ในขณะที่คนอื่นๆกำลังหัวเราะกับคำพูดของฉินเสี่ยวเทียน ทันใดนั้นอาจารย์เหอก็เบิกตากว้าง เขาวางจานปากัวลงบนโต๊ะพร้อมกับใช้สองนิ้วเคาะลงบนแผ่นไม้ เพียงชั่วพริบตาจานปากัวที่สกปรกก็กลับมาเรืองแสงอีกครั้ง มันเปล่งประกายแวววาวจนคนสามารถมองเห็นเงาสะท้อนในตัวได้!
“ว้าว! เสียงอุทานเซ็งแซ่ดังขึ้นทันตา “คุณเยี่ยมจริงๆ อาจารย์เหอ! นี่คือสิ่งที่นักเวทย์ผู้ที่สั่งสมประสบการณ์มาสิบปีถึงจะสามารถทำได้!”
อาจารย์เหอพอใจกับผลงานของเขา หลังจากนั้นเขาก็สะบัดแสงสีแดงทับทิมออกจากฝ่ามือแล้วจานปากัวก็เปล่งประกายสีแดงขึ้นทันที ทำให้ภายในห้องเหมือนถูกเวทมนตร์ร่ายเอาไว้ ทั่วทั้งห้องถูกปกคลุมด้วยแสงสีแดงอย่างช้าๆ หลังจากนั้นทุกคนก็สัมผัสได้ถึงพลังงานที่ผ่อนคลายค่อยๆ ไหลเข้าสู่ร่างกายของพวกเขา
แสงอ่อนโยนที่ปกคลุมอยู่ค่อยๆ เลือนหายไปในเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นทั่วทั้งห้องจึงกลับคืนสู่สภาพเดิม จานปากัวมีขนาดหดเล็กลงมีรอยตัดหยาบๆ ทำให้เห็นความเก่าที่ชัดเจน
“คุณเหอ คุณรู้หรือยังว่าจานปากัวนี่ทำอะไรได้บ้าง?” ฉินเสี่ยวเทียนหวังว่าเขาจะตรวจเจอบางอย่างที่เหนือความคาดหมาย
อาจารย์เหอพยักหน้าให้เขา “เครื่องรางนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ มันเก็บพลังงานศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ ถ้าผมเดาไม่ผิดของชิ้นนี้น่าจะเป็นของใช้ของเทพเซียน!”
หลังจากที่อาจารย์เหอพูดจบสายตาของทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่จานปากัวด้วยความโลภ ฉินเสี่ยวเทียนเองก็เกิดความละโลบเช่นเดียวกันไม่ต่างจากคนอื่นๆ
โจวจ้าวหลงรู้สึกมีความสุขขึ้นทันทีหลังจากที่เขามองเห็นความกระเหี้ยนกระหือรืนของทุกคน ถ้าเขาเอามันขึ้นมาประมูลตอนนี้มันคงจะทำเงินให้เขาได้อย่างมากมายมหาศาล!
“นี่ เจ้าหนู! ถึงเวลาของคุณแล้วที่จะค้นหาประวัติของจานปากัวนี่ หลังจากที่คุณตรวจสอบเสร็จแล้วเราก็จะให้หยวนเป่าจงจากฮ่องกงเป็นผู้กรรมการตัดสินผลการเดิมพันครั้งนี้ดีหรือไม่?” ฉินเสี่ยวเทียนตะโกนบอกเฉินผิง
สายตาใคร่รู้ของทุกคนจึงหันไปจับจ้องที่เฉินผิงด้วยความอยากรู้ว่าเขาจะสามารถปลดวงแหวนอาคมจานปากัวได้อย่างไร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...