หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5500

แววตาของเฉินผิงมุ่งมั่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็พร้อมรับมือ

ในขณะนั้น เสียงสวดของนักบวชจินเพี่ยวก็เร่งจังหวะขึ้น

เขายกคทาหยกขึ้น แสงของมันส่องสว่างยิ่งกว่าดวงตะวัน เจิดจ้าจนผู้พบเห็นต้องหรี่ตา

แสงนั้นแทบจะส่องทะลุเปลือกตา ทำให้เห็นภาพติดตาสีแดงเรื่อๆ

ในขณะเดียวกัน เสื้อคลุมทองของเขาก็สะบัดแม้ไม่มีลม พลังที่มองไม่เห็นพัดพารอบตัวเขา

"เอาล่ะ จงซึมซับพลังฟ้าดินเข้าไปในกายของเจ้า ปลดเปลื้องพันธนาการ!" เขาตะโกน

เสียงดังสนั่นราวปืนใหญ่ พื้นหินในห้องโถงสั่นสะเทือน

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรใช้พลังพร้อมๆ กัน รัศมีหลากสีปะทุ ทุกคนโอบรับสิ่งที่พวกเขาเชื่อว่าเป็นการชำระล้าง

ความหวังผุดขึ้นบนใบหน้า หวังที่จะได้ก้าวข้ามกำแพงที่กั้นพลังของพวกเขามานาน

แต่ไม่มีใครสงสัยเลยว่าตัวเองกำลังเข้าใกล้หลุมลึกที่หิวโหยวิญญาณของพวกเขา

อักขระบนแท่นหลอมวิญญาณกระพริบ แสงสีฟ้าจางเรืองรอง

สีหน้าของผู้บำเพ็ญเพียรหลายสิบที่คุกเข่ามีทั้งความศรัทธาและบ้าคลั่ง ราวกับถูกสะกดจิตใจ นักบวชจินเพี่ยวร่ายบทสวด คทาของเขาเจิดจ้าจนมนุษย์ไม่อาจมองตรงๆ

เฉินผิงรู้สึกเย็นยะเยือก บางอย่างผิดปกติ

หลายปีที่ผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน ทำให้ประสาทสัมผัสของเฉินผิงเฉียบคม เขามองพิธีกรรมออกอย่างปรุโปร่งและเห็นกับดักที่รอทุกคนอยู่

เมื่อเสียงสวดดังถึงขีดสุด แรงดึงดูดที่มองไม่เห็นจะกระชากวิญญาณของพวกเขา ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นอาจจะมีชีวิตต่อไปก็จริง แต่จิตใจของพวกเขาจะล่องลอย เหลือแต่ร่างไร้สติไปตลอดชีวิต

รอช้าไม่ได้แล้ว เขาลืมตาขึ้นทันใด ดวงตาดำสนิทลึกสุดหยั่ง