หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 737

เมื่อเจ้าเต่าเห็นเฉินผิงหยิบลูกปัดขึ้นมา มันก็ดิ้นพล่านราวกับจะบอกให้เขาปล่อยมันไป

เขามองลูกปัดในมือแล้วก็คลายมือจากเต่า เพราะแกเอาของมาให้ ฉันเลยจะปล่อยแกไป

เต่าผงกหัวขอบคุณเมื่อได้เป็นอิสระ แต่ตอนที่เขาจะดำลงไปมันกลับรีบเข้ามาขวาง

เขาไม่รู้ว่าทำไมเต่าถึงต้องขวางเขาไว้

ตอนที่กำลังสับสนอยู่นั้นเอง มีเสียงคำรามดังมาจากใต้บ่อน้ำ ตามมาด้วยคลื่นอันทรงพลังที่ทำเอาเขาชาไปเกือบทั้งตัว ตอนนั้นเขาแทบจะหมดสติอยู่รอมร่อ

เจ้าเต่าตกใจและรีบดำลงไปเมื่อได้ยินเสียงคำราม

เฉินผิงส่ายหน้าพยายามตั้งสติ ก่อนจะมองลงเบื้องล่างอย่างลังเลใจ

เสียงคำรามนั้นทรงพลังมากพอที่จะทำเขาสิ้นกำลัง สิ่งที่คืบคลานอยู่ข้างใต้อันตรายเกินกว่าที่เขาจะจัดการได้ แต่ความสงสัยก็บดบังความกลัว เขายังไม่อยากล้มเลิกเอาเสียตอนนี้ จึงฝืนดำลงไปอีกรอบ

ยิ่งลงไปลึกพื้นที่ยิ่งกว้าง ยิ่งสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ

นั่นมันอะไรกัน? ทันใดนั้นเขาก็เห็นดาบที่เปล่งแสงสีฟ้าจางออกมา มันปักอยู่บนหินที่ก้นบึ้งของบ่อ พลังวิญญาณทั้งหมดในน้ำล้วนมาจากมัน

ต้องเป็นดาบวิเศษแน่! เฉินผิงดีใจมากเพราะช่วงนี้เขากำลังมองหาอาวุธอยู่พอดี

เมื่อเข้าใกล้ดาบวิเศษในระยะสิบเมตรกว่าๆ เขาก็มองเห็นคำว่า ‘กระบี่พิฆาตมังกร’ สลักบนใบดาบ

กระบี่พิฆาตมังกร? เขาชะงัก ดาบเล่มนี้ใช้ฆ่ามังกรได้เหรอ?

เขาตะลึงอยู่ไม่น้อย เพราะมังกรในสมัยนี้เหลือแต่ในนิทาน อีกอย่างพวกมันทั้งตัวมหึมาแถมยังพ่นไฟได้ ดาบเล่มนี้จะปราบมังกรได้จริงเหรอ? อืม.. ช่างเถอะ ยังไงมันก็ต้องเป็นสุดยอดอาวุธแน่ จะฆ่ามังกรได้หรือเปล่าก็เอาไว้ก่อน ฉันจะเอาดาบไปล่ะ!

ตูม!