เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า โจวจ้าวหลงก็ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ เมื่อมีฉางหยวนจุนอยู่ใกล้ๆ เขาก็ไม่จำเป็นจะต้องกลัวจ้าวอู๋ฉีอีกต่อไปแล้ว
เขายังคงยิ้มเยาะและยิงคำถามใส่จ้าวอู๋ฉี “รัฐมนตรีจ้าว เหตุใดผู้อาวุโสอย่างคุณถึงได้ถูกไอ้เด็กเมื่อวานซืนหลอกได้? คุณต้องเข้าใจนะว่า เรากำลังจะรักษาลูกชายของคุณฉาง คุณจะรับผิดชอบไหวเหรอหากมีบางอย่างผิดพลาดเกิดขึ้นกับคุณฉางหยวน? ดูเหมือนว่าคุณจะตั้งใจให้เฉินผิงวินิจฉัยอาการของคุณฉางหยวนแบบผิดๆ เพื่อที่จะทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย! คุณมีเจตนาอะไรกันแน่?”
จ้าวอู๋ฉีรู้สึกกระวนกระวายต่อข้อกล่าวหาของโจวจ้าวหลง เขาตะคอกเสียงดัง “โจวจ้าวหลง คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? ทำไมผมจะต้องมีเจตนาจะทำให้ชีวิตของคุณฉางหยวนตกอยู่ในอันตรายด้วย? อย่ามาพูดให้ร้ายกันแบบนี้เลย! คุณเฉินมีความสามารถที่จะรักษาลูกชายคุณฉางได้จริงๆ”
“คุณก็แค่ต้องการจะข่มขู่พวกเราเท่านั้น! เราจะเชื่อคำพูดของคุณได้อย่างไร ในเมื่อคุณยังไม่เคยเห็นความสามารถของเฉินผิงกับตาตัวเองด้วยซ้ำ? หากเขาเก่งจริงอย่างที่คุณพูด งั้นก็ให้เขาอธิบายมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของคุณฉางกันแน่! เขาเป็นคนพูดออกมาเองไม่ใช่เหรอว่าคำวินิจฉัยของหยวนเป่าลงนั้นถูกแค่ครึ่งเดียว?” โจวจ้าวหลงพูดเยาะเย้ย
เขากำลังทำจิตวิทยาย้อนกลับ โดยหวังให้เฉินผิงเผยธาตุแท้ของเขาออกมา นอกเหนือจากนั้นแล้ว เขาเองก็ไม่เชื่อว่าเฉินผิงจะมีความสามารถมากกว่าหยวนเป่าจง เชอะ! ขนาดหยวนเป่าจงยังหาสาเหตุของอาการเจ็บป่วยไม่ได้ แล้วเขาเก่งมาจากไหนกัน!
“คุณเฉิน…” จ้าวอู๋ฉีมองเฉินผิงอย่างมีความหวัง ว่าเขาจะทำให้ทุกคนเชื่อในความสามารถของเขา โดยเฉพาะฉางหยวนจุน
ในขณะนั้นเอง ฉางหยวนจุนก็หันไปมองเฉินผิงด้วยสงสัยในความสามารถการวินิจฉัยโรคของเขา หยวนเป่าจงก็เช่นกัน เขาไม่ยอมละสายตาจากเฉินผิง โดยมีจุดประสงค์ที่จะประเมินความสามารถจองเขาจากเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น
เฉินผิงรับรู้ได้ว่าทุกคนกำลังจับตาดูเขาอยู่ เขานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ และอธิบาย “คุณฉาง ลูกชายของท่านถูกกู่ฉงมีพิษกัดจริง หากเราไม่รีบห้ามเลือดและใส่ยาฆ่าเชื้อในแผลเขาแล้วละก็ อีกไม่นานเราอาจจะต้องตัดมือของเขาทิ้ง”
เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดเสริม “คุณฉาง ผมต้องแจ้งให้ท่านทราบอีกเรื่อง ลูกชายของท่านเป็นอัมพาตด้วยภาวะบกพร่องทางจิต ซึ่งไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับพิษจากกู่ฉงสักเท่าไร”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...