หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 611

ก่อนที่หลงอู่จะตอบ ชายสี่คนที่สวมชุดแบบเดียวกันก็ปรากฏกาย พวกเขาเดินเข้ามา บนศีรษะคือหมวกที่ปิดทั้งใบหน้าจนเห็นแค่ตา

เฉินผิงชะงักเมื่อเห็นชายสี่คนที่โผล่มากะทันหัน ทั้งสี่ดูแข็งแกร่งมากกว่าเขาและอาจจะมีฝีมือสูงกว่าเจ้ากระทิง

เขาเคยคิดว่าจิงตูมียอดฝีมือแอบแฝงกายอยู่เต็มไปหมด แค่ในคืนเดียวเฉินผิงก็ได้เจอกับพวกเขาตั้งหลายคน ทุกคนสามารถฆ่าเขาได้ในพริบตา

สีหน้าของหลงอู่นิ่งเฉย เขามองดูชายทั้งสี่อย่างเงียบเชียบ

ทั้งสี่เดินเข้ามา หนึ่งในนั้นเหลือบมองศพของเจ้ากระทิง ก่อนจะหันไปพูดกับหลงอู่ “หลงอู่ คุณก็รู้กฎที่จิงตู ห้ามไม่ให้ผู้บำเพ็ญเพียรสู้กันในเมือง คนทั่วไปที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อาจโดนลูกหลงได้”

“หัวหน้าซิง เจ้ากระทิงเป็นคนเริ่มก่อนนะครับ ดูแผลพวกนี้สิ เป็นผลงานของเจ้ากระทิงทั้งนั้น” หลงอู่ชี้ไปยังแผลบนตัวเฉินผิง

“คุณไม่ต้องอธิบายให้ผมฟัง ผมรู้อยู่แล้ว แต่ยังไงผมก็ต้องมาเตือนคุณ ไม่ว่าตระกูลหลงของคุณจะทำอะไร ผมก็ไม่มีสิทธิไปก้าวก่าย แต่ถ้าเกิดอันตรายกับผู้บริสุทธิ์ ผมจะไม่ปราณี..” หัวหน้าซิงพูดอย่างเยือกเย็น

“เข้าใจแล้วครับ!” หลงอู่พยักหน้า เขาเกรงกลัวชายผู้นี้อย่างเห็นได้ชัด

พอได้ยินหลงอู่รับปาก หัวหน้าซิงก็โบกมือให้ศพของเจ้ากระทิงที่พื้น ด้วยพลังของมนต์คาถาปริศนา ศพนั้นพลันหายไปด้วยความเร็วที่ตาเปล่ามองไม่ทัน หลุมที่พื้นถูกคืนสภาพจนกลับมาเป็นดังเดิมอย่างรวดเร็ว

เฉินผิงมองภาพนั้นพลางอ้าปากค้าง เขาแทบไม่รู้เลยว่าชายคนนี้มีพลังแบบไหนกันแน่

แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เฉินผิงคิดออกแล้วว่าทั้งสี่คนนี้เป็นใคร พวกเขาต้องเป็นกลุ่มคนที่ฉางหยวนจุนกับจ้าวอู๋ฉีพูดถึงก่อนหน้านี้แน่ กลุ่มคนที่ไม่ขึ้นกับใครทั้งสิ้น พวกเขารับหน้าที่คุ้มครองความปลอดภัยในจิงตู

กลุ่มคนทั้งสี่จากไปไวพอๆ กับตอนมา ตลอดเวลาที่คุยกัน ไม่มีใครในหมู่พวกเขาชายตามองมาที่เฉินผิงเลย ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เขาเทียบไม่ติดกับคนพวกนี้เลย