“ลืมได้เลยถ้าคิดว่าจะไปจากที่นี่ได้” จางเจี้ยนโปตะโกน ใช้โอกาสที่คนจำนวนมากกำลังมุงดูเพื่อเรียกร้องความเห็นใจ “ฉันจะโทรเรียกตำรวจมาจับพวกแก โทษฐานที่มาหักข้อมือของเพื่อนฉัน พ่อฉันต้องรู้เรื่องนี้และพวกแกต้องชดใช้อย่างสาสม!”
ดีนะที่ฉันตะโกนดังจนมีคนมาสนใจมากขนาดนี้ หวังว่าพวกมันจะไม่กล้าแตะต้องตัวฉันท่ามกลางสายตาพยานมากมาย ให้ตายเถอะ เธอหักข้อมือเขาได้ง่ายๆ! อย่างกับว่าเคยทำมาแล้วหลายครั้ง
จางเจี้ยนโปควักมือถือของเขาออกมาแล้วกดโทรออกหาพ่อ
เฉินผิงเหลือบมองฝูงชนจำนวนมาก หน้าผากของเขาย่นเล็กน้อย เฉินหยิงเซี่ยหน้าซีดด้วยความกลัวจนเธอเกาะแขนของแขนเฉินผิงไว้แน่น
“ไม่ต้องกลัว เฉินหยิงเซี่ย” ซูอวี่ฉีพูดเสียงต่ำ “ไม่มีใครในหงเฉิงกล้าเล่นงานฉันหรอก”
พอจางเจี้ยนโปแนบโทรศัพท์เข้ากับหู พ่อของเขาก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว คนของเขาเดินขนาบสองข้าง พวกเขาแหวกฝูงชนเข้ามา ความโกรธของจางอี้ปะทุเมื่อเขาเห็นลูกชายตัวเอง
“ไอ้ลูกเลว!” เขาตะโกน “ฉันเอาบัตรให้แกไปดูคอนเสิร์ต ไม่ใช่ให้มาสร้างปัญหา!”
จางอี้เดินเข้าไปและกำลังจะตบจางเจี้ยนโป แต่ผู้เป็นลูกคว้าแขนของเขาไว้ก่อน
เราไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนนะพ่อ!” จางเจี้ยนโปรีบอธิบาย เขาขวัญหนีดีฝ่อ “ผมโดนตบหน้าก่อน นี่ไง! ยังมีรอยมือติดอยู่เลย หลังจากนั้นเพื่อนผมก็โดนหักข้อมือ”
จางอี้เข้าไปมองใกล้ๆ และเห็นตามนั้น เขาเจอรอยฝ่ามือสีแดงบนแก้มของลูกชาย จากนั้นจึงหันไปมองเพื่อนของจางเจี้ยนโปที่หน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดขณะประคองศอกของเขาไว้ จางอี้หดมือตัวเองกลับ
“ใครกันล่ะที่ตบแก?” จางอี้ถาม ความโกรธเริ่มก่อตัว “แกไม่ได้บอกเหรอว่าพ่อแกเป็นใคร?”
แม้ตระกูลจางจะไม่ได้เป็นหนึ่งในครอบครัวชนชั้นสูงแห่งหงเฉิง แต่ชื่อของพวกเขาก็ยังเป็นที่ยำเกรงในเมืองนี้อยู่บ้าง
จางเจี้ยนโปชี้ไปที่ซูอวี่ฉี “คนนั้น! เธอเป็นคนที่ตบหน้าผม!”
จางอี้มองไปตามทางที่ลูกชายชี้นิ้วใส่ ก่อนจะตัวแข็งทื่อด้วยความตะลึง เขาล้มลงพื้นเมื่อจำซูอวี่ฉี กู่หลิงเอ๋อร์และเฉินผิงได้
“พ่อเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” จางเจี้ยนโปรีบเข้าไปพยุงผู้เป็นพ่อให้ยืนขึ้น
จางอี้หันไปตบหน้าลูกชายอย่างแรง ก่อนจะลนลานเข้าไปหาซูอวี่ฉี
จางเจี้ยนโปส่ายหน้ารัวๆ ฉันคงไม่หาเรื่องพวกเขา ถ้าฉันรู้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร!
ไม่ควรไปหาเรื่องคนพวกนี้! แค่พูดคำเดียวก็อาจทำตระกูลจางล่มจมได้ ไม่นะ ฉันจำได้ว่าฉันพูดจาแย่ๆ ใส่พวกเขาไปเยอะเลย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...