เมื่อเห็นว่าฉางหยวนจุนกำลังวิ่งหนีออกมาจากในห้องอย่างตื่นตระหนก จ้าวอู๋ฉีก็รีบปรี่เข้าไปหาเขา “คุณฉาง…”
“นายพลจ้าว คุณยังอยู่ที่นี่อีกเหรอ?” ฉางหยวนจุนโพล่งขึ้นมาอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเขายังคงอยู่แถวนั้น
“คุณเฉินบอกว่าหยวนเป่าจงจะไม่สามารถรักษาลูกชายของคุณได้ แล้วยังบอกด้วยว่าพวกคุณจะออกมาขอความช่วยเหลือจากเขาในอีก 10 นาที แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นตามความคาดหมายของเขา!” จ้าวอู๋ฉีอธิบาย
ฉางหยวนจุนเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเฉินผิงกำลังนั่งจิบชาอยู่ที่โซฟา แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะดุด่าแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่เขาสนใจที่สุดในตอนนี้ก็คือลูกชายของเขาเท่านั้น
เขาเดินเข้าไปหาหยวนเป่าจงอย่างข้องใจแล้วถามว่า “คุณหยวนลูกชายของผมเป็นยังไงบ้าง? พวกมันเป็นแมลงอะไรกันแน่? ทำไมมันถึงออกมาจากปากของเขาได้? ได้โปรดช่วยเขาด้วยเถอะ!”
สังเกตได้ชัดจากสีหน้าของหยวนเป่าจงว่ามันคงยากที่จะตอบคำถามนี้ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ได้โอ้อวดเอาไว้ว่าจะสามารถช่วยชีวิตของฉางหยวนได้ ดังนั้นฉางหยวนจุนก็คงจะไม่ปล่อยเขาไปแน่หากนึกย้อนถึงสิ่งที่เขาได้โอ้อวดไว้
“ไม่จำเป็นจะต้องไปขอร้องเขาเลย เขาไม่สามารถจะช่วยชีวิตของลูกชายคุณได้หรอก เพราะถ้าทำได้เขาก็คงไม่วิ่งหนีออกจากห้องอย่างน่าสมเพชเช่นนี้” ในที่สุดเฉินผิงที่นั่งอยู่ตรงโซฟาก็พูดขึ้น
ฉางหยวนจุนหันหน้าไปมองเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เชื่อถือเฉินผิงเพราะเห็นว่าอายุยังน้อย แต่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากยอมเชื่อมั่นในตัวเขา “คุณเฉินคุณจะช่วยลูกชายของผมได้ไหม?” เขาถาม
“ผมก็ได้บอกไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่คุณก็ไม่ยอมเชื่อผม!” เฉินผิงตอบอย่างเย็นชา
ด้วยคำพูดเหล่านั้นก็มากพอที่จะทำให้ฉางหยวนจุนต้องรู้สึกอับอาย มันเป็นการยากที่จะบรรยายความรู้สึกต่างๆ ที่ท่วมท้นอยู่ในใจของเขาตอนนี้
“คุณเฉิน การที่คุณฉางถูกหลอกลวงไปนั้น ผมก็หวังว่าคุณจะอภัยให้เขาแล้วช่วยชีวิตลูกชายของเขาด้วย ได้โปรดเถอะ!” จ้าวอู๋ฉี่เอ่ยขอร้อง ด้วยเกรงว่าเฉินผิงจะปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือเพราะรู้สึกไม่พอใจฉางหยวนจุนในสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...