หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 702

“หลงอู่ นายมันหัวแข็งชะมัดเลย ตอนนี้ตระกูลหลงต่างไปจากตอนที่นายเคยลั่นคำสัตย์ปฏิญาณเอาไว้ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังได้ยินมาว่าจู่ๆ ก็มีนายน้อยปรากฎตัวขึ้นในตระกูลหลงของนาย ตอนนี้ตระกูลหลงออกคำสั่งไล่ล่าสังหาร โดยมีรางวัลเป็นศิลาผลึกสามก้อน หากฉันไม่ได้เป็นเพื่อนกับนาย ฉันก็คงรับภารกิจไปแล้ว อีกอย่าง คุณหนูหลงก็...”

“เอาล่ะ ฉันโทรมาหานายเพราะมีเรื่องอยากจะถามสักหน่อย ได้โปรดเลิกบ่นฉันเหมือนคุณยายและเลิกเข้าไปยุ่งเรื่องของตระกูลหลงได้แล้ว”

เมื่อเห็นว่าติงปู้ซานจะคุยไม่รู้จักจบสิ้น หลงอู่ก็รีบขัดจังหวะพลางลอบชำเลืองมองเฉินผิง อย่างไรเสียก็มีบางเรื่องที่เขายังไม่อยากให้เฉินผิงรู้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็รู้สึกตกตะลึงที่ได้ยินว่าตระกูลหลงยินดีมอบศิลาผลึกสามก้อนเป็นรางวัลให้ผู้ที่สามารถจับเฉินผิงได้

อย่างไรเสียศิลาผลึกก็เป็นทรัพยากรที่จำเป็นต่อการฝึกบำเพ็ญฌาน อีกทั้งยังล้ำค่ากว่าศิลาวิญญาณเสียด้วยซ้ำไป ลำพังแค่ศิลาวิญญาณก็เพียงพอให้ผู้ฝึกยุทธ์ในขั้นหลุดพ้นอย่างเฉินผิงใช้ได้เป็นปีๆ แล้ว ไม่ว่าผู้ใดย่อมจินตนาการถึงความล้ำค่าของศิลาผลึกได้

ทว่าตอนที่เฉินผิงได้ยินคำพูดของติงปู้ซาน ก็ดูเหมือนเขาจะเข้าใจบางอย่าง แต่ก็ยังไม่เข้าใจทั้งหมดอยู่ดี ดังนั้นเขาคิดจะรอจนกว่าจะถึงวันที่สิบห้าเดือนเจ็ดจึงจะคลายข้อสงสัยของตนเองลงได้

“มีคำถามอะไรก็ว่ามา ฉันจะบอกนายทุกอย่างเลย” ติงปู้ซานตอบ

“นายยังจำอู่เม่ยเอ๋อร์ได้ไหม?” หลงอู่ถามขึ้นมา

“อู่เม่ยเอ๋อร์?” ติงปู้ซานลังเลและไม่ได้ตอบอะไรอยู่สักพัก เห็นได้ชัดว่าเขาลืมเธอไปแล้ว

“เมื่อยี่สิบปีก่อน นายเจอทารกหญิงคนหนึ่งแล้วมาขอให้ฉันเลี้ยงดูเธอ” หลงอู่กล่าวขึ้นมาทันที

หลังจากนึกขึ้นได้แล้ว ติงปู้ซานก็ตอบว่า “อ้อ ฉันจำได้แล้ว ทำไมนายถึงอยากจะถามเรื่องของเธอขึ้นมาล่ะ? เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”