หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 727

ภาพซากควันกรุ่นของด้วงปะปนกับตัวที่ดิ้นพล่านบนพื้นและจะตายในไม่ช้าดูน่าสยดสยอง

ราชาพิษโมโหเมื่อเหล่าด้วงที่เขาเพาะพันธ์มาอย่างทะนุถนอมโดนเผาเกรียม ถ้าไม่นับต่อพิษ ด้วงพวกนี้เป็นอาวุธที่ดีที่สุดของเขา

“อืม” เฉินผิงส่งเสียงพอใจพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “น่าเสียดายที่โดนเผาตายหมดเลย ฉันน่าจะใช้พวกมันเสริมพลังให้จุดชีพจรตันเถียนได้ เอาเถอะ ในเมื่อแกไม่เหลือตัวด้วงแล้ว จะเอาอะไรมาสู้กับฉันอีกล่ะ?”

เฉินผิงหัวเราะเยือกเย็น พริบตานั้นเขาก็ไปโผล่อยู่หน้าราชาพิษ ก่อนที่อีกฝ่ายจะไหวตัวทัน เฉินผิงก็ซัดหมัดเข้าที่อกอย่างรุนแรง

เมื่อไม่มีเกราะป้องกัน หมัดที่ทั้งเร็วและแรงก็ส่งร่างของราชาพิษก็ปลิวไปด้านหลังถึงสามสิบฟุต มีเสียงกระดูกหักจากซี่โครงที่แตกร้าวของเขาดังลั่น

ราชาพิษตะเกียกตะกายลุกขึ้น เขาตะโกนอย่างเหลืออด

เฉินผิงยื่นข้อเสนอ “ถ้าแกฆ่าตัวตายซะตอนนี้ ฉันอาจจะยอมไว้หน้าแกสักหน่อย”

“ฆ่าตัวตาย?” ราชาพิษพูดซ้ำพลางถ่มถุย “แกกำลังดูถูกฉัน”

ฉับพลันนั้น ควันพิษสีดำก็ลอยออกจากร่างของเขา เขาไม่ได้ใช้จู่โจมเฉินผิงแต่กลับลอยตัวขึ้นเหนือยอดไม้ เขาดูไร้น้ำหนักไม่ต่างจากควันที่เรียกมา เมื่อขึ้นไปถึงระดับสูงสุด สัตว์พิษทุกตัวในหมู่บ้านหม่าวต่างแห่กันมาหาเขาราวกับเห็นสัญญาณเรียกขานแห่งความวินาศ

เฉินผิงยินดีเพราะกำลังหาของมาเติมพลังวิญญาณ หลังเขาใช้ไปมากในศึกนี้

แต่พวกมันไม่ทำอะไรเฉินผิง กลับฉีกทึ้งผิวหนังราชาพิษโดยที่เขาไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย

“เขาทำอะไรน่ะ? กำลังทำให้ตัวเองติดพิษเหรอ?” เฉินผิงพึมพำอย่างฉงน

ครู่ต่อมาราชาพิษก็เหลือแต่ผิวหนังรุ่งริ่งบนโครงกระดูก เลือดไหลนองออกมาเต็มไปหมด เลือดของเขาดำเหมือนน้ำมันดิน

“แกต้องตายไปกับฉัน เฉินผิง!” ราชาพิษตวาด รูโบ๋บนแก้มขับให้คำขู่เสียงอู้อี้ของเขาน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าเดิม

แม้ว่าจะหนาทึบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่กลุ่มควันก็ยิ่งจับกันหนาแน่นขึ้นจนกลายเป็นกลุ่มก้อนกลางอากาศ

“นี่มันวิชาลับของราชาพิษ เงาปีศาจ!” เสี่ยวหลานตะโกนอย่างหวาดกลัว “ระวังนะ เฉินผิง!”

ชาวหมู่บ้านหม่าวต่างคุกเข่าลงพื้น ตัวสั่นกลัวด้วยความยำเกรง ไม่มีสักคนจะกล้าแหงนมองฟ้า

อืม..ดูเหมือนเงาปีศาจจะทำเอาคนหมู่บ้านหม่าวอกสั่นขวัญแขวนกันหมด

ตูม!