“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ฉินเสี่ยวเทียนหัวเราะ “โอ๊ะ อย่างนั้นหรือ? ผมอยากรู้นักว่าคุณจะทำอย่างไรให้ผมหัวเราะไม่ออก!”
“เอาล่ะทุกท่าน เราเหลือเพียงของล้ำค่าชิ้นสุดท้ายแล้ว ผมใช้ทรัพย์สมบัติเกือบทั้งหมดของผมไปกับของสิ่งนี้ มันเป็นเครื่องรางที่พิเศษจริงๆ ผมสงสัยว่าใครจะสามารถปลดวงแหวนอาคมของเครื่องรางชิ้นได้บ้าง? มีนักเวทย์ผู้มีเกียรติท่านใดที่อยากจะลองดูบ้างหรือไม่ครับ?”
โจวจ้าวหลงเปิดกล่องใบสุดท้ายในขณะที่พูดเกลี้ยกล่อมนักเวทย์ให้ลองมาปลดพลังจากสินค้าชิ้นนี้ มันคือจานปากัวที่ทำจากไม้แดงซึ่งเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและฝุ่นหนาเตอะเนื่องจากการเก็บรักษามาเป็นเวลานาน
ทุกสายตาจับจ้องไปยังจานปากัวแต่ไม่มีใครรู้สึกว่ามันมีความพิเศษอย่างไร มันดูเหมือนแผ่นไม้ที่ไม่มีใครต้องการมากกว่า ถ้าหากโยนมันทิ้งลงบนถนนทุกคนก็คงจะมองข้ามมันไป
นักเวทย์ต่างเข้ามาตรวจสอบจานปากัวอย่างละเอียดแต่พวกเขาก็ยังไม่พบความพิเศษใดๆ ของมัน อาจารย์เหอขมวดคิ้วพร้อมกับส่ายหน้าหลังจากที่ทำการตรวจสอบมันแล้ว
เฉินผิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นเขาไม่ได้ลุกขึ้นไปตรวจสอบมันเหมือนคนอื่นๆ สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นการประมูลของเก่าอันที่จริงเป็นเพียงอุบายอย่างหนึ่งก็เท่านั้น! ความหวังที่เขาจะได้เจอสิ่งของสักชิ้นนั้นสูญเปล่าจริงๆ
จานปากัวชิ้นนี้เป็นเพียงแผ่นไม้ธรรมดาเท่านั้น มันไม่ใช่เครื่องรางของขลังหรือว่ามีอาคมใดๆ ฝังอยู่ เหตุผลง่ายๆ ที่เหล่านักเวทย์พวกนั้นมองไม่เห็นความพิเศษของมันก็เพราะว่ามันไม่มีเลย!
“คุณเหอ?” ฉินเสี่ยวเทียนมองไปที่อาจารย์เหอ
“มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับจานปากัวนี้บ้างหรือเปล่าครับ?” เขากระซิบถาม
“จานปากัวนี่ดูค่อนข้างธรรมดาแต่ผมว่ามันน่าจะมีอะไรบางอย่าง ผมไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรจนกว่าผมจะได้ตรวจมันอย่างละเอียด”
“ถ้าอย่างนั้นคุณสามารถปลดวงแหวนอาคมที่จานปากัวนี่ได้หรือเปล่า?” ฉินเสี่ยวเทียนพูดอย่างกระตือรือร้น
“ผมก็ไม่มั่นใจอาจจะได้หรืออาจจะไม่ได้”
“ทุกท่านก็ได้เห็นกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นจานปากัวนี้มีอะไรพิเศษหรือไม่? มีใครสามารถปลดวงแหวนอาคมได้เปล่า?” โจวจ้าวหลงถามทุกคนอีกครั้ง
นักเวทย์แต่ล่ะคนต่างหันมองกันไปมาแล้วก็เงียบเฉย พวกเขามองไม่เห็นความพิเศษใดๆ ของจานปากัวนี้
“ผมมั่นใจว่าอย่างน้อยหนึ่งในพวกคุณจะสามารถช่วยผมได้ ในเมื่อทุกท่านเป็นนักธรณีศาสตร์ที่ยอดเยี่ยมที่สุด” โจวจ้าวหลงกล่าวประชดประชัน
“เฮอะ!” เฉินผิงไม่ค่อยสบอารมณ์ โง่เง่าเสียจริง คนพวกนี้คิดว่าจะตรวจเจออะไรที่พิเศษจากขยะชิ้นนี้งั้นหรือ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...