หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 610

“ยืนนิ่งๆ อย่าขยับ..”

ทันใดนั้น เสียงของหลงอู่ก็ดังขึ้นที่ข้างหูเฉินผิง

ฉับพลันต่อจากนั้น เฉินผิงก็ได้ยินเสียงดังแก๊งเมื่อคลื่นพลังรูปร่างคล้ายหอกพุ่งมาหาเขา ราวกับว่ามันชนเข้ากับเหล็ก คมหอกค่อยๆ กระเด็นออกทีละอัน เฉินผิงรู้สึกสับสน เพราะเขาไม่อาจสัมผัสได้ถึงการผันผวนของพลังวิญญาณรอบตัวเขา หรือก็คือไม่มีโล่ป้องกันที่สร้างจากพลังวิญญาณเลย แล้วอะไรกันล่ะที่ปกป้องเขาจากพลังคุกคาม?

เฉินผิงมึนงงไม่ใช่น้อย เขาตระหนักว่าด้วยความแข็งแกร่งของตัวเอง แม้จะเคยเข้าไปในโลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียนมาแล้ว ระดับพลังของเขาก็ยังนับว่าน้อยนิด เขาเคยโทษตัวเองที่ขาดประสบการณ์ เขาถึงได้อยากเจอผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ แต่พอตอนนี้ได้เจอแล้ว กลับกลายเป็นเรื่องน่าตกตะลึงสำหรับเขา

หลังจากที่รัศมีของเขาประทุออก เจ้ากระทิงก็ไม่ได้สู้ต่อ เขากลับกระโดดขึ้นสูงจากพื้นหลายสิบเมตร พยายามหนีไปตามตึกรามบ้านช่อง

หลงอู่คงไม่ปล่อยให้เขาหนี เขากระโดดตามไปและปล่อยหมัดเข้าใส่หัวไหล่ ร่างของเจ้ากระทิงร่วงลงจากด้านบน กระแทกพื้นอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นหลุม

ถ้าคนปกติร่วงลงจากความสูงระดับนั้น ร่างคงแหลกเป็นเศษเนื้อไปแล้ว แต่หลังจากที่เจ้ากระทิงหล่นลงพื้น เขาก็กลิ้งตัวแล้วลุกขึ้นมาโดยไม่มีบาดแผล

“หลงอู่ จำเป็นต้องฆ่าผมด้วยเหรอ? ผมจะทำเป็นว่าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แล้วผมจะไม่กลับมาที่จิงตูอีก..”

เจ้ากระทิงมองหลงอู่อย่างหวาดกลัว

“คิดว่าฉันจะเชื่อใจแกหรือไง?” หลงอู่ตวาดแล้วพุ่งเข้าใส่เจ้ากระทิง

เจ้ากระทิงกางแขนรับแรงปะทะ แต่เขายังเร็วไม่พอ มีเสียงกระแทกดังลั่น แล้วร่างใหญ่โตของเจ้ากระทิงก็ล้มลง