หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5480

"ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก ที่แน่ๆ คือตอนนี้ทุกคนเป็นอิสระแล้ว" เฉินผิงตอบ

"สามหาว!" ผู้อาวุโสม่อตะโกน "รู้ไหมว่าที่นี่เป็นถิ่นของใคร? สำนักม่อชื่อปกครองหุบเขานี้ เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!"

"รนหาที่เหรอ?" เฉินผิงตอบด้วยเสียงหัวเราะเหยียดหยาม "คิดเหรอว่าพวกอ่อนหัดที่แกพามาจะขู่ฉันได้?"

ศิษย์คนหนึ่งตวาดด้วยความโกรธเคือง "เจ้าคนโอหัง!"

ผู้อาวุโสม่อแสยะยิ้ม "ในเมื่อคุยกันไม่รู้เรื่อง ก็ต้องใช้กำลังสั่งสอน"

ผู้อาวุโสม่อเหยียบพื้นหินกรวดเดินมาข้างหน้า ทุกย่างก้าวมีท่าทีคุกคาม

เฉินผิงยกมือขึ้น "เดี๋ยวก่อน"

เขาจ้องตาผู้อาวุโสม่อ "ก่อนสู้กันฉันมีเรื่องจะถาม ถึงแกจะไม่อยากตอบก็ช่าง"

ผู้อาวุโสม่อเชิดหน้า "คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมีสิทธิมาถามข้า?"

เฉินผิงตอบเสียงเบาทว่าเยือกเย็น "เพราะฉันฆ่าพวกแกทุกคนได้ แกรู้ดี"

เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของผู้อาวุโสม่อ รัศมีที่เฉินผิงแผ่ออกมากดดันราวกับดาบจ่อคอเขา

ผู้อาวุโสม่อกลืนน้ำลาย "จะ-เจ้าเป็นใครกันแน่?" ความโอหังในน้ำเสียงหายไป

"ฉันชื่อเฉินผิง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง "บอกมาว่าเซียนสวรรค์ที่มาจากอาณาจักรแดนสรวงเป็นใคร และทำไมถึงสั่งให้พวกแกหลอมศิลาวิญญาณให้เป็นมณีสวรรค์?"

ผู้อาวุโสม่อหน้าขาวซีด "จะ-เจ้ารู้จักเซียนสวรรค์ได้ยังไง?"

เฉินผิงยิ้มน้อยๆ "แปลว่าฉันคิดถูก ตอบคำถามมาได้แล้ว"

ผู้อาวุโสม่อตื่นตระหนกขณะใช้ความคิด ถึงจะหวาดกลัวเซียนสวรรค์ แต่ตอนนี้เขากำลังตกอยู่ในอันตราย

รอยยิ้มของเฉินผิงหายไป "เป็นอะไร พูดไม่ออกเหรอ? หรือแกกลัวว่าถ้าปากโป้ง เซียนสวรรค์จะเล่นงานแก"