กระทบเกราะของเขา

"เจ้าสารเลวนั่นไม่รู้อะไรหรอก ผู้มีพระคุณ" ผู้บำเพ็ญเพียรวัยกลางคนที่สวมเสื้อสีเทาพูดขึ้นขณะเดินเข้ามา "มีแต่ผู้อาวุโสของสำนักม่อชื่อที่รู้ เจ้านั่นมันระดับล่าง"

"อ้อ!" เฉินผิงขยับข้อมือ ไฟสีดำลุกท่วมตัวผู้บำเพ็ญเพียรมาร เขายังไม่ทันได้ร้องด้วยซ้ำ ร่างสลายเป็นควันและหายไป

"ขอบคุณที่ช่วยเรา"

ผู้บำเพ็ญเพียรชุดเทาโค้งคำนับต่ำจนหัวแทบถึงพื้น ดวงตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

เฉินผิงโบกมือหยอยๆ เขากวาดตามองเหล่านักโทษ "ผมมีเรื่องจะถามสักหน่อย"

"ถามมาเลย หากรู้เราจะตอบให้"

"อาณาจักรนี้คือที่ไหน แล้วทำไมผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์และอสูรมากมายถึงถูกมารจับมาเป็นทาสใช้แรงงานในเหมืองศิลาวิญญาณ?" เฉินผิงถาม

เขาถอนหายใจด้วยสีหน้าเจ็บปวด "ที่นี่คืออาณาจักรศิลา อาณาจักรที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ พวกเรามีกันสามเผ่าพันธุ์ มนุษย์ มารและอสูร ถึงกระทบกระทั่งกันบ้างแต่ก็สงบสุขมาตลอด"

"แล้วเกิดอะไรขึ้น?" เฉินผิงถามต่อ

"หนึ่งร้อยปีที่แล้ว" ความกลัวผุดขึ้นในดวงตาเขา "จู่ๆ เซียนสวรรค์ก็ปรากฎ เขาทลายภูเขาได้ง่ายดาย เขาเข้าพวกกับมารและบดขยี้กองกำลังมนุษย์และอสูรจนราบคาบ จากนั้นเราก็กลายเป็นทาสของเหล่ามาร ถูกบังคับให้ขุดศิลาวิญญาณ พวกมันใช้วิธีของเซียนสวรรค์เปลี่ยนศิลาให้เป็นมณีสวรรค์ที่เซียนสวรรค์โหยหา ทั่วทั้งอาณาจักรศิลาจึงเต็มไปด้วยเหมือง"