หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5476

"เจ้าเป็นใครกัน?" ผู้บำเพ็ญเพียรมารที่ถือค้อนตะโกน "ที่นี่คืออาณาเขตของสำนักม่อชื่อ ห้ามคนนอกเข้ามา"

เฉินผิงไม่สนใจ หันไปมองผู้บำเพ็ญเพียรอสูรที่ล้มลงและผู้หญิงข้างเขาที่กำลังตัวสั่น

"พวกคุณบาดเจ็บหรือเปล่า?" เขาพูดเสียงแผ่วเบาพร้อมยื่นมือออกไป

ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้า ความสับสนเข้ามาแทนที่ความกลัว ไม่เคยมีใครลุกขึ้นต่อต้านสำนักมาก่อน

"เราไม่เป็นอะไร ขอบคุณ" เสียงของเธอมีความร้อนรนเล็กน้อย "แต่เจ้าต้องหนีไป! ศิษย์สำนักม่อชื่อล้วนโหดเหี้ยม พวกเขาจะสับเจ้าเป็นชิ้นๆ!"

"สับเป็นชิ้นๆ เลยเหรอ" เฉินผิงหัวเราะเบาๆ "อย่างพวกมันไม่มีทางหรอก"

เขาหันไป สายตาจับจ้องผู้บำเพ็ญเพียรมาร บรรยากาศรอบกายคุกรุ่นด้วยโทสะ

"พวกขี้ขลาดที่เอาแต่รังแกคนอ่อนแอ ฉันจะสั่งสอนพวกแกเอง"

ผู้บำเพ็ญเพียรวางค้อนหนามพาดไหล่ ดวงตาใต้ผมยุ่งเหยิงแดงฉาน "อยากตายขนาดนั้นเลยหรือ เจ้ากระจอก บังอาจหมิ่นสำนักม่อชื่อ ข้าจะสอนให้เจ้ารู้จักความกลัว!"

พูดจบเขาก็กระโดดข้ามพื้นหิน ค้อนเหวี่ยงผ่านอากาศด้วยความรุนแรงที่ป่นทำลายกระดูกได้

ผู้บำเพ็ญเพียรมารคนอื่นๆ เข้ามามุงดู เสียงเท้าของพวกเขากระทบพื้นหินขณะยืนล้อมเฉินผิงทุกทาง

เฉินผิงยิ้มอย่างเกียจคร้านราวกับไม่เห็นพวกเขาในสายตา

ผู้บำเพ็ญเพียรมารเหล่านี้อยู่ที่ขั้นเซียนเท่านั้น ซึ่งนับเป็นยอดฝีมือหากอยู่ในอาณาจักรที่มีแต่พลังวิญญาณ

แต่ถ้าเทียบกับเฉินผิงที่ไปถึงขั้นเซียนโลกาแล้ว พวกเขาก็แค่แมลงในกำมือ

เฉินผิงไม่คิดจะยกมือ ไม่ใช้รัศมีป้องกันตัว เขาแค่ยืนนิ่ง ปล่อยให้ค้อนฟาดเข้าที่อก

เสียงปะทะดังสนั่น ค้อนระเบิดเป็นผุยผงที่เปื้อนเสื้อเขาเป็นสีเทา