หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 612

หลังจากกลืนยาทลายร่าง เฉินผิงก็รู้สึกว่าอวัยวะภายในของเขากำลังไหม้ เขารู้สึกไม่สบายเนื้อสบายตัวทั่วทั้งร่าง หน้าผากของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เฉินผิงกัดฟันแล้วเกร็งพลังวิญญาณของเขาขึ้นเพื่อต้านความร้อน แต่มันไม่ได้ผลเลย เขานึกถึงคำพูดของหลงอู่ จึงรีบถอนพลังวิญญาณออกเมื่อจำได้ว่าต้องเพิ่มความร้อนให้ร่างกาย จำเป็นจะต้องปล่อยให้ร่างกายฝืนทนความเจ็บปวดเอาไว้ เพื่อที่ร่างกายของเขาจะได้เกิดใหม่

พอคลายพลังวิญญาณออกแล้ว เฉินผิงก็ร่ายวิชาจิตตวิสุทธิในใจ ชักใยความร้อนภายในให้เคลื่อนไปรอบๆ ร่างกายอย่างต่อเนื่อง ในระหว่างนั้นเขาหลับตาไว้ตลอด ร่างกายของเขาในขณะนั้นกลายเป็นสีแดงเหมือนกับเหล็กที่ถูกไฟเผา

เฉินผิงฝืนทน เขาได้ยินเสียงกระดูกหักดังกร้อบ ความเจ็บปวดแผ่ไปทั่วกาย แต่เขาไม่ร้องสักแอะแม้จะเจ็บปวดมากเพียงใดก็ตาม

กระดูกในร่างเฉินผิงดูจะทนทานพลังแบบนี้ไม่ไหวจนเริ่มจะหัก แต่กระดูกที่แตกถูกสมานอย่างรวดเร็วราวกับถูกอัดรวมกัน

โลหิตในกายเฉินผิงเริ่มระเหยอย่างช้าๆ ด้วยความร้อนสูง เลือดที่สูบฉีดมองเห็นได้จากภายนอกผ่านผิวหนังสีแดง แต่เลือดก็เริ่มจะไหลเวียนช้าลงเรื่อยๆ

เฉินผิงไม่ได้ใช้พลังวิญญาณเพื่อต้านทานมันเลย เว้นแต่จะใช้เพื่อชักนำจิตตวิสุทธิเท่านั้น ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส เขาเกือบสลบไปหลายครั้ง แต่เขากัดฟันทนเอาไว้

เวลาล่วงเลยไป เฉินผิงจำไม่ได้ว่ากระดูกของเขาหักและกลับมาผสานกันกี่ครั้งแล้ว จำได้แค่ว่าความเจ็บปวดทรมานสิ้นสุดลงเมื่อเขาลืมตาขึ้น

ตอนนั้นข้างนอกหน้าต่างมืดแล้ว ดวงดาวด้านบนเปล่งแสงระยิบระยับ ราวกับจะบอกว่าพวกมันได้เห็นเฉินผิงที่พัฒนาไปอีกขั้น

เฉินผิงมองตัวเองและพบว่าเสื้อผ้าของเขาไม่อยู่แล้ว เขาเปลือยทั้งตัว เขาไม่ได้ใช้พลังวิญญาณเลย แต่ร่างของเขามีพลังสถิตอยู่ ซึ่งก็คือรัศมีตามธรรมชาติของเขา

เขากำมือแล้วมองลงต่ำไปที่ร่างของตัวเอง จึงได้พบว่าอาการบาดเจ็บทั่วตัวหายไปอย่างไร้วี่แวว ไม่มีแม้แต่แผลเป็น ร่างกายของเขากลายเป็นสีทองเหลือง เขารู้สึกได้ถึงกระดูกที่แข็งราวกับเหล็ก ในตอนนี้แม้ว่าเฉินผิงจะไม่ได้ใช้พลังวิญญาณเลยแต่การที่คนทั่วไปจะทำเขาบาดเจ็บได้ก็คงยาก

ฉันนึกว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้ว แต่นี่มันยังไม่ถึงคืนหนึ่งเลย..