หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 740

“ฉันบอกแกแล้ว อย่ามัวเสียเวลาเลยเพราะแกสู้ฉันไม่ได้” อสูรร่างมนุษย์พูดต่อ “น้ำที่แกเห็นคือพลังชีวิตของฉัน! ตราบใดที่ยังมีน้ำฉันก็จะไม่ตาย แกคงไม่มีวิธีดูดน้ำจนแห้งหมดหรอก!”

พอได้ยินดังนั้น ตาของเฉินผิงก็เป็นประกายขึ้นมา ดูท่าเขาจะคิดอะไรออกแล้ว

เขายิ้มเยาะ “ขอบคุณมากที่บอกกัน! ถึงฉันจะทำให้น้ำแห้งไม่ได้ ฉันก็กันน้ำให้ห่างจากตัวได้!”

พลังวิญญาณหลายระลอกแผ่ออกจากร่างของเขา ตอนนี้เขาใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมด

จากนั้นจึงเกิดสนามพลังกว้างตารางเมตรกว่าๆ รอบตัวเฉินผิง น้ำในบ่อถูกขับออกไปด้านนอกสนามพลัง

เมื่อน้ำหมดไป อสูรร่างคล้ายมนุษย์ก็เริ่มลนลาน “ไอ้บัดซบ! แกคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? กระบี่พิฆาตมังกรเป็นของฉัน! ฉันซ่อนไว้ที่นี่กับตัวเองเพราะฉันถูกทำร้าย แกจะมาเอาไปจากฉันได้ยังไง?”

“ก็ไม่ใช่เพราะโชคชะตาหรือไงที่พาฉันมาเจอกับกระบี่? อีกอย่าง แกเก็บดาบวิเศษแบบนี้ไว้กับตัวเองได้ยังไง?” เฉินผิงแค่นหัวเราะเลือดเย็น

ในตอนนั้นไม่มีน้ำเหลือในสนามพลังแล้ว ดังนั้นเจ้าอสูรคงไม่อาจฟื้นคืนชีพได้อีก

“แกกล้าดียังไงถึงจะเอากระบี่ของฉันไป? ฉันจะฆ่าแก!” อสูรรูปร่างคล้ายมนุษย์คำรามโกรธเกรี้ยว แกว่งดาบตรงเข้าใส่เฉินผิง

เฉินผิงชกหมัดสวนกลับไป สนามพลังดูดซับเอาน้ำทุกหยดไว้ จากนั้นเจ้าอสูรก็ไม่โผล่มาอีกเลย

เฉินผิงยินดีมากที่เห็นดังนั้น เขาเดินไปตรงไปยังกระบี่พิฆาตมังกร

พอเขาเข้าไปหามัน ก็มีเสียงดังหึ่งๆ ลอยมาจากกระบี่พิฆาตมังกร มันเริ่มสั่นสะเทือนจนดูราวกับว่ารู้สึกได้ถึงเฉินผิง

แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพลังที่มองไม่เห็นผลักเขากระเด็นตอนเอื้อมมือไปหาดาบ

เกิดอะไรขึ้น? ไม่ใช่ว่าอสูรตนนั้นตายไปแล้วเหรอ? ทำไมฉันถึงดึงดาบออกไม่ได้? เฉินผิงขมวดคิ้วนิ่วหน้า

เขามองดูกระบี่พิฆาตมังกรพักหนึ่ง ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ จากนั้นเขาก็กัดนิ้วตัวเองแล้วหยดเลือดลงที่กระบี่พิฆาตมังกร

เฟี้ยว!

ปัง!