“โอ้ ฉันเข้าใจแล้ว” เฉินผิงพยักหน้า เขาไม่คิดว่าหอเทียนหลัวจะแข็งแกร่งขนาดนี้ จากนั้นเขาจึงถามเริ่นเสียน “คุณเริ่น คุณรู้จักกับอาจารย์หนีซื่อเต้าได้ยังไงครับ?”
พวกเขาอยู่ห่างกันหลายพันกิโลเมตร ไม่ว่าหอเทียนหลัวจะมีอิทธิพลเพียงใด พวกเขาก็ไม่สามารถไปได้ไกลถึงเพียงนี้
“ลูกชายคนเล็กของฉันรู้จักกับเขาและพาเขามาที่นี่ มีอะไรรึคุณเฉิน? มีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับตัวบ้านอย่างนั้นหรือ?” เริ่นเสียนมองเฉินผิงด้วยความสงสัย
เฉินผิงหัวเราะและตอบกลับไป “ไม่ครับ ไม่มีอะไร!”
เนื่องจากลูกชายของเริ่นเสียนเป็นคนพาซินแสมาที่บ้าน จึงเป็นเรื่องยากสำหรับ เฉินผิงที่จะแสดงความเห็นใดๆ
เขารู้สึกไม่สบายใจตั้งแต่ก้าวเข้าไปมาในสนามของบ้านตระกูลเริ่น แค่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับเฉินผิงที่จะแน่ใจได้ว่าบ้านหลังนี้ได้รับผลกระทบจากวงแหวนอาคม ภรรยาของเริ่นเสียนเองก็อาจจะป่วยเพราะเรื่องนั้น
ทันใดนั้นหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น เธอนั่งอยู่บนรถเข็นที่มีคนรับใช้เข็นมา ผู้หญิงคนนั้นดูซีดเซียวและขาของเธอก็หายไป
“คุณเฉิน นี่คือภรรยาของฉัน เธอชื่อว่าซูซู่เจิน” เริ่นเสียนแนะนำ เขาหันไปหาซูซู่เจินแล้วพูดว่า “ซูซู่เจิน ชายผู้นี้คือคนที่ฉันเล่าให้เธอฟังเมื่อคืน นี่คือคุณเฉิน ฉันแน่ใจว่าเขาจะสามารถรักษาอาการปวดหัวของเธอได้!”
“คุณนายเริ่น ยินดีที่ได้รู้จักครับ!” เฉินผิงยืนขึ้นแล้วกล่าวทักทายภรรยาของเริ่นเสียนอย่างยิ้มแย้ม
“คุณเฉิน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน!”
ผู้หญิงคนนั้นศึกษาเฉินผิงอย่างระมัดระวังและมองเขาแปลกๆ บางทีรูปลักษณ์ที่อ่อนเยาว์ของเขาอาจทำให้เธอสงสัยในความสามารถที่เขามี ท้ายที่สุด แม้แต่ผู้นำแห่งตำหนักยาก็ไม่สามารถทำอะไรกับอาการป่วยของฉันได้ แล้วชายหนุ่มในวัยยี่สิบจะทำอะไรกับความเจ็บป่วยของฉันได้?
“ซูซู่เจิน บอกอาการของเธอให้คุณเฉินฟังสิ! ให้เขาดูสักหน่อยนะ”
เริ่นเสียนส่งสัญญาณให้คนรับใช้ของเขาออกไปก่อน เขาเข็นรถเข็นด้วยตัวของเขาเอง คนคู่นี้ดูรักกันมาก
“จริงรึ?” เริ่นเสียนผงะและมองด้วยความไม่เชื่อ เขาไม่ได้ตรวจดูหรือฟังชีพจรของเธอเลยด้วยซ้ำ เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอทนทุกข์ทรมานจากอะไร?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...