หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 656

“ไอ้หนู แกกำลังคลางแคลงใจในสรรพคุณเสี่ยวหวนตันของฉันอยู่งั้นเหรอ?”

เจิ้งซวินพลันรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดของเฉินผิง เพราะเฉินผิงกำลังพูดเป็นนัยว่าเขากุเรื่องราคาของยาขึ้นมา

เมื่อสังเกตเห็นว่าเจิ้งซวินอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด ตระกูลเสิ่นจึงรีบเข้ามาบริภาษใส่เฉินผิง

“แกมันจะไปรู้เรื่องรู้ราวอะไร? ผู้อำนวยการเจิ้งเป็นหมอมาหลายปี เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเสี่ยวหวนตันรักษาโรคได้หรือเปล่าน่ะ?”

“ที่จริงผู้อำนวยการเจิ้งถึงกับต้องไปขอร้องให้เพื่อนของเขาซื้อเสี่ยวหวนตันเม็ดนี้มาให้ เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าต้องจ่ายเงินไปตั้งเท่าไหร่?”

“เลิกพูดไร้สาระอยู่ที่นี่ได้แล้ว ไอ้หนู แกพูดอย่างกับว่าแกเป็นคนที่กลั่นเสี่ยวหวนตันออกมางั้นแหละ”

ตระกูลเสิ่นต่างพากันเอ่ยวาจาสาดเสียเทเสียใส่เฉินผิง ไม่มีใครสนใจว่าพวกเขากำลังฉีกหน้าโจวจื้อเฉียนอยู่เลย

“ไอ้หนู อย่าคิดว่าตระกูลเสิ่นจะต้องให้เกียรติแกเพียงเพราะโจวจื้อเฉียนเป็นคนเชิญแกมาที่นี่ ไม่ว่าแกจะเป็นหมอเทวดาห่าเหวอะไรจากกวานเน่ย แกก็ไม่มีสิทธิ์มาสงสัยผู้อำนวยการเจิ้งอยู่ที่นี่” เสิ่นว่านฟู่เอ่ยด้วยความรู้สึกรำคาญใจ

หากมิใช่เพราะโจวจื้อเฉียน เขาก็คงเตะโด่งเฉินผิงออกไปเสียตั้งนานแล้ว สำหรับเขาแล้ว เฉินผิงก็แค่เด็กหนุ่มที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งยังเลือดร้อนอีกต่างหาก

ถึงแม้ว่าทุกคนจะเอ่ยวาจาเย้ยหยันใส่เขา แต่เฉินผิงก็ไม่โกรธสักนิด เขามาเพราะโสมหมื่นปี ดังนั้นเขาจะไม่ยอมกลับไปจนกว่าจะได้เห็นโสมด้วยตนเองเป็นอันขาด

“ถูกต้องแล้ว ผมเป็นคนกลั่นเสี่ยวหวนตันเองแหละ”

คำพูดประโยคนั้นของเฉินผิงทำให้ทุกคนในตระกูลเสิ่นรู้สึกตกตะลึงด้วยความประหลาดใจ

ทว่าในวินาทีต่อมา พวกเขากลับหัวเราะลั่นพลางมองเฉินผิงอย่างดูหมิ่น