จ้าวอู๋ฉีตวาดใส่จงเหมียนเหยียนที่เสแสร้งอย่างไม่ละอายใจ “แกโกหก คิดเหรอว่าฉันจะเชื่อ? ตอนนี้เราหาพวกแกเจอแล้ว อย่าคิดว่าจะหนีไปได้”
จ้าวอู๋ฉีไม่เชื่อจงเหมียนเหยียน เพราะกู่ฉงที่ตัวใหญ่เท่ากำปั้นนั้น ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปในหมู่บ้านหม่าวจะเพาะเลี้ยงได้
เมื่อจ้าวอู๋ฉียืนกราน จงเหมียนเหยียนจึงเผยธาตุแท้ที่น่ารังเกียจออกมา
“นายพลจ้าว คุณฉางหยวนได้รับการรักษาแล้ว ตอนนี้เขาสบายดีครับ อีกอย่างพวกเราไม่ได้จงใจจะทำร้ายเขาเลย ทำไมถึงยังติดใจเรื่องนี้อยู่อีกล่ะครับ? ถ้าทำให้พวกเราโมโหขึ้นมา เกรงว่าคุณกับคนของคุณจะหยุดพวกเราไว้ไม่ได้...” จงเหมียนเหยียนข่มขู่
จ้าวอู๋ฉีเห็นว่าจงเหมียนเหยียนเริ่มหมดความอดทน เขาเองก็ร้อนรนเหมือนกัน แม้ว่าคนของจ้าวอู๋ฉีจะเยอะไม่ใช่น้อย ถ้าปะทะกันตรงๆ พวกเขาคงเอาชนะหัวหน้าใหญ่ทั้งห้าไม่ได้
จังหวะนั้นเขาได้แต่หวังว่าเฉินผิงจะมาในอีกไม่นาน ถ้าพวกหมู่บ้านหม่าวหนีไปได้ จ้าวอู๋ฉีคงไม่รู้จะเอาหน้าไปใว้ที่ไหน
พอเห็นจ้าวอู๋ฉีเงียบปาก จงเหมียนเหยียนก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาดูออกว่าจ้าวอู๋ฉีกลัว เพราะถึงยังไงจ้าวอู๋ฉีก็ไม่มีพลังมากพอที่จะสู้พวกเขาทั้งห้าได้ คนอื่นๆ จากกระทรวงยุติธรรมก็ไม่คณามือจงเหมียนเหยียนเช่นกัน
“นายพลจ้าว นี่เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกันครับ เราจะไปขอโทษคุณฉางเป็นการส่วนตัว ในระหว่างนี้เรามีเรื่องอื่นต้องไปจัดการ ช่วยหลีกทางให้เราด้วย..”
ตอนที่จงเหมียนเหยียนพูด เขาก็ส่งสายตาบอกคนอื่นๆ ด้วย พวกเขาทั้งห้าเดินไปยังทางออกอย่างช้าๆ
จ้าวอู๋ฉีกางแขนออกขวางจงเหมียนเหยียนกับพรรคพวก “จะออกไปก็ต้องข้ามศพฉันไปก่อน...”
จ้าวอู๋ฉีตัดสินใจแล้วว่าแม้ต้องแลกด้วยชีวิต เขาก็จะไม่ยอมให้พวกหมู่บ้านหม่าวหนีไป ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีหน้าไปเจอฉางหยวนจุน
พอจงเหมียนเหยียนเห็นว่าจ้าวอู๋ฉีดื้อด้านขนาดไหน เขาก็ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “จ้าวอู๋ฉี อย่าคิดว่าผมจะกลัวจนไม่กล้าหือกับคุณ เพียงเพราะคุณเป็นนายพลของกระทรวงยุติธรรม จะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ผมโจมตีแค่ครั้งเดียวก็ฆ่าคุณได้แล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...