หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 548

เฉินผิงยังคงมีท่าทีเฉยเมย เขามองไปที่หลินเทียนหู่และถามขึ้น “พวกเขาคือคนที่คุณรออยู่อย่างนั้นเหรอ?”

ด้วยเหงื่อที่เต็มไปทั่วหน้าผาก หลินเทียนหู่ตบไปที่ใบหน้าของล่างกือพร้อมต่อว่า “คุณคิดว่าคุณกำลังพูดอยู่กับใคร? กล้าดียังไงถึงพูดจาเสียมารยาทกับคุณเฉินแบบนั้น?”

ล่างกือแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเขาโดนหลินเทียนหู่ตบ แล้วยังถูกขอให้กล่าวคำขอโทษต่อเฉินผิงอีก “ผมไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรกับคุณไว้คุณเฉิน ผมเป็นแค่เพื่อนของพ่อเขาเท่านั้น ผมจะสั่งให้คนมาจับพวกเขาโยนลงแม่น้ำเดี๋ยวนี้...”

ล่างกือและหนี่หายต่างตกใจในสิ่งที่หลินเทียนหู่พูด หนี่หายถึงกับร้องไห้ออกมา

“ช่างมันเถอะ ปล่อยพวกเขาไป”

เฉินผิงโบกมือของเขาก่อนจะปิดหน้าต่างรถ

“พวกเธอโชคดีมากวันนี้ ไปหาซื้อตั๋วเครื่องบินแล้วออกไปจากที่นี่ซะ...” หลินเทียนหู่ต่อว่าและทิ้งพวกเขาไว้ก่อนเดินไปขึ้นรถ

ทั้งคู่ถูกทิ้งให้ยืนอยู่ที่ประตูทางออกแบบนั้นราวกับคนโง่ พวกเขายืนมองดูรถที่ค่อยๆ ขับออกไป

ที่คฤหาสน์แห่งเขาผานหลง ภายในห้องครัวถูกปกคลุมไปด้วยควันมากมาย เนื่องจากซูอวี่ฉีกำลังเตรียมอาหารค่ำอยู่

“ไม่มีใครบอกเธอหรือไงว่าให้เลิกยุ่งกับการทำอาหารสักที? ตอนนี้มันเหม็นไปทั่วทั้งคฤหาสน์แล้ว ไม่ต้องพูดเลยนะว่าแค่เพียงไม่กี่วัน” กู่หลิงเอ๋อร์พูดพร้อมเอามือบีบจมูก

“ไม่ ฉันจะต้องเรียนรู้การทำอาหารเอาไว้ เพื่อที่จะได้เป็นภรรยาที่ดีในอนาคต ฉันจะไม่ยอมเสียเฉินผิงให้หญิงอื่นเพราะเรื่องแบบนั้นหรอกนะ!”

ซูอวี่ฉีทำอาหารของเธอต่อไปโดยไม่สนใจคำแนะนำของกู่หลิงเอ๋อร์

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ใบหน้าของกู่หลิงเอ๋อร์แดงก่ำหลังจากได้ยินสิ่งที่ซูอวี่ฉีพูด “ฉันไม่ได้คิดจะแย่งเฉินผิงไปจากเธอ...”

“ฉันไม่ได้หมายถึงเธอสักหน่อย แต่ถ้าเธอชอบเขาเหมือนกัน เราสามารถแบ่งกันได้นะ! ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะแกล้งเขาเมื่อไหร่ก็ได้” ซูอวี่ฉีพูดอย่างติดตลก

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ” หลินเทียนหู่รีบโบกมือปฏิเสธคำชวนของซูอวี่ฉี “ชื่อเฟิ่ง ได้เตรียมอาหารไว้ให้ผมแล้วครับ!”

“ว้าว หลินเทียนหู่! ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณกับชื่อเฟิงอยู่ด้วยกัน!” เฉินผิงยิ้มอย่างมีเลศนัย

ใบหน้าของหลินเทียนหู่กลายเป็นสีแดง “พวกเราก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว และผมก็คิดว่าความสัมพันธ์ของเราก็ไปถึงขั้นนั้นแล้ว”

“พวกคุณทั้งสองคนก็ควรจะเริ่มใช้ชีวิตคู่ร่วมกันได้แล้วนะ ถ้าคุณมั่นใจในความสัมพันธ์ที่มีต่อกันแล้ว ก็ไม่ต้องปิดบังอีกแล้วล่ะ!” กู่หลิงเอ๋อร์พูดกับเฉินผิงและซูอวี่ฉี

“ไม่มีทาง! ฉันจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาหลังจากที่เราแต่งงานกันแล้วเท่านั้น” ซูอวี่ฉีรีบส่ายหัวทันที

“ตามใจเธอนะ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเสียใจทำหลังหรือเปล่า ถ้ามัวแต่รอจนกว่าจะถึงคืนวันแต่งงาน ผู้หญิงคนอื่นอาจจะเข้ามาแย่งเขาไปจากเธอก็เป็นได้”

ซูอวี่ฉีไม่รู้จะตอบกลับไปว่าอย่างไร เธอชำเลืองมองไปที่เฉินผิง เฉินผิงยิ้มแล้วพูดกับซูอวี่ฉีว่า “สบายใจได้ ผมไม่ใช่คนประเภทนั้นสักหน่อย!”