ไป๋เสี่ยวซานใบหน้าแดงซ่านเมื่อเขาพูดคำพวกนั้นออกไป เขาย่นจมูกแล้วหันไปมองเฉินผิงเล็กน้อย “คือว่าคุณเฉิน มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินสองร้อยล้าน นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับตระกูลไป๋ของเรา เพียงแต่ว่า…”
“ผมจะทำตามคำขอของคุณ ถ้าหากว่านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการจริงๆ” เฉินผิงตัดบทไป๋เสี่ยวซานก่อนที่เขาจะอธิบายว่าทำไมเขาถึงไม่อยากรับเดิมพัน “แต่ผมว่าเงินสองร้อยล้านมันน้อยไปหน่อยแล้วก็ไม่น่าสนใจด้วย ผมขอแนะนำให้เราเพิ่มเงินเดิมพันเป็นสองพันล้านเพราะนั่นคือเงินทั้งหมดที่ผมมี”
เฉินผิงโยนบัตรธนาคารของเขาลงบนโต๊ะพร้อมกับจ้องฉินเสี่ยวเทียนด้วยสายตาเย็นชา
ทั่วทั้งห้องเกิดความเงียบขึ้นมาในบัดดล เหมือนกับว่าดวงวิญญาณได้หลุดออกจากร่างทุกคนไปแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าชายหนุ่มอายุน้อยอย่างเฉินผิงจะมีเงินถึงสองพันล้าน แม้แต่พวกลูกเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดยังไม่เคยได้เงินใช้มากขนาดนั้น!
ฉินเสี่ยวเทียนถึงกับใจลอยไปชั่วขณะก่อนที่ใบหน้าของเขาจะฝืนยิ้มออกมา “ว้าว นี่มันอุบายกันอะไรพ่อหนุ่ม? คุณคิดจะหลอกให้ผมเชื่อคุณได้จริงๆ หรือว่าบัตรใบนั้นจะมีเงินมากมายขนาดนั้น?”
ฉินเสี่ยวเทียนไม่เชื่อว่าเฉินผิงจะมีเงินจ่ายถึงสองพันล้าน เขาเคยตรวจสอบประวัติของเฉินผิงและรู้ว่าที่หงเฉิงไม่มีครอบครัวที่ร่ำรวย อีกอย่างฉินเสี่ยวเทียนมาจากครอบครัวชนชั้นกลาง เขาจะมีปัญญาหาเงินเก็บมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร?
“ฉินเสี่ยวเทียน ถ้าคุณไม่ไว้ใจคุณเฉิน อย่างน้อยคุณก็น่าจะเชื่อใจตระกูลไป๋ใช่ไหม? ถ้าคุณเฉินจ่ายเงินสองพันล้านนั่นไม่ได้ ทางเราจะจ่ายเอง!” ไป๋เสี่ยวซานกล่าวคำข่มขวัญ
แม้เงินจำนวนมาหศาลนั้นจะถือว่ามหาศาลสำหรับตระกูลไป๋ แต่ไป๋เสี่ยวซานยินดีที่จะวางเดิมพันฝั่งเฉินผิงเพื่อซื้อใจของเขา
“เยี่ยมมาก!” ฉินเสี่ยวเทียนคลี่ยิ้มกว้าง “ในเมื่อหัวหน้าตระกูลรับปากด้วยตัวเอง ผมก็มั่นใจว่าตระกูลไป๋จะสามารถหาเงินสองพันล้านมาได้... งั้นก็ตกลงที่สองพันล้าน!”
เมื่อฉินเสี่ยวเทียนยืนยันคำท้าเรียบร้อย เขาก็หันไปจ้องอาจารย์เหออย่างแน่วแน่ “อาจารย์เหอ หนนี้คงต้องลำบากคุณแล้วนะครับ เมื่อเราชนะคุณจะได้รับส่วนแบ่งเงินเดิมพันครึ่งหนึ่ง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...