หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 547

“โอ้ย! ปล่อยฉันนะ!” ล่างกือโอดครวญ

หนี่หายต่อว่าเฉินผิง “ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้านนอก!”

เฉินผิงหันมาจ้องที่หนี่หาย เธอเงียบลงในทันทีที่สบสายตาที่ดุดันของเขา

เขาปล่อยมืออกจากล่างกือ ถ้าเขาใช้แรงมากกว่านี้ แขนของชายผู้นี้คงต้องหักเป็นแน่

เห็นดังนั้น หนี่หายจึงรีบลุกขึ้นเข้าประคองและนวดไปที่แขนของล่างกือ

“แกกล้าดียังไงเจ้าคนพาล! ถึงหงเฉิงเมื่อไหร่เราจะได้เห็นดีกัน” ล่างกือขู่ใส่เฉินผิงแต่ก็ไม่กล้าขอแลกที่นั่งกับเขาอีก

หนี่หายถามล่างกือด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยล่างกือ?”

“ผมไม่เป็นไร แค่ไม่คิดว่าเจ้าคนบ้านนอกนี่จะแข็งแรงได้ขนาดนี้ เดี๋ยวตอนที่ลงจากเครื่องเขาจะได้รู้สำนึกว่าไม่ควรมาหยามฉันแบบนี้” ล่างกือเย้ย

ไม่นานนักเครื่องบินก็ลงจอดจากที่ท่าอากาศยานหงเฉิง หลังใช้เวลาบินกว่าสามชั่วโมง

เนื่องจากเฉินผิงไม่ได้นำสิ่งของใดติดตัวขึ้นเครื่องมาด้วย เขาจึงลุกขึ้นและเดินออกจากเครื่องบินทันทีที่เครื่องลงจอด โดยที่มีหนุ่มสาวคู่นั้นตามมาติดๆ

“ฉันส่งข้อความไปหาหลินเทียนหู่แล้ว มั่นใจได้เลยว่าวันนี้ขาของไอ้คนพาลนั่นต้องหักแน่นอน!” ล่างกือพูดกัดฟันและมองไปที่เฉินผิง

“แล้วตั๋วคอนเสิร์ตล่ะ?” หนี่หายถาม

“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะจัดหาที่นั่งยี่สิบแถวแรกให้เลย” ล่างกือให้คำสัญญา

“เยี่ยมไปเลยล่างกือ! ฉันรักคุณ!” หนี่หายให้รางวัลเขาโดยการจูบลงไปที่แก้มของล่างกือ

เฉินผิงเห็นหลินเทียนหู่กำลังรอเขาอยู่ที่ประตูทางออกของสนามบิน เขาส่งข้อความบอกหลินเทียนหู่ว่าจะมายังหงเฉิงตั้งแต่ก่อนที่เครื่องออก

“คุณเฉิน”

หลินเทียนหู่รีบเดินมารับทันทีที่เห็นเฉินผิง

เฉินผิงมองที่หลินเทียนหู่แล้วพยักหน้าเบาๆ “ไม่เลวเลย ในเวลาเพียงไม่กี่วันคุณดูดีขึ้นมากเลย”

หลินเทียนหู่ยิ้ม “ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณคุณมากๆ ครับคุณเฉิน”

“ไปกันเถอะ” เฉินผิงเข้าไปนั่งในรถ

เมื่อเฉินผิงเห็นสีหน้าของหลินเทียนหู่ เขาก็จำเรื่องราวบางอย่างได้ทันที “คุณกำลังรอใครบางคนอยู่ใช่มั้ย?”

“ครับคุณเฉิน ผมกำลังรอลูกชายของเพื่อนเก่าคนหนึ่ง เขามาที่หงเฉิงนี่เพื่อจะมาดูคอนเสิร์ต เขาขอให้ช่วยดูแลลูกชายของเขาช่วงที่เขาอยู่ที่นี่” หลินเทียนหู่ตอบ

เฉินผิงจำได้ว่ามีหนุ่มสาวคู่หนึ่งบนเครื่องบิน นึกขึ้นได้ว่าพวกเขาพูดถึงชื่อของหลินเทียนหู่ เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าเช่นนั้นก็รอพวกเขาก่อนเถอะ”

ในเวลาเดียวกัน หนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินออกมาจากสนามบิน ท่าทางของพวกเขาดูเหมือนกำลังไล่ตามใครบางคนอยู่

“ล่างกือ ผู้ชายคนนั้นหายตัวไปเฉยๆ ได้ยังไง?” หนี่หายถามด้วยความหงุดหงิด

“ไม่ต้องห่วง เขาคงไปได้ไม่ไกลหรอก ตราบใดที่เขายังอยู่ที่หงเฉิง ฉันต้องหาเขาให้เจอ!”

ล่างกือหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เขาค้นหารูปที่อยู่ในคลังภาพพร้อมกับมองหาใครบางคนที่ประตูทางออก ซึ่งคนภาพนั่นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นหลินเทียนหู่นั่นเอง

ไม่นานนักล่างกือก็หาเขาพบ เขาวิ่งตรงไปหาหลินเทียนหู่โดยมีหนี่หายวิ่งตามมาติดๆ

“ลุงหลิน ผมล่างกือครับ”

ล่างกือรีบกล่าวแนะนำตัวกับหลินเทียนหู่

แม้ว่าเขาจะไม่เห็นเฉินผิงที่กำลังนั่งรออยู่ในรถ แต่หนี่หายกลับมองเห็นเขาได้ในทันที

ขณะเดียวกันเฉินผิงลดกระจกลงจนเผยให้เห็นใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่ง

“ล่างกือ นั่นเขา ผู้ชายคนนั้น!” หนี่หายพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่เฉินผิง

ล่างกือหันไปจ้องมองในทันที “ลุงหลิน ผู้ชายคนนี้แหละที่รังแกผมบนเครื่องบิน! ดูแขนผมสิ มันยังบวมอยู่เลย!” ล่างกือยกแขนให้หลินเทียนหู่ดู

“คราวนี้ใครกันนะที่จะต้องเจ็บตัว ไอ้คนชั่ว? มาดูกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น...” หนี่หายยิ้มเยาะ