หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5475

แม้ความคิดนั้นจะแวบเข้ามาในหัว เฉินผิงก็พยายามสลัดทิ้งไป

ภาพที่อยู่ตรงหน้าไม่เหมือนอาณาจักรนิรันดร์ในความทรงจำของเขา

เขาพยายามลุกขึ้น และพบว่าอยู่ในหุบเขากว้างใหญ่ เงาของขุนเขาทอดยาวสุดลูกหูลูกตา

ประตูทางเข้าเหมืองปรากฎตามหน้าผา เป็นช่องเล็กๆ ที่เรียงรายไปทั่ว

ที่ด้านล่างหุบเขาคือเงาจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังเคลื่อนไหวพร้อมๆ กัน

เฉินผิงเริ่มมองเห็นชัด ม่านตาของเขาเจ็บเล็กน้อย

เงาเหล่านั้นคือผู้บำเพ็ญเพียรทั้งมนุษย์และเผ่าอสูร เสื้อผ้าติดตัวมีน้อยนิด เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผล หลายคนไม่มีนิ้วหรือแขนขา

พวกเขาถือสิ่วและค้อนที่ทำขึ้นอย่างหยาบๆ ใช้เครื่องมือเหล่านั้นกะเทาะหิน

ดวงตะวันด้านบนส่องแสง ส่งความร้อนไปทั่วหุบเขา แต่เหล่าคนงานไม่ได้รับอนุญาตให้พัก

สีหน้าของทุกคนเหนื่อยล้าสิ้นหวัง เหงื่อปนเลือดไหลจากโซ่ตรวนลงพื้น

"เร็วกว่านี้ เจ้าพวกขี้เกียจสันหลังยาว!"

ผู้บำเพ็ญเพียรมารที่สวมเกราะดำคนหนึ่งคอยคุมเหล่าทาส ฟาดแส้ใส่หลังของทาสชราผมขาว เสียงหวดแส้ดังลั่นท่ามกลางอากาศร้อน

ชายชราร้องโหยหวนพร้อมล้มลงคุกเข่า

เขารีบลุกด้วยความหวาดกลัวและเหวี่ยงจอบอีกครั้ง ด้วยความที่รู้จะพวกมันจะไม่เมตตาเขา

"เจ้าแก่! กล้าขี้เกียจต่อหน้าข้าหรือ?" นายทาสตวาดและฟาดเขาอีกครั้ง เลือดซึมใต้เสื้อของเขา

เลือดไหลอาบทั่วตัว เขาได้แต่กัดฟันทนอย่างเงียบๆ

เขายอมทนเจ็บดีกว่าถูกลงโทษหนักกว่าเดิม

ไม่ไกลจากเขาคือผู้บำเพ็ญเพียรอสูรคนหนึ่ง เขาเหนื่อยล้าจนล้มฟุบ

นายทาสอีกคนรีบเข้าไปและเตะชายหนุ่มจนล้มคว่ำ

"ไร้ประโยชน์! ขุดแร่ไม่ได้แม้แต่กำมือเดียว เลี้ยงเสียข้าวสุก"

เขาเงื้อค้อนหนามเปื้อนเลือดขึ้น พร้อมที่จะฟาดลงมา