หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 595

“อาหยวน อาหยวน…อาหยวน” ฉางหยวนจุนร้องเรียกลูกชายทันที

เฉินผิงจ้องมองฉางหยวนแล้วยกมือขึ้นหมายจะตบที่หัวของเขา

ในเวลาไม่นานนักฉางหยวนก็หายเป็นปกติและมองดูเฉินผิงด้วยความหวาดกลัว ดวงตาของเขาไม่แดงอีกต่อไปแล้วกล้ามเนื้อตรงใบหน้าก็คลายออกจนเป็นปกติ

“พ่อ ช่วยผมด้วย…” ฉางหยวนตะโกนเรียกฉางหยวนจุนในทันที

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงยังไม่ยอมละมือและกำลังจะตีไฟหลังอีกครั้ง ฉางหยวนจุนจึงร้องตะโกนขึ้นอย่างร้อนรน “หยุด หยุดนะ!”

ในขณะที่ตวาดออกไป เขาก็ผลักเฉินผิงออกไปอย่างแรง เพื่อปลดปล่อยให้ฉางหยวนเป็นอิสระ จากนั้นก็ตรงเข้าสวมกอดฉางหยวนจนแน่นและร้องเรียกว่า “อาหยวน อาหยวน ในที่สุดลูกก็หายเสียที! ไม่เป็นไรแล้วนะ….”

“พ่อครับ นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรอ? ผมกลัวจัง ผมกลัวเหลือเกิน…” ฉางหยวนตัวสั่นราวกับใบไม้ไหว

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว พ่ออยู่ที่นี่แล้วนะลูก และจะไม่มีใครจะมาทำร้ายลูกได้”

หยวนจุนจ้องมองฉางหยวนอย่างตื่นเต้น ขณะที่น้ำตาก็เริ่มไหลรินลงอาบแก้มของเขา

แต่ถึงกระนั้นเฉินผิงก็ไม่ได้ดูโล่งใจเลยแม้แต่น้อยที่ฉางหยวนฟื้นขึ้นมาแล้ว เขายังคงขมวดคิ้วขณะที่จ้องมองฝ่ายหลังด้วยแววตาดุดัน

“คุณฉางครับ ลูกชายของคุณยังไม่หายดี เขาไม่ใช่ลูกชายของคุณ แต่เป็นหุ่นเชิด ทางเดียวที่จะทำให้เขาหายกลับมาเป็นปกติได้ก็คือการฆ่ากู่ฉงควบคุมจิตอยู่ในตัวของเขา” เขาบอก

ฉางหยวนจุนผงะไปครู่หนึ่งก่อนที่จะก้มศีรษะลงเพื่อสำรวจดูลูกชายของเขา

“พ่อครับ ผมเป็นลูกชายของพ่อนะ ผมไม่ใช่หุ่นเชิด ผมยังไม่อยากตาย ได้โปรดเถอะอย่าปล่อยให้พวกเขาฆ่าผมเลย…” ฉางหยวนขอร้องด้วยความหวาดกลัวขณะที่จับมือของหยวนจุนไว้แน่น

ฉางหยวนจุนรู้สึกปวดใจนัก จึงช่วยไม่ได้ที่จะปลอบฉางหยวนไปว่า “ไม่ต้องกลัวนะ พ่อจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเขามาแตะต้องลูกได้”