หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 671

“ไม่ได้ ฉันดูดพลังวิญญาณได้จากธรรมชาติเท่านั้น ไม่ใช่จากมนุษย์คนอื่น..”

อู่เม่ยเอ๋อร์ส่ายหัว

เฉินผิงมึนงง เขาหันไปหาหลงอู่ “แล้วคุณหลงล่ะครับ?”

หลงอู่ส่ายหัวเช่นกัน

เฉินผิงอึ้งไปเมื่อได้ยินแบบนั้น “ไม่ใช่เฉพาะพลังวิญญาณเท่านั้น แต่ผมยังดูดพลังได้ทุกประเภท รวมถึงพลังงานด้านลบและพลังพิษ ผมควบคุมทั้งหมดนั้นมาใช้เองได้”

“อะไรนะ? หมายความว่าคุณสามารถควบคุมและใช้ประโยชน์จากพลังได้ด้วยสารพัดวิธีงั้นเหรอ?”

อู่เม่ยเอ๋อร์อุทาน

ในขณะที่หลงอู่ดูไม่แปลกใจ “เฉินผิง นั่นแหละคือความพิเศษของคุณ มีแต่คุณเท่านั้นที่ใช้จิตตวิสุทธิได้ อย่าละเลยการบำเพ็ญเพียรด้วยวิธีนี้เสียล่ะ”

หลังพูดแบบนั้นหลงอู่ก็กลับไป อู่เม่ยเอ๋อร์อยากถามเฉินผิงอีกหลายเรื่อง แต่เธอก็รีบตามหลงอู่ไปหลังเห็นว่าเขาจะกลับ

เฉินผิงจ้องยาล้างไขกระดูกในมือ นึกถึงเรื่องที่หลงอู่บอก เขายิ่งอยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร ทำไมถึงมีแต่ฉันที่ใช้จิตตวิสุทธิได้?

เขามองดวงจันทร์ที่ส่องสว่างด้านนอก วันที่สิบห้าเดือนเจ็ดกำลังใกล้เข้ามา เขาไม่เคยรออะไรอย่างใจจดใจจ่อเท่านี้มาก่อน เขาไม่สนว่าในวันนั้นจะมีเรื่องดีหรือร้าย เขาอยากรู้ความจริงให้ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

เขาใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปจากคฤหาสน์ มองไปยังแสงไฟสลัวของหงเฉิงที่เบื้องล่างภูเขา แม้จะดึกป่านนี้แล้ว แต่ท้องถนนยังมีรถขวักไขว่ เฉินผิงตระหนักว่าสักวันหนึ่งเขาคงจะไม่ได้กลับมาใช้ชีวิตที่นี่อีก

ตอนที่เฉินผิงกำลังมองดูเมือง ก็มีร่างเงาสองร่างพุ่งมาหาเขาอย่างรวดเร็ว เฉินผิงสังเกตเห็นตั้งแต่ตอนที่พวกเขาอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร แต่เขาคิดว่าคงเป็นหลงอู่และอู่เม่ยเอ๋อร์ คงไม่มีใครมาเพ่นพ่านแถวนี้ตอนเที่ยงคืน