หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 547

“โอ้ย! ปล่อยฉันนะ!” ล่างกือโอดครวญ

หนี่หายต่อว่าเฉินผิง “ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้านนอก!”

เฉินผิงหันมาจ้องที่หนี่หาย เธอเงียบลงในทันทีที่สบสายตาที่ดุดันของเขา

เขาปล่อยมืออกจากล่างกือ ถ้าเขาใช้แรงมากกว่านี้ แขนของชายผู้นี้คงต้องหักเป็นแน่

เห็นดังนั้น หนี่หายจึงรีบลุกขึ้นเข้าประคองและนวดไปที่แขนของล่างกือ

“แกกล้าดียังไงเจ้าคนพาล! ถึงหงเฉิงเมื่อไหร่เราจะได้เห็นดีกัน” ล่างกือขู่ใส่เฉินผิงแต่ก็ไม่กล้าขอแลกที่นั่งกับเขาอีก

หนี่หายถามล่างกือด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยล่างกือ?”

“ผมไม่เป็นไร แค่ไม่คิดว่าเจ้าคนบ้านนอกนี่จะแข็งแรงได้ขนาดนี้ เดี๋ยวตอนที่ลงจากเครื่องเขาจะได้รู้สำนึกว่าไม่ควรมาหยามฉันแบบนี้” ล่างกือเย้ย

ไม่นานนักเครื่องบินก็ลงจอดจากที่ท่าอากาศยานหงเฉิง หลังใช้เวลาบินกว่าสามชั่วโมง

เนื่องจากเฉินผิงไม่ได้นำสิ่งของใดติดตัวขึ้นเครื่องมาด้วย เขาจึงลุกขึ้นและเดินออกจากเครื่องบินทันทีที่เครื่องลงจอด โดยที่มีหนุ่มสาวคู่นั้นตามมาติดๆ

“ฉันส่งข้อความไปหาหลินเทียนหู่แล้ว มั่นใจได้เลยว่าวันนี้ขาของไอ้คนพาลนั่นต้องหักแน่นอน!” ล่างกือพูดกัดฟันและมองไปที่เฉินผิง

“แล้วตั๋วคอนเสิร์ตล่ะ?” หนี่หายถาม

“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะจัดหาที่นั่งยี่สิบแถวแรกให้เลย” ล่างกือให้คำสัญญา

“เยี่ยมไปเลยล่างกือ! ฉันรักคุณ!” หนี่หายให้รางวัลเขาโดยการจูบลงไปที่แก้มของล่างกือ

เฉินผิงเห็นหลินเทียนหู่กำลังรอเขาอยู่ที่ประตูทางออกของสนามบิน เขาส่งข้อความบอกหลินเทียนหู่ว่าจะมายังหงเฉิงตั้งแต่ก่อนที่เครื่องออก

“คุณเฉิน”

หลินเทียนหู่รีบเดินมารับทันทีที่เห็นเฉินผิง

ไม่นานนักล่างกือก็หาเขาพบ เขาวิ่งตรงไปหาหลินเทียนหู่โดยมีหนี่หายวิ่งตามมาติดๆ

“ลุงหลิน ผมล่างกือครับ”

ล่างกือรีบกล่าวแนะนำตัวกับหลินเทียนหู่

แม้ว่าเขาจะไม่เห็นเฉินผิงที่กำลังนั่งรออยู่ในรถ แต่หนี่หายกลับมองเห็นเขาได้ในทันที

ขณะเดียวกันเฉินผิงลดกระจกลงจนเผยให้เห็นใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่ง

“ล่างกือ นั่นเขา ผู้ชายคนนั้น!” หนี่หายพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่เฉินผิง

ล่างกือหันไปจ้องมองในทันที “ลุงหลิน ผู้ชายคนนี้แหละที่รังแกผมบนเครื่องบิน! ดูแขนผมสิ มันยังบวมอยู่เลย!” ล่างกือยกแขนให้หลินเทียนหู่ดู

“คราวนี้ใครกันนะที่จะต้องเจ็บตัว ไอ้คนชั่ว? มาดูกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น...” หนี่หายยิ้มเยาะ