หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 586

ปฏิกิริยาที่ไร้ซึ่งการตอบสนองของฉางหยวนจุน ส่งผลให้เกิดบรรยากาศที่คุกรุ่น ทำให้เฉินผิงถึงกับต้องรีบดึงมือของเขากลับมาในทันที

จ้าวอู๋ฉีสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่ก่อตัวขึ้น เขาจึงเริ่มอธิบาย “คุณฉางครับ คุณเฉินไม่ได้มีความรู้แค่เรื่องการแพทย์เท่านั้น แต่เขายังเก่งเรื่องการใช้เวทมนตร์อีกด้วย นั่นเป็นเหตุผลที่ผมพาเขามาที่นี่ครับ!”

เขารู้ดีว่า ฉางหยวนจุนคงเกิดข้อกังขาในความสามารถของเฉินผิงเพราะเขายังเด็ก

นอกเหนือจากนั้นแล้ว เขาก็พูดอะไรได้ไม่มาก ด้วยเหตุผลที่เขาไม่อาจเปิดเผยเรื่องที่เฉินผิงเป็นนักบำเพ็ญเพียรต่อหน้าหยวนเป่าจงและโจวจ้าว

“รัฐมนตรีจ้าว เด็กนี่ได้ติดสินบนคุณให้มาพูดแบบนี้กับพวกเราหรือเปล่า เพราะเขาดูเด็กเกินไป เขาจะมีความสามารถด้านการแพทย์และเวทมนตร์ได้มากแค่ไหนกัน? ถึงแม้ว่า เขาจะเริ่มฝึกฝนทักษะตั้งแต่ตอนอยู่ในท้องแม่ แต่นั่นก็แค่ยี่สิบกว่าปีเองนะ ดูอย่างผมสิ ผมเริ่มฝึกเวทมนตร์ตั้งแต่ผมยังเด็ก จนถึงตอนนี้ผมก็พอจะมีความรู้อยู่บ้าง และนั่นก็เป็นเวลามากกว่าสองทศวรรษเลยนะที่ผมหมั่นฝึกฝนจนมีประสบการณ์ แต่ผมก็ยังไม่กล้าที่จะแนะนำตัวเองแบบนั้นเลย ทำไมคุณถึงได้เยินยอเด็กคนนี้นักล่ะ” หยวนเป่าจงพูดล้อเลียนพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย

เขาเคยเห็นเฉินผิงใช้เวทย์มนตร์ครั้งหนึ่งตอนที่อยู่ในงานประมูล ตอนนั้นเขายังไม่ได้มองเฉินผิงเป็นศัตรูจึงเผลอไม่ทันระวังปล่อยให้เฉินผิงร่ายมนตร์ส่งผ่านเสียงใส่โจวจ้าวหลงจนทำให้แผนของเขาถูกเปิดโปงได้ แต่เขาก็ยังคงคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นไม่ใช่ฝีมือของเฉินผิง เพราะความจริงแล้ว เวทมนตร์การส่งผ่านเสียงเป็นวิชาง่ายๆ ที่ใครต่างก็ทำได้โดยใช้เวลาในการฝึกเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น

โจวจ้าวหลงมองจ้าวอู๋ฉีด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม ก่อนจะตั้งคำถาม “รัฐมนตรีจ้าว ไม่ใช่ใครก็ได้จะมารักษาอาการของลูกชายคุณฉางตามที่ใจเขาต้องการ หากมีบางอย่างผิดพลาดเกิดขึ้น แล้วใครจะเป็นคนรับผิดชอบ? คุณจะเป็นคนรับผิดชอบงั้นเหรอ?”

ในความเป็นจริง เขาก็ไม่ชอบเฉินผิงมานานมากแล้ว และเขาก็ไม่ค่อยถูกชะตากับจ้าวอู๋ฉีเช่นกัน ในฐานะแขกพิเศษของฉางหยวนจุน ทั้งหยวนเป่าจงและโจวจ้าวหลงรู้สึกว่ามันไม่มีความจำเป็นอะไรที่พวกเขาต้องไว้หน้าจ้าวอู๋ฉี พวกเขายังมั่นใจด้วยซ้ำว่าจ้าวอู๋ฉีจะไม่กล้าโต้ตอบ ถึงแม้พวกเขาจะสบประมาทเขาก็ตาม

จ้าวอู๋ฉีถอนหายใจยาว “เนื่องจากผมเป็นคนพาคุณเฉินมาที่นี่ ผมก็จะรับผิดชอบในผลที่ตามมาทุกอย่างครับ”

“คุณฉางครับ ในเมื่อรัฐมนตรีจ้าวมั่นใจถึงเพียงนี้ ผมจึงคิดว่าผมไม่จำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป ท่านลองไปขอให้เด็กที่ชื่อเฉินผิงหรืออะไรก็แล้วแต่ ช่วยรักษาลูกชายของท่านดูก็แล้วกันนะครับ ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน”

หยวนเป่าจงพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะเตรียมตัวกลับ

มันเป็นวิธีที่เขาใช้เพื่อปั่นหัวคน เขาอยากเห็นท่าทีของฉางหยวนจุนว่าจะโต้ตอบกับการกระทำของเขาอย่างไร

ในขณะนั้น เฉินผิงแสดงทีท่าราวกับไม่ได้ยินเสียงของจ้าวอู๋ฉี เขายืนนิ่งไม่ขยับพร้อมกับขมวดคิ้วและมองตรงไปที่ประตูห้องนอน

“คุณเฉิน?” จ้าวอู๋ฉีรู้สึกสับสนกับท่าทีของเฉินผิง เขาสะกิดแขนเด็กหนุ่มเบาๆ

จากนั้นเขาก็หลุดออกจากภวังค์และพยักหน้า “ครับ ไปกันเถอะ!”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะเดินกลับออกไปเฉินผิงก็พูดเสียงดังลั่น “เราสองคนจะรออยู่ข้างนอก มาหาผมได้ ถ้าพวกคุณมีปัญหาอะไร”

คำพูดนั้นมีความหมายบางอย่างต่อฉางหยวนจุน